Οι Front Line Assembly δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Εδώ και 35 χρόνια ο Bill Leeb παρέα πότε πότε με τον Rhys Fulber κουβαλά με επιτυχία τη σημαία του Industrial/EBM ιδιώματος. Δίσκοι σταθμοί στο genre όπως το μινιμαλιστικό ”The Initial Command”, το αδυσώπητο ”Gashed Senses & Crossfire” το μονολιθικό ”Caustic Grip’’ και το αριστουργηματικό ”Tactical Neural Implant’’ ευθύνονται για τόνους χυμένου ιδρώτα στα απανταχού σκοτεινά dancefloor.
Αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει τους Καναδούς από τους λοιπούς εκπροσώπους του είδους – πέρα από το ιδιοφυές πάντρεμα του new wave των 80s με τα ηχοχρώματα των Throbbing Gristle και των Einstürzende Neubauten – αυτό είναι η σταθερότητα. Παρά το γεγονός πως τα πάλαι ποτέ ’90s έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, οι Front Line Assembly σε αντίθεση με πολλούς συνοδοιπόρους τους, δεν επαναπαύθηκαν στις δάφνες τους. Οι ποιοτικές δουλειές του συγκροτήματος συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια των ’00s αλλά και των ’10s.
Μετά από 16 full length album παρακαλώ, οι Front Line Assembly μπαίνουν δυναμικά στη νέα δεκαετία με το Mechanical Soul. Το νέο πόνημα της μπάντας αποκτά ήδη τον τίτλο του φαβορί για τον πρωταθλητή στο EBM το 2021. Παρά τον κορεσμό που αναπόφευκτα φέρνει μια πορεία τριών και βάλε δεκαετιών η νέα κυκλοφορία των FLA βγάζει φρεσκάδα και αποδεικνύει γιατί μετά από τόσα χρόνια παραμένουν σημείο αναφοράς. Οι χορευτικές mid/low tempo γκρούβες, τα πιασάρικα sequencer, τα ατμοσφαιρικά sample και οι a la Martin Gore μελωδίες είναι όλα εδώ, δεμένα αρμονικά με τα γνωστά και μη εξαιρετέα φωνητικά του Bill Leeb, ο οποίος φαίνεται ότι βρέθηκε σε μεγάλα κέφια τη χρονιά της πανδημίας. Επαναλαμβανόμενα, σχεδόν υπνωτικά, beat και synth μπασογραμμές οδηγούν τον δίσκο ενώ σχεδόν όλα τα τραγούδια ακολουθούν την τεχνική του build-up όπου ολοένα και περισσότερα στοιχεία προστίθενται σταδιακά το ένα πάνω στο άλλο κρατώντας έτσι ως ένα βαθμό αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι FLA δε διστάζουν να δώσουν γκάζι ακόμα και με heavy κιθάρες, πλην όμως συγκρατημένα, και σε λίγα σημεία, αφήνοντάς μας περισσότερο με την μπουκιά στο στόμα. Στα συν του Mechanical Soul η εκπληκτική χρήση της ατμόσφαιρας μέσα από ένα τεράστιο αριθμό από λούπες και εφέ που περιγράφουν επακριβώς την παγερή αίσθηση της μηχανής, η οποία διαπερνά τη μουσική και τους στίχους του album. Ευχάριστη έκπληξη η guest εμφάνιση του Dino Cazares των Fear Factory στο ”Stifle” και του Jean-Luc de Meyer των Front 242 στο ”Barbarians”.
Στα αρνητικά του album, η ίδια η ροή του Mechanical Soul με τις πιο δυνατές συνθέσεις να συγκεντρώνονται στο πρώτο μισό, καθώς και η παρουσία 1-2 filler που πιάνουν μάλλον άσκοπα χώρο.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Rhys Fulber, ο οποίος πίσω από τα decks δείχνει για μια ακόμα φορά το πώς πρέπει να στήνεται ένα industrial album. Η παραγωγή είναι απλά εξαιρετική. Κρυστάλλινος ήχος, ισορροπημένες δυναμικές. Δεν είναι τυχαίο που μπάντες-ορόσημα του σκληρού ήχου όπως οι Fear Factory, οι Paradise Lost, οι Skinny Puppy και πολλοί άλλοι έχουν συνεργαστεί συχνά πυκνά μαζί του.
Εν κατακλείδι, ο 17oς δίσκος των Καναδών χωρίς να επανεφεύρει τον τροχό αποτελεί μια τίμια προσπάθεια, η οποία απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους ήδη φίλους του ιδιώματος. Δεν παύει όμως να είναι καλοδουλεμένος με ενδιαφέρουσες ιδέες και πιστός στο μουσικό όραμα των Front Line Assembly, η βιομηχανική μουσική των οποίων αποτελεί ένα από τα πιο ταιριαστά soundtrack για αυτή τη μεταμοντέρνα, οριακά δυστοπική εποχή που ζούμε τον τελευταίο ένα χρόνο. See you on the dancefloor λοιπόν αν και όποτε.