Μετά από μια απρόβλεπτη στάση εργασιών λόγω των προβλημάτων ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε ο frontman τους, Dara Kiely, οι Δουβλινέζοι Girl Band επιστρέφουν στη δισκογραφία, αλλάζοντας παράλληλα και το όνομά τους σε Gilla Band. Μετά τα εντυπωσιακά “Holding hands with Jamie” και “The Talkies”, το group επιστρέφει με την πιο σουρεαλιστική -και ενοχλητική- εκδοχή της μουσικής τους ως τώρα.
Σε γενικές γραμμές, η noise/post παραξενιά των Gilla Band είναι μία not for the faint-hearted απρόβλεπτη εισβολή στις ορθόδοξες μουσικές νόρμες, που ευτυχώς κάνει έξυπνα και το απαραίτητο control στις -ακραίες κατά τ’ άλλα- δυναμικές του, αποφεύγοντας την παγίδα του να γίνει μια χαοτική experimental ταλαιπωρία. Το τραβάνε τόσο-όσο δηλαδή για να κερδίσουν το ενδιαφέρον μας, χωρίς να θυσιάζουν στιγμή την τέχνη και το ιδιαίτερο μουσικό τους attitude. Στα του “Most Normal” τώρα…
Αν είσαι σε φάση Danny “too old for this shit” Glover, το εναρκτήριο “The Gum”, αν και στα τελειώματα του γίνεται ένα glitch-αρισμένο dancefloor anthem (στο περίπου), μπορείς να το παρακάμψεις. Η κανονικότητα ξεκινά με τα εξαιρετικά “Eight Fivers”, “Backwash” και “Bin Liner Fashion”, με τον distorted μονόλεπτο πονοκέφαλο του “Gushie” να παρεμβάλλεται ανάμεσα τους σαν ξεχασμένος ανοιχτός ενισχυτής. Το βασανιστικό “Capgras” το αφήνουμε ασχολίαστο. Συνέχεια με τα επίσης φοβερά “The Weirds”, “I Was Away” και το “Almost Soon” με την σχεδόν Fontaines D.C. αύρα του. Τα “Red Polo Neck” και “Pratfall” αν και ακούγονται όμορφα στη ροή του album, καταδικάζονται ως fillers αφού τα ακολουθεί το φανταστικό “Post Ryan” single τους. Φινάλε και επιτόπου replay, για να καταλάβουμε τι ακριβώς ακούγαμε τόση ώρα.
Το “Most Normal” λοιπόν, είναι ένα παράδοξο un-easy listening album, μα εθιστικά γοητευτικό. Ένα ακόμη καταιγιστικό noise rock έπος στη δισκογραφία των δουβλινέζων, με χαρακτηριστική διαφορά το γεγονός πως αυτή τη φορά μπορείς να συνοδέψεις τους ρυθμούς του χορεύοντας. Ή τουλάχιστον να το προσπαθήσεις.
Το τρίτο χτύπημα των Gilla Band, είναι μάλλον και το πιο σπουδαίο της καριέρας τους ως τώρα. Hands down λοιπόν για το “Most Normal”, του οποίου η ιδιαίτερη -και παράδοξη- φάση του ξέφυγε επικίνδυνα προς την κορυφή, χρεώνοντας μας ένα ακόμη album που πρέπει να συμπεριλάβουμε στις μουσικές λίστες του 2022. Άψογο.