Η ώρα περί τις 20:00 και ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να γεμίζει το Gagarin για τον Geoff Tate, ο οποίος σε μια ξεχωριστή εμφάνιση, θα ερμήνευε ζωντανά και καθ’ ολοκληρία δύο σπουδαία albums των Queensryche και του σκληρού ήχου γενικότερα…Ο καιρός δεν πτόησε κανέναν φυσικά.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (πλήρες photo report εδώ)
Περίπου μισή ώρα αργότερα πατάνε στη σκηνή οι βετεράνοι Θεσσαλονικείς Emerald Sun με πολλή ενέργεια και με θερμή υποδοχή του κόσμου. Με ένα set βασισμένο κυρίως στον καινούριο τους δίσκο “Kingdom of Gods” αλλά και στον προηγούμενο “Under the Curse of Silence” του 2018, προθέρμαναν ιδανικά το κλίμα με το καλοδουλεμένο power metal τους, έχοντας ως όπλο τις πολύ όμορφες μελωδίες και τα riffs των κομματιών τους. Συγκεκριμένα, ακούσαμε τα “Dust and Bones”, “Blast”, “Raise Hell”, “Speak of the Devil”, “Weakness and Shame”, “Metal Dome”, “We Will Die On Our Feet”, “Kingdom of Gods” και “Hellbound”
Λίγο μετά τις 21:30 είχε έρθει η ώρα για την -αυθεντική- φωνή των Queensryche. Η μπάντα του Geoff Tate βγήκε στη σκηνή κάτω από τις επευφημίες του κόσμου αρχίζοντας τη βραδιά με ολόκληρο το “Rage for Order”. Όλοι οι μουσικοί βρίσκονταν σε εξαιρετική διάθεση και ιδίως ο Tate του οποίου η φωνή φαίνεται να περνάει αλώβητη του πέρασμα του χρόνου. Ο αναμενόμενος χαμός στα “Walk in the Shadows”, “I Dream in Infrared”, “The Killing Words” και “I Will Remember” έδινε αρκετό καύσιμο στη μπάντα για να αποδίδει τα μέγιστα. Ειδική μνεία στο “Surgical Strike” το οποίο και αφιερώθηκε στους πληττόμενους από τον πόλεμο ανθρώπους της Ουκρανίας.
Μετά από ένα 25-λεπτο περίπου διάλλειμα και με μια παράκληση του Tate να σταματήσουν κάποιοι να καπνίζουν εντός του χώρου, το συγκρότημα επέστρεψε στο σανίδι για ολόκληρο το “Empire” το οποίο και είχε ακόμα περισσότερη ανταπόκριση από το κοινό. Οι κιθαρίστες Kieran Robertson και Alex Hart έδιναν ένα σόου από μόνοι τους ενώ ανάμεσα από μοναδικές ερμηνείες είδαμε τον Geoff να παίζει μπάσκετ επί σκηνής (ποιος φέρνει μίνι μπάλα μπάσκετ σε metal συναυλία;!) αλλά και σαξόφωνο στο κλασσικό “The Thin Line”. Ο ήχος γενικά ήταν πολύ καλός και έτσι απολαύσαμε τραγούδια όπως τα “Jet City Woman”, “Another Rainy Night”, “Empire”, “Silent Lucidity” και “Anybody Listening?” με τον καλύτερο τρόπο.
Το συγκρότημα επέστρεψε για encore με “Last Time in Paris”, “Take Hold of the Flame” (χωρίς την καθαρή εισαγωγή) και “Queen of the Ryche” με τον ανάλογο χαμό να ακολουθεί. Προσωπικά, υπήρχαν σημεία που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω διαφορές από αυτό που άκουγα εκείνη τη στιγμή και από αυτό που είχα ακούσει στους δίσκους. Μια πραγματικά μεγαλειώδης εμφάνιση και για την μπάντα που ήταν υποδειγματική αλλά και για τον ίδιο τον Tate που στα 63 του κάνει εμφανίσεις αυτού του επιπέδου που θα ζήλευαν άνθρωποι με τα μισά του χρόνια.
