Το Repeater είναι το ντεμπούτο full length album του Aμερικανικού post-hardcore συγκροτήματος Fugazi. Κυκλοφόρησε στις 19 Απριλίου του 1990. Θεωρείται (και μάλλον είναι) το σημαντικότερο άλμπουμ του συγκροτήματος αλλά και ένα ορόσημο στο rock γενικότερα.
Έχει συμπεριληφθεί σε αμέτρητες λίστες με τα σημαντικότερα albums από τα μεγαλύτερα μουσικά έντυπα παγκοσμίως αλλά και στο βιβλίο 1000 Recordings to Hear Before You Die. Το Repeater δεν είναι απλώς ένα σπουδαίο άλμπουμ – είναι ένα πολιτιστικό ορόσημο, ειδικά στο πλαίσιο της underground και ανεξάρτητης μουσικής αλλά και της DIY κουλτούρας.
Η άρνηση των Fugazi να υπογράψουν σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, να γυρίσουν μουσικά βίντεο ή να πουλήσουν πανάκριβο merch ήταν κάτι περισσότερο από μία αισθητική επιλογή – ήταν μια φιλοσοφική στάση. Απέδειξαν ότι μπορούσες να κάνεις επιδραστική μουσική χωρίς να συμβιβαστείς με καλλιτεχνικές ή πολιτικές νόρμες, και το έκαναν με τους δικούς τους όρους. Αυτή η προσέγγιση ενέπνευσε αμέτρητα συγκροτήματα, από το indie μέχρι το hardcore.
Οι Fugazi δεν πήραν απλώς τη σκυτάλη από τους Minor Threat αλλά επαναπροσδιόρισαν το hardcore punk. Το Repeater συνδύασε την ένταση του post-hardcore με ρυθμούς βασισμένους στο groove, μπασογραμμές με επιρροές από dub και παράφωνες κιθαριστικές παρεμβάσεις. Το drumming του Brendan Canty και το μπάσο του Joe Lally έθεταν μια συγχρονισμένη, σχεδόν χορευτική βάση, ενώ ο Ian MacKaye και ο Guy Picciotto εναλλάσσονταν μεταξύ φωνητικής πολεμικής και spoken-word προβληματισμού.
Αυτός ο ήχος βοήθησε στη διαμόρφωση αυτών που σήμερα αποκαλούμε post-hardcore, emo (στην πιο πρώιμη, ωμή μορφή του) αλλά και του indie rock (του ‘κανονικού’ indie rock ε…) Συγκροτήματα όπως οι At the Drive-In, Refused και Shellac δανείστηκαν αλλά και αξιοποίησαν πάρα πολλά στοιχεία από το Repeater.
Στιχουργικά, το Repeater είναι άμεσο και ευθύ. Μιλάει για τον καταναλωτισμό, την τοξική αρρενωπότητα, τις δομές εξουσίας, την αστική παρακμή και την ανισότητα. Αυτό δεν ήταν punk μηδενισμός – ήταν ένα κάλεσμα σε δράση. Οι Fugazi έφεραν στοχαστική κριτική στο pit. Ήταν punk για ανθρώπους που διάβαζαν βιβλία, νοιάζονταν για τις κοινότητές τους και ήθελαν αλλαγή.
Η ασυμβίβαστη ακεραιότητα των Fugazi (με το Repeater να είναι η σημαντικότερη δήλωσή τους) έγινε ένα μέτρο σύγκρισης και σημείο αναφοράς. Η στάση τους για τις χαμηλές τιμές των εισιτηρίων, για συναυλίες για όλες τις ηλικίες, για καμία εταιρική χορηγία και για μη υπερκοστολογημένο merch έθεσαν ένα πρότυπο που λίγα συγκροτήματα έχουν φτάσει. Σε μια βιομηχανία όπου το «ξεπούλημα» ήταν ένας συνεχής φόβος, το Repeater ήταν η βίβλος κατά του ξεπουλήματος.
Ακόμα και χωρίς ραδιοφωνικό airplay ή το MTV, το Repeater πούλησε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα – πάνω από 500.000 σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις. Έδειξε ότι η επιτυχία μπορεί να έρθει από στόμα σε στόμα ώστε να στηρίξει οικονομικά και ηθικά ένα συγκρότημα. Χωρίς φανταχτερό μάρκετινγκ, απλά με πολύ καλή μουσική, ατελείωτες περιοδείες και φυσικά ακεραιότητα. Το άλμπουμ έγινε ένα cult classic και μια εμπορική επιτυχία που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο τα συγκροτήματα σκέφτονταν για την «επιτυχία».
Οι Fugazi (και συγκεκριμένα το Repeater) επηρέασαν όχι μόνο μουσικούς αλλά και ακτιβιστές, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικούς και διοργανωτές. Η προσέγγιση του συγκροτήματος είχε απήχηση σε ανθρώπους που προσπαθούσαν να οικοδομήσουν εναλλακτικά μοντέλα κοινότητας, είτε μέσω συνεταιρισμών, είτε μέσω κολεκτίβων, είτε μέσω κινημάτων διαμαρτυρίας. Τα μηνύματα αλλά και τα ήθη του άλμπουμ αναφέρονται συχνά σε zines, βιβλία και εγχειρίδια για το DIY.
Γιατί 35 χρόνια μετά, το Repeater συνεχίζει να είναι σημαντικό, ίσως και περισσότερο από την εποχή του; Είναι μουσικά καινοτόμο, πολιτικά επίκαιρο, ηθικά ασυμβίβαστο και ένας οδηγός για να κάνεις τα πράγματα διαφορετικά.
