Σάββατο βράδυ και περνάς έξω από το ιστορικό Κύτταρο. Κόσμος έξω, αφίσες με τον Gary Moore παντού και γενικά μία χαρούμενη ατμόσφαιρα από ανθρώπους όλων των ηλικιών, από 20 μέχρι 50 και βάλε. Ο λόγος ήταν ένα φιλόδοξο αφιέρωμα στον Gary Moore με την συμμετοχή πολλών, μα πάρα πολλών αξιολογότατων μουσικών προκειμένου να τιμήσουν τη μνήμη αυτής της μεγάλης προσωπικότητας της rock και της blues μουσικής.
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Η προσέλευση του κόσμου έφτασε αρκετά ψηλά με περίπου πάνω από 300 άτομα να βρίσκονται στο Κύτταρο εκείνο το βράδυ. Ακόμη και αν άργησε αρκετά να ξεκινήσει το show σε σχέση με την ώρα που θα άνοιγαν οι πόρτες, δεν είδα κανένα δυσαρεστημένο. Ο Βασίλης Μερζιώτης μαζί με το συγκρότημά του, ξεκίνησαν το show τους περίπου στις 10 το βράδυ με τον πρώτο να αναλαμβάνει καθοριστικό ρόλο με την κιθάρα στα χέρια του, πίσω από το μικρόφωνο. Ικανότατος χειριστής του…μηχανήματος και παρά το γεγονός ότι κάποιες φορές οι ικανότητές του φάνηκαν λίγο παραπάνω από ό,τι έπρεπε, μας κράτησε καλή παρέα αφιερώνοντας το set του στην blues περίοδο του Gary Moore. Σε κάποια κομμάτια, δε, συνοδεύτηκε και από τον Vic Martin, επί 10 χρόνια πληκτρά του Gary Moore. Επίσης, ιδιαίτερη έμφαση έδωσε και στη σκηνική παρουσία, με μία -σχεδόν- χορογραφία κινήσεων του εκλιπόντος καλλιτέχνη δίνοντας μία άλλη νότα στην εμφάνισή του.
Cold Day In Hell, Since I Met You Baby, Sad Day For The Blues, One Day, There’s A Hole, Midnight Blues, Don’t Believe A Word, Walking By Myself, Oh Pretty Woman, Still Got The Blues, Story Of The Blues, The Messiah Will Come Again
Οι Remember Lizzy είναι ένα από εκείνα τα συγκροτήματα που δε θα δεις σε μεγάλη σκηνή εύκολα αφού οι tribute bands, δεν προορίζονται για κάτι τέτοιο. Το συγκρότημα αλλά και οι πολλοί, μα πάρα πολλοί καλεσμένοι του, αντιλήφθηκαν στο 100% τη μοναδικότητα της κατάστασης και πραγματικά κατέθεσαν ψυχή και σώμα στη σκηνή του Κυττάρου. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο αλλά και την εμφανώς πολύ καλή προετοιμασία που είχε γίνει καθώς βλέπαμε και διαφορετικό τραγουδιστή σε κάθε κομμάτι, κατάφεραν να ενθουσιάσουν τον κόσμο, αφιερώνοντας το δικό τους set στην πιο “σκληρή” περίοδο του Gary Moore, αυτήν των Thin Lizzy αλλά και των 80s. Δεν άκουσα το “Wild Frontier” αλλά οι ύμνοι που ακούστηκαν ήταν αρκετοί για ένα πολύ καλό party που ακολούθησε. Τελικά, είναι ωραίο κατά καιρούς να βλέπουμε και τέτοιες ενέργειες. Όσο και αν η μουσική που αγαπάμε εξελίσσεται, δεν είναι κακό να τιμάμε αυτούς που συνέβαλαν σε αυτή την εξέλιξη ανά τα χρόνια…
Λίγα λόγια για τα γύρω-γύρω νομίζω ότι αξίζει να πούμε καθώς η οργάνωση του show ήταν πολύ καλή με τα συγκροτήματα καλά προβαρισμένα, διαβασμένα χωρίς να είναι γραφικά ενώ οι εκτελέσεις των κομματιών δώσαν, αν μη τι άλλο, τα απαραίτητα συγκινησιακά vibes στον κόσμο που έδωσε δυναμικά το “παρών”, ειδικά στους πιο μεγάλους σε ηλικία.
Over The Hills And Far Away, Don’t Let Me Be Misunderstood, Military Man, Wishing Well (Νεκτάριος Πουλάκος), Don’t Take Me For A Loser (Στέργος Βόλας), After The War (Νίκος Συράκος), Empty Rooms (Γιάννης Κορωναίος), Murder In The Skies (Άγγελος Περλεπές – Βίκτωρας Αναστασόπουλος), Victims Of The Future (Άγγελος Περλεπές – Βίκτωρας Αναστασόπουλος), Shapes Of Things (Ηρακλής Ζώτος – Θανάσης Γκιόκας) End Of The World (Ηρακλής Ζώτος – Θανάσης Γκιόκας), Parisienne Walkways (Ηρακλής Ζώτος – Θανάσης Γκιόκας), Waiting For An Alibi, Black Rose, Johnny Boy (Γιάννης Κορωναίος), Thunder Rising (Γιάννης Κορωναίος), Out In The Fields