O αγαπητός φίλος Vasiliz μου είχε πει μια μέρα που πίναμε καφέ: «Helloween πρέπει να πάω και ας μην έχω λεφτά… θα είναι δώρο για τον 15χρονο Vasili μωρέ. Θα είναι και οι Gamma Ray, θα συγκινηθεί ο έφηβος μέσα μου». Έπρεπε λοιπόν να πάω την δεύτερη φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να τους δω… έτσι για να δω πόσοι είναι οι «ρομαντικοί» στην Θεσσαλονίκη και τι σαματά κάνουν.
Ανταπόκριση: Μαριάνθη Γκίμτσα / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης & Καρολίνα Τσιρογιάννη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Οι Gamma Ray επέστρεψαν αυτή τη φορά σαν headliners. Opening act ήταν οι Rhapsody of Fire. Και ήταν από τα πιο ακριβέστατα opening που έχω συναντήσει ποτέ μου. Τόσο που δεν σκεφτήκαν να λυπηθούν τους εγκλωβισμένους (συμπεριλαμβανομένου και της απαράδεκτης εδώ) στο κέντρο που έψαχναν λεωφορείο για να φτάσουν στο Block33. Αποτέλεσμα; Να προλάβω ένα κομμάτι ολόκληρο. Σίγουρα δεν ήταν αρκετό για να μπορέσω να μεταφέρω τι γινόταν κατά τη διάρκεια του live στο κοινό. Για αυτό, ξαμολήθηκα και άρχισα να ρωτάω τον κόσμο τι έχασα και πώς ήταν. «Παίξανε τα περισσότερα που έπρεπε» λέγανε οι φανς και «εντάξει πολύ κομπλέ για opening» λέγανε αυτοί που τους άκουγαν πρώτη φορά. Αυτό που εγώ έχω να πω είναι ότι αυτό που πρόλαβα να ακούσω ήταν πομπώδες, δυναμικό power metal. Και κερδίζουν το κοινό τους αφού μόνο θετικά πράγματα άκουσα.
Ξεπερνώντας το ξεφτιλίκι της καθυστέρησης και αφού προετοιμάστηκα (παίρνοντας την μπύρα μου και πηγαίνοντας στην πίσω δεξιά πλευρά που θεωρώ ότι έχει τον καλύτερο ήχο) άρχισα να παρατηρώ το κοινό. Και πρόσεξα ότι ήταν κοινό αντιθέσεων . 15χρονα παιδιά, 25άρηδες φοιτητές, 50άρηδες πατεράδες με τους γιους και random γυναίκες που μόνο σε metal συναυλία δεν περίμενες να δεις. Και καθώς σκεφτόμουνα ότι η μουσική τελικά μπορεί να ενώσει γενιές και να απολαύσουν όλοι μαζί μία συναυλία έσβησαν τα φώτα και άρχισε να παίζει «Bad Reputation» από Dollyrots (αυτοκριτική; Who knows;).
Μόλις λοιπόν τελείωσε το κομμάτι βγήκαν στη σκηνή οι Gamma Ray. Ο χορός και τα mosh pit ξεκίνησαν από την αρχή και το set φάνηκε δυναμικό από την αρχή. «Heaven can wait» και τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν τα πάνω τους όταν ήρθε η «Τime for Deliverance» όπου το μόνο που έλειπε ήταν οι αναμμένοι αναπτήρες στον αέρα. Κάπου εκεί ήρθε το διάλλειμα στο set με drum solo του Michael Ehré ο οποίος έβαλε metal drumming στο κλασσικότατο «The Entertainer» (από την ταινία «Το Κεντρί»-να την κοιτάξεις πάραυτα άμα δεν την έχεις δει). Πείτε ότι θέλετε, εγώ καλύτερο διάλλειμα σε συναυλία από το drummer να «δίνει πόνο» δεν μπορώ να σκεφτώ. Το ευχαριστιέμαι και το χαίρομαι και ειδικά όταν γίνεται με τρόπο έξυπνο όπως εδώ. Αλλά από ότι κατάλαβα κάποιοι κουράστηκαν. Εντάξει, διάλλειμα ήταν-όχι όλο το λάηβ. Συνεχίζοντας ακάθεκτοι, από το καινούργιο ακούσαμε και το «Pale Rider» που για εμένα προσωπικά έχει από τα καλύτερα riff που ακούσαμε όλο το βράδυ. Το βράδυ κύλησε όμορφα και δυσαρεστημένο κανένα δεν είδα.
Τώρα εδώ είναι που μπαίνει ο επίλογος (όπως κάθε φορά). Το συμπέρασμα; Το metal έχει κοινό… ακόμα. Ακόμα και όταν πρόκειται για μπάντες που δημιουργήθηκαν και για να «τιμήσουν» τα προηγούμενα μεγαλεία (γνωρίζοντας την ιστορία για το πώς δημιουργήθηκαν οι Gamma Ray), τα πράγματα είναι απλά: αν κάνεις καλό metal ήχο και μουσική, ο κόσμος σου θα είναι εκεί (ακόμα και στη Σαλλόνικα). Και είτε είναι power metal ή heavy metal… απλά άκου και headbang-ιάσου!! (αφιερωμένο στον κύριο Ν. που έπεσε να με φάει όταν άκουσε να μιλάω για τους Gamma Ray και αναφέρθηκα στον όρο “power”).