Το Let There Be Noise ήταν από τα καλύτερα concept του Κ44 που έχω παρακολουθήσει. Με λίγα λόγια, ο τίτλος ήταν ακριβέστατος και οι μπάντες συνεπείς σε αυτό που είχαν υποσχεθεί: αγνό και επιβλητικό θόρυβο-βάλσαμο στα αυτιά του παρανοϊκού ακροατή.
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες : Μαριαλένα Γουσίου
Δεύτερη εμφάνισή για τους Insect Radio, δεύτερη φορά που μας τίναξαν τα μυαλά με το κάτι-σαν-post hardcore/punk στυλ τους. Καλά κάνουν και παίζουν μικρό set γιατί παραπάνω θα είχαμε παρανοήσει (καλά, ίσως δυο τρία κομμάτια από τα παιδιά τα θέλαμε, δε χορταίνεις εύκολα). Καλύτερο live και από την πρώτη τους εμφάνιση στο 6dogs, δεν ξέρω αν ήταν θέμα ήχου, ξέρω σίγουρα ότι ο τραγουδιστής τους είχε μερίδιο ευθύνης σε αυτό όταν ήρθε και «μας τα είπε» από απόσταση περίπου μισού μέτρου. Ανυπομονώ για τα επόμενα, δώστε υλικό στο λαό επίσης.
Τους Blame Kandinsky τους είχα ακούσει όταν πρόσφατα έβγαλαν το κομμάτι από το EP τους, είχα καταλάβει οτι θα ήταν κάτι καλό, (βλ. σωστό hardcore) αλλά δεν ήξερα οτι και live το είχαν τόσο καλά φτιαγμένο. Πολύ δεμένη μπάντα, τα κομμάτια έτσι όπως πρέπει να είναι στο είδος τους και οι ίδιοι με πολύ καλή χημεία on stage τόσο μεταξύ τους όσο και με το κοινό. Πολλά υποσχόμενη γενική εικόνα. Highlights: το ακαριαίο crowd surfing του ενός κιθαρίστα σχεδόν μόλις ξεκίνησε το live τους (Chariot χμ χμ) και η όμορφη διασκευή του “Panasonic Youth” των Dillinger Escape Plan.
Τους Friend of Gods δεν τους ήξερα και τα παιδιά ήταν αποκάλυψη για μένα. Για το τί παίζουν: θα πω math rock- με hardcore κάτι, κάπως έτσι. Κάποιοι το είπαν και “Frank Zappa που παίζει post-hardcore”. Ολοφάνερο trolling, καμμία σχέση με το πόσο χάλια είναι αυτή η λέξη-εννοώ πηγαίο και έξυπνο σαρκαστικό χιούμορ ανάμεσα στα πολύ καλοφτιαγμένα και προκλητικά για το αυτί μου κομμάτια τους. Μου θύμισε σαν λογική τον Townsend, τύπου «κάνω μόνο ισοπεδωτικό χιούμορ με τη μουσική μου αλλά στην πραγματικότητα παίζω παπάδες». Well played guys, well played.