Occult rock-metal ή όπως θέλει να το πει κανείς στην τελική οι Ghost (Ghost B.C. για την Αμερική) επιστρέφουν με τη δεύτερη δουλειά τους μετά από 3 χρόνια. Οι φήμες και οι μύθοι γύρω από την μπάντα και ποιοι την απαρτίζουν μπορούν άνετα να γίνουν βιβλίο αλλά ως τώρα τα μέλη των Ghost έχουν καταφέρει να παραμείνουν ανώνυμοι. Το για πόσο θα δείξει στο μέλλον. Θυμόμαστε και άλλες τρανταχτές περιπτώσεις που ξεκίνησαν κάπως έτσι (βλέπε Slipknot) αλλά τελικά δεν κράτησε πολύ.
Τα 5 Nameless Ghouls και ο Papa Emeritus II οργιάζουν πολύ περισσότερο στο “Infestissumam” με την καλή έννοια πάντα. Και για να εξηγηθώ για να μη παρεξηγηθώ. Οι Ghost κατάφεραν σε ένα δίσκο να συνδυάσουν το rock και το metal με τον ήχο των ‘60s και με μπάντες σαν τους Beatles. Όχι δεν φτάνουν στην αξία των προαναφερθέντων αλλά φέρνουν σίγουρα στον ήχο τους τα στοιχεία για να τους θυμίσουν έντονα. Φυσικά είναι δύσκολο να απαριθμήσω όλες τις επιρροές τους τώρα γιατί δεν είναι και λίγες σίγουρα αλλά το όλο συναίσθημα του δίσκου είναι στην ποιότητα του ήχου του τώρα με τη μουσική του τότε. Κάτι που πραγματικά δεν με χαλάει καθόλου. Το αντίθετο θα έλεγα κάνει μάλλον.
Οι Ghost έχουν δημιουργήσει έναν ήχο σήμα κατατεθέν που στα πρώτα δευτερόλεπτα ακρόασης καταλαβαίνεις ότι είναι αυτοί. Μεγάλο κατόρθωμα και επίτευγμα για την εποχή μας και τον ήχο της μουσικής μας. Και πώς να μη γουστάρω δηλαδή όταν στο “Per Aspera Ad Inferi” βρίσκω στοιχεία του Βασιλιά των Διαμαντιών (King Diamond) που τόσο αγαπάω; Ρητορική φυσικά η ερώτηση. Πώς να μη θέλω να χορέψω βαλς (ναι καλά διαβάζετε) στο “Secular Haze” που άνετα μπαίνει σαν soundtrack σε ταινία του Tim Burton ή σε occult horror movie του ’70 και που πραγματικά κολλάει στο μυαλό σου; Στο “Jigolo Har Migiddo” η κατάσταση φέρνει λίγο σε πιο alternative rock αλλά δεν μειώνει σε τίποτα αυτό το να σου κολλήσει στο μυαλό σαν σφήνα.
Στο “Ghuleh/ Zombie Queen” η εισαγωγή με ξίνισε στην αρχή αλλά όσο περισσότερο το άκουγα τόσο περισσότερο ενέδιδα στην μαγεία του. Στη συνέχεια όμως το κομμάτι εξελισσόταν σε ένα τρελό και γαμάτο shake αλλά metal οργασμό. Και εδώ να δηλώσω χωρίς φόβο και πάθος ότι το “Year Zero” είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Ποιο λόγο να πρωτοπώ; Tο όλο evil feeling που βγάζει έντονα, τα σημεία με τις ψαλμωδίες, το solo που είναι τελείως ροκαμπίλι φάση, τα synths από πίσω που του δίνουν μια vintage μουσικά πινελιά και το απίστευτο πραγματικά ρεφρέν που σε απογειώνει κάθε φορά είναι οι κύριοι πάντως.
Επόμενο το “Body And Blood” το οποίο επίσης είναι ένα rock κομμάτι στην ουσία αλλά που θυμίζει τόσα μα τόσα πολλά από το παρελθόν. Στο “Idolatrine” οι ρυθμοί ανεβαίνουν λίγο αλλά και εδώ θυμίζει αρκετά μουσικά θέματα από το παρελθόν. Και ναι τα διπλά φωνητικά είναι τρομερά όμορφα!! Το “Depths Of Satan’s Eyes” είναι επίσης από τα highlights του δίσκου. Άκρως ρυθμικό και προσφέρεται για πολλές μπύρες. Τελευταίο κομμάτι του δίσκου το “Monstrance Clock” ένα mid tempo τραγούδι με διάχυτη την σκοτεινή ατμόσφαιρα και την ατμόσφαιρα και την “διαβολική” αισθητική.
Οι Ghost κατάφεραν να συνδυάσουν ότι κατηγορούσαν κοινωνικά στο παρελθόν ως “του σατανά” (έτσι λαϊκά και απλά) μουσική με την παραγωγή και το metal πρίσμα τους του τώρα. Ο μυστικισμός και ο θεατρινισμός είναι βασικό τους στοιχείο και καλό θα είναι να το αποδεχτούν κάποιοι πολέμιοι τους. Άλλωστε δεν είναι οι μόνοι εδώ και κάμποσες δεκαετίες που κάνουν κάτι τέτοιο. Δεν θα συγκατοικήσετε δα και μαζί τους. Το “Infestissumam” είναι ένας δίσκος που θα τον άκουγες σε ταξίδι με την παρέα σου, στην παραλία με μπύρες και φίλους, σε μπαράκι με τα κολλητάρια αλλά και σε παλιές horror ταινίες. Και αυτό είναι που γουστάρω πιο πολύ από όλα.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Ψυχεδέλεια αλά ‘60’s με την ποιότητα ήχου του παρόντος!
The Bad: Ίσως παραείναι retro και vintage σε κάποια σημεία (αν για κάποιους είναι αρνητικό αυτό δηλαδή).
Βαθμολογία: 5 / 5
[/stextbox]