Το Σάββατο 8 Οκτωβρίου το συγκρότημα Gagulta γιόρτασε την κυκλοφορία του βινυλίου τους και έστησαν μια doom γιορτή στο AN Club. Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στο riff, τα πρωτόγονα drums, τους τόνους reverb στα φωνητικά και το headbanging. Οπότε δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από εκεί.
Ανταπόκριση: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος / Φωτογραφίες: Χριστίνα-Θάλεια Παππά (πλήρες photo report εδώ)
Την βραδιά ξεκίνησαν οι Lokruz. Οι Lokruz είναι ένα trio (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα). Ο ήχος τους αρκετά ταξιδιάρικος πηγαίνει προς το doom/stoner, με έντονες επιρροές από τα blues αλλά και την ψυχεδέλεια των 70’s. Κάποια προβλήματα στον ήχο τους έφεραν μια αμηχανία, αλλά την ξεπέρασαν με τα βαριά τους riff, το guitar shredding και το αψεγάδιαστο drumming. Επειδή είναι μια αρκετά τεχνική πάντα, ίσως η εισαγωγή ενός τέταρτου μέλους στη φωνή αποκλειστικά τους απογείωνε.
Στην συνέχεια ανέβηκαν στην σκηνή οι Devil Flower Mantis, με πολύ αέρα και αυτοπεποίθηση. Το συγκρότημα κινείται με τρομερή άνεση μεταξύ του stoner, του psychedelic rock αλλά και των πιο σύγχρονων ήχων. Οι μελωδίες τους θυμίζουν ανατολίτικους δρόμους και η χρήση ψυχεδελικών synthesizer από τον τραγουδιστή, κλείνουν το μάτι στους οπαδούς των Hawkwind. Ο μπασίστας του συγκροτήματος κρατούσε όλη την μελωδική γραμμή και είχε ενδιαφέρον ότι ενώ το στυλ του μου έκανε ότι παίζει σε nu metal σχήμα, το άνετο παίξιμο του και το finger-tapping μου έφερνε συνεχώς στο μυαλό τον Tony Levin των King Crimson.
Μετά ήρθε η σειρά των Urstaat. Οι Urstaat ήταν η αποκάλυψη της βραδιάς. Instrumental sludge post-metal και επιτέλους μία γυναίκα σε κιθάρα για να σπάσει το ανδρικό κατεστημένο που υπάρχει στον ήχο. Ογκώδεις συγχορδίες στο μπάσο, εναλλαγές στις μελωδίες με το ύφος των Pelican, μας είπαν ότι ήθελαν να γκρεμίσουν τα ντουβάρια και το έκαναν. Όταν ο κιθαρίστας έχει tattoo το τρίποδο των Amenra τότε είναι σίγουρο ότι θα περάσεις καλά. Εδώ βάζω μια άνω τελεία γιατί θα ασχοληθώ σίγουρα παραπάνω μαζί τους στο μέλλον.
Τα συγκροτήματα σεβόμενα το γεγονός ότι η βραδιά περιελάμβανε πολλά ονόματα στο line up, δεν ήταν πολύ ώρα στη σκηνή, έτσι σχετικά γρήγορα ήρθε η σειρά των Seer Of The Void. To trio από την Αθήνα παίζει ένα καθαρό heavy-doom που πότε θυμίζει Electric Wizard πότε Candlemass. Δημιουργήθηκαν το 2019 και ήδη ετοιμάζουν το δεύτερο τους ολοκληρωμένο δίσκο μέσω της δισκογραφικής Venerate Industries. O ήχος τους θυμίζει horror movie soundtrack δεκαετίας ’70, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ο ήχος μιας doom μπάντας δηλαδή.
Λίγο πριν τη 1:00 ήρθε η σειρά των Gagulta. Τους οικοδεσπότες της γιορτής δεν τους είχα δει ποτέ live και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν έχουν μπάσο καθώς το σχήμα αποτελείται από τρία άτομα (κιθάρα, φωνή, drums). Προφανώς και η έλλειψη μπάσου δεν σημαίνει και έλλειψη όγκου στο σχήμα. Πριν ξεκινήσουν είδα τον κιθαρίστα κάτι να πειράζει στον ενισχυτή του μπάσου, οπότε μάλλον περνάει κάποιο κανάλι του εκεί, αλλά και να μη το έκανε δεν μου έλειψε κάτι.
Μόλις ανέβασε το volume knob, το feedback της κιθάρας του γέμισε τον χώρο και αποτέλεσε την ιδανική εισαγωγή για τον καταιγισμό riffs και λασπώδους doom που θα ακολουθούσε. Τα φωνητικά παρανοϊκά και σκισμένα, μέσα σε τόνους reverb, έντυναν τους αργόσυρτους ρυθμούς. Το σχήμα μπορεί να σταθεί με μεγάλη άνεση δίπλα σε μεγαθήρια του είδους και πιστεύω ότι η συνέχεια θα είναι μεγάλη.
Το βράδυ της 8ης Οκτωβρίου στο σύνολό του, ανταποκρίθηκε σε όλες τις προσδοκίες που είχα και σίγουρα θα προσπαθήσω ξαναβρεθώ σε κάποιο live των συγκεκριμένων σχημάτων.
