Για αρκετούς εκεί έξω οι καλιφορνέζοι Fu Manchu έχουν να βγάλουν καλό δίσκο απ’ το “King of the Road” του 2000. Απ’ το “California Crossing” (που οκ, είχε κ αυτό αρκετές καλές στιγμές) και έπειτα, η υπόλοιπη δισκογραφία τους δεν είχε να δώσει κάτι ιδιαίτερο. Για κάποιον που τους ακολουθεί απ’ τα μέσα του ’90, η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση.
Οι Fu Manchu απ’ την αρχή της καριέρας τους, πέρα απ’ τον λίγο πιο λουστραρισμένο ήχο των τελευταίων τεσσάρων album, εξακολουθούν να γράφουν κομμάτια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Fuzz στο τέρμα, punk attitude και τσογλανιά που περισσεύει για άλλες τρείς δεκαετίες. Αυτό που μάλλον δε θέλουμε να παραδεχτούμε, είναι πως έχουμε μεγαλώσει για τη φάση τους. Και εκείνοι το ίδιο. Μέσα σ’ όλα, ο stoner rock ήχος έχει πάει αρκετά βήματα παραπέρα από τη περίοδο που τους έκανε τεράστιους στο είδος τους. Από την άλλη, αν το δεις αντικειμενικά (σχεδόν), οι τύποι κάνουν αυτό που γουστάρουν και σε έχουν χεσμένο. Ειδικά εσένα βρε, που τους πέταγες μπύρες στη σκηνή στο δεύτερο live τους στην κομπλεξική χώρα μας.
Αν στο προ τετραετίας “Gigantoid” είδαμε κάποια στοιχεία συνθετικής ανάκαμψης και επιστροφής στον πιο “ωμό” και βαρύ ήχο, το φετινό “Clone Of The Universe” είναι ο δίσκος που τα δίνουν όλα απ’ την αρχή έως το τέλος. Το εναρκτήριο “Intelligent Worship” είναι όσο βαρύ (το λες και ασήκωτο) και κολλητικό χρειάζεται για να πάρεις τα αρχικά χαμπάρια σου πως κάτι διαφορετικό αρχίζει να γίνεται εδώ. Αμέσως μετά, τα “(I’ve Been) Hexed” και “Don’t Panic” είναι τα κλασσικά ρυθμικά Fu Manchu κομμάτια που περιμένεις σε ένα δίσκο τους. Το αργόσυρτο – σε πρώτη φάση – “Slower Than Light” έχει τα cool φωνητικά που κάποτε είχες αγαπήσει. Το mid tempo του “Nowhere Left to Hide” είναι ίσως η πιο μέτρια στιγμή εδώ μέσα. Το ομώνυμο του album κομμάτι, ενώ δε σου γεμίζει αρχικά το μάτι, μετά από δυο, τρεις ακροάσεις σου κολλάει μια χαρά.
Και μετά έχεις το “IL Mostro Atomico”. Ένα δεκαοκτάλεπτο έπος το οποίο καλύτερα να ανακαλύψεις μόνος σου. Το μόνο που θα σου δώσω είναι πως συμμετέχει ο Alex Lifeson των Rush. Από εκεί και πέρα, αν θέλεις, μπλέξε.
Χωρίς να συγκλονίζουν ή να ξεπερνούν τους εαυτούς τους, αυτοί οι Αμερικανοί θα έχουν πάντα τη συμπάθεια μας, κυρίως επειδή δε τα παράτησαν ποτέ. Οκ, ας είμαστε και λίγο λογικοί πού και πού. Stoner rock παίζουν οι τύποι και έχουν στη πλάτη τους δώδεκα δίσκους. Πόσο μακριά θα μπορούσαν να το φτάσουν; Παρ’ όλα αυτά, έχουν σταθερή ανά τακτά χρονικά διαστήματα δισκογραφία, και πάντα έχουν κάτι να μας πουν. Έστω και αυτά τα λίγα!