1996. Η χρονιά που ακόμα το ΜTV έπαιζε 95% μουσική, το Comfuzio από την ΕΤ-3 μετακόμισε στο Star, οι Pantera έβγαλαν τον τέταρτο καλύτερο δίσκο των 90’s (“Great Southern Trendkill”), ο Burzum ήταν ήδη ενάμιση χρόνο στη φυλακή. Ο Ανδρέας πέθανε (Τι εννοείς ποιος Ανδρέας; Ένας είναι ο Ανδρέας!), ο Μητσ… Εεε…ο Επίτιμος άρχιζε να εδραιώνει τον μύθο του απέθαντου και… οι Metallica κυκλοφόρησαν τον πιο αμφιλεγόμενο δίσκο της καριέρας τους: Το Load κυρίες και κύριοι.
Ακόμα το θυμάμαι. Ήταν Απρίλης όταν το MTV ανακοίνωσε ότι θα προβάλει σε παγκόσμια πρώτη το νέο video clip τους. Για μέρες γίνονταν κουβέντες. Αν το Load θα ξεπεράσει το Black Album, το πόσο γαμάει το Master of Puppets, ότι το And Justice for All είναι το τελευταίο καλό τους album. Σε review του Metal Hammer για την προακρόαση του δίσκου, από τα μεγάλα κεφάλια του περιοδικού τότε, τα μηνύματα δεν ήταν καλά. Αλλά νταξ μωρέ Metal Hammer είναι. Και έρχεται εκείνη η «άγια μέρα» της προβολής του βίντεο (20 Μαΐου). Μια μελωδία που θύμιζε «εκείνο το φλώρικο»: Kοντά μαλλιά, piercing, βαμμένα νύχια, βίντεο υπερπαραγωγή με κόλαση του Δάντη και «κουλτούρα να φύγουμε». Χαλαρό κουπλέ με δυνατό ρεφρέν, θα το έλεγες και λίγο άνευρο. Και ένας τίτλος, “Until it sleeps”, ασυνήθιστα ποιητικός για «άπλυτους μεταλλάδες».
Την επόμενη μέρα; Κ Ο Λ Α Σ Η. Οι περισσότεροι να κράζουν, να απομυθοποιούν, να σιχτιρίζουν. Αναλύσεις του τύπου: «Τι νερόβραστη χαζομάρα είναι αυτή;», «Νταξ καλό είναι αλλά δεν είναι Metallica» κ.α. Αφορισμοί και κάψιμο στην κεντρική πλατεία για τους αλόθρησκους. Ο νεολαίος τότε Βαγγέλης αποφάσισε να περιμένει την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου. Κυνηγήθηκα για μαύρη μαγεία. Μου το φύλαγαν άλλωστε γιατί άκουγα και black metal. Το κομμάτι (Το “Until it sleeps” ντε.) ομολογώ ότι μου είχε κάτσει στραβά. Μέχρι και σήμερα, ακούγοντας πάλι τον δίσκο την ώρα που έγραφα το κείμενο, κρατήθηκα να μην πατήσω next.
Αισίως όμως έχουν περάσει 26 χρόνια και μπορούμε άφοβα να το παραδεχτούμε. Το “Load”, αν δεν υπήρχε το “Ride Τhe Lightning”, θα ήταν ο καλύτερος δίσκος των Metallica. Ομολόγησε το επιτέλους, δεν είναι κακό. Είναι ένας δίσκος που έχει τα πάντα: Ωραία riffs, μελωδιάρες, συναίσθημα που ξεχειλίζει από παντού, τη δεύτερη καλύτερη power ballad (“Bleeding me”). Μια ύπουλη και υποβόσκουσα δύναμη που περιμένεις να σκάσει από στιγμή σε στιγμή. Άψογη παραγωγή, έναν Hetfield χωμένο ακόμα στο αλκοόλ να γράφει τους πιο εσωτερικούς και λυρικούς του στίχους και φυσικά το μεγάλο ατού, που έναν χρόνο μετά στο ReLoad θα φανεί πολύ εντονότερα: Ο δίσκος «βρωμάει και ζέχνει» Black Sabbath. Βασικά και μόνο το τελευταίο αρκεί.
Ναι ρε φτωχοδιάβολοι, είναι δισκάρα το Load. Γιατί μετά την επιτυχία του Black Album οι Metallica ήταν πιο απελευθερωμένοι, δεν τους ένοιαζε να πετύχουν κάτι. Τα είχαν πετύχει όλα, ΗΤΑΝ η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη και δεν είχαν κανένα φόβο να κάνουν ότι σκατά ήθελαν. Αν ο δίσκος είχε περισσότερο Newsted κιόλας, δεν ξέρω καν αν θα κάναμε τώρα αυτή την κουβέντα.
Οπότε λοιπόν βγείτε από την ντουλάπα, κοιταχτείτε στον καθρέπτη και πείτε δυνατά: «ΤΟ LOAD ΕΙΝΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΩΝ METALLICA. ΝΑΙ ΡΕ, ΠΡΟΒΛΗΜΑ; Α, ΠΡΟΒΛΗΜΑ.»