Ίσως δεν υπάρξει τραγούδι που μπορεί να με κάνει να ξεπεράσω το “Bright Lights”, μα ο τρίτος αυτός δίσκος για τον 35χρονο πλέον Gary Clark Jr. σαν εξέλιξη μοιάζει (ενός επί των πλείστων από τους τελευταίους και καλύτερους blues–ίστες μουσικούς – κιθαρίστες), που δεν εμμένει στα 60’s και τα 70’s, αλλά ανακατεύει και άλλων δεκαετιών επιρροές και τάσεις. Με τη βοήθεια του Jacob Sciba εδώ, engineer και co–producer, αναλαμβάνει τα keyboards, αρκετά μέρη του μπάσου και εισχωρεί στα μυστικά του programming.
Με κιθαριστικές γραμμές και reggae vibe, το ομότιτλο αντιρατσιστικό “This Land” δίνει την πάσα στο groove–άτο call – to – arms “What About Us” ερώτημα, που μοιάζει πως ήρθε ο καιρός του να απαντηθεί. Smooth και μπαλαντίστικα ερωτικό το “I Got My Eyes On You (Locked And Loaded)” εμφανίζει βιώματα. Κρεσέντο φωνητικής το “I Walk Alone”, σε reggae χορευτικό ρυθμό και πάλι η μουσική σε οδηγεί με το “Feeling Like A Million”, λίγο πριν τον punk ‘n’ roll–ίστικο αέρα του “Gotta Get Into Something”. R&B που δανείζεται στοιχεία και από την hip hop σκηνή στην αίσθηση του “Got To Get Up” να σε ξεσηκώνει, funky soul παλμοί κατά το “Feed The Babies” για την αγάπη και την ανθρωπιά. “Pearl Cadillac”, πιο pop χλιαρό. “When I’m Gone” και “The Guitar man” εξομολογήσεις – ιστορίες του δρόμου του. “Low Down Rolling Stone” ωραιότατο με τη προσθήκη του hammond και τον Jacob Sciba στα additional φωνητικά. “The Governor, γνήσια blues–ιά. “Don’t Wait Til Tomorrow”, μία R&B αισθησιακή μπαλάντα που βασίζεται σε λούπες και σε χορεύει. “Dirty Dishes Blues”, από τα κλασικά σπαρακτικά και βρώμικα. Δύο bonus track επιφυλάσσει το τέλος, “Highway 71” ταξιδιάρικο και αρκετά dub ορχηστρικό και ”Dit Dat”, με αναφορά στα ερωτικά παιχνίδια που διαδραματίζονται στα bars.
Ένα album που θα σου αφήσει σίγουρα καλές εντυπώσεις στο σύνολό του, άσχετα αν δεν συμπεριληφθεί στα αγαπημένα της χρονιάς.