Σίγουρα θα ‘χει πάρει το αυτί σας κάποιο κομμάτι από το album “Meliora” εάν δεν έχετε ξεκοκαλίσει τον δίσκο ολόκληρο, αφού έχει δοθεί στη δημοσιότητα αρκετές μέρες τώρα. Η επιστροφή των Ghost με την κυκλοφορία του καινούριου τους δίσκου αποδεικνύει τις συνθετικές, μελωδικές, στιχουργικές, θεατρικές, καλλιτεχνικές δυνατότητες που κατέχει αυτή τη στιγμή η μπάντα.
Αυτή τη φορά βλέπουμε τους Σουηδούς μασκοφόρους τύπους να δείχνουν μια άριστα δομημένη προσέγγιση στη μουσική τους. Η θεατρικότητα στην απεικόνιση της μουσικής τους υπόστασης είναι αρκετά εμφανής και σε κατευθύνει στα σκοτεινά μυσταγωγικά «λόμπι» της μελωδικής rock μουσικής τους. Με την «απελευθέρωση» των drums, τα ατμοσφαιρικά και ταυτόχρονα ανατριχιαστικά πλήκτρα και μπάσο, καθώς και η άφοβη χρήση των riffs έδωσαν την καλύτερη μέχρι τώρα προσέγγιση σε όλο αυτό που έχουν οι ίδιοι χτίσει τα τελευταία χρόνια. Η αρχέγονη δύναμη ενσαρκώνεται και ολοκηρώνει την αποστολή της.
Η παλιομοδίτικη αποσυντεθειμένη μουσική του “Spirit” γλιστράει με μεγάλη ευχαρίστηση στα αυτιά μου και μπροστά μου ξετυλίγονται εικόνες σκότους. Άνετα θα μπορούσε να ντύσει ηχητικά μια cult ταινία τρόμου. Από την άλλη, η νεανική υπόσταση του “Papa Emeritus III” δεν περνά απαρατήρητη.
Ιδανικό μπασο φορτσάρισμα για εισαγωγή στο “From The Pinnacle To The Pit”, μεταλλάσσεται και σε συνεπαίρνει με τις rock διαθέσεις του, μέχρι που το “Cirice” έρχεται για να επιβεβαιώσει μέσα σε λίγα λεπτά την επιτυχία αυτού του δίσκου. Ονειρικό ιντερλούδιο στη συνέχεια με το “Spoksonat” δίνει το σωστό πάτημα για την έναρξη του συγκινητικού “He Is”, με τους τόνους να κατεβαίνουν, να γίνεται πιο προσωπικό και ατμοσφαιρικό, με την γλυκόπικρη μορφή του και τα παντοδύναμα riffs του, ένα τραγούδι αφιερωμένο στον πρόσφατα εκλιπόντα Selim Lemouchi των The Devil’s Blood. Έπειτα, οι ηχητικές αντιθέσεις του “Mummy Dust” και οι πιο σκληροί τόνοι δημιουργούν την απαραίτητη ένταση που χρειαζόταν σε αυτό το σημείο. Η μαγεία του “Majesty” είναι καθηλωτική και τριγυρίζει ατέρμονα το ρεφρέν στο μυαλό σου, τα riffs και όλη η ισορροπημένη μορφή του κομματιού ξεχωρίζει. Το σύντομο “Devil Church” κουβαλάει μια σκοτεινή psychedelιά, ενώ αμέσως μετά το “Absolution” μας αναγκάζει να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών. Ίσως το μοναδικό κομμάτι που έχει κάποια ίχνη συγγένειας με τις προηγούμενες δουλειές των Ghost.
O επίλογος του δίσκου καταγράφεται με το “Deus In Absentia”, συνοψίζει όλη την ανθρώπινη πνευματική αποσύνθεση και την έντονη απουσία του θεϊκού στοιχείου. Ένα κομμάτι που με προκαλεί να φανταστώ ότι ξετυλίγεται μπροστά μου ένα μιούζικαλ, ενώ στο τέλος οι αγγελικές θρησκευτικές ψαλμωδίες σαν τραγούδι έκπτωτων αγγέλων δίνουν το τέλος μιας ηχητικά φαντασμαγορικής μουσικο-θεατρικής παράστασης, που μόνο οι Ghost θα μπορούσαν να δημιουργήσουν με τέτοιο τρόπο. Ας μην αναφέρω και τα περιτυλίγματα τύπου καινούριες μάσκες, πάπας, ενδυμασία, εξώφυλλο αλά Metropolis και τα συναφή που ολοκληρώνουν καλλιτεχνικά όλο το πακέτο.
Ούτε 1 ούτε 10 ακροάσεις δεν αρκούν για να απολαύσεις τον δίσκο αυτό, η επήρεια του οποίου φαίνεται θα μας ακολουθήσει για πολύ καιρό ακόμα. Και χαίρομαι γιατί φαίνεται ότι η θέση του poster των Ghost στον τοίχο μου εδώ και 5 χρόνια, καλά κρατεί.