Ένα σταθερά ανερχόμενο power trio της εγχώριας (και μη) punk rock σκηνής , αυτά τα τρία τυπάκια από την λεβεντογέννα Κρήτη έχουν αρκετή προϊστορία, πέραν κάποιου λαμπρού, ελπίζουμε, μέλλοντος που προδιαγράφεται. Για όσους δεν γνωρίζουν, λοιπόν, τα τρία μέλη της μπάντας, Αντώνης, Απολλωνία και Νίκος, είναι αδέρφια και φέρουν – το βαρύ για την ελληνική μουσική – επίθετο “Ξυλούρη” , καθώς είναι παιδιά του Ψαρογιώργη, εγγόνια του Ψαραντώνη και ανίψια του αείμνηστου Ψαρονικόλα και είναι και οι ίδιοι επαγγελματίες μουσικοί σε σχήματα παραδοσιακής μουσικής. Από την άλλη, η κατά το ήμισυ αυστραλιανή καταγωγή τους έδωσε το εφαλτήριο να ασχοληθούν και με την μουσική πέραν της παραδοσιακής και, από τα συμφραζόμενα, η μπίλια έκατσε στη σκληρή ροκ και δη στην punk έκφανση του.
Στο παρασύνθημα τώρα: μου φαίνεται λογικό ότι τα αδέλφια Ξυλούρη (ή Ξυλουράκια) αποφάσισαν να ξεσπάσουν με το εν λόγω project τους και είναι δραματικό το άλμα, αν κάποιος παρακολουθήσει τα σχετικά βιντεάκια στο youtube , δηλαδή τις εμφανίσεις με το παραδοσιακό σχήμα και τα βίντεο των Frenzee. Συνεπώς, μην αναζητάτε τίποτα μαντινάδες εδώ. Εξίσου φυσικό επακόλουθο είναι και ο αβίαστα και, πολλές φορές αναίσχυντα, riot grrrl με rock ‘n’ roll προεκτάσεις ήχος της μπάντας, εφόσον οι Amyl and the Sniffers έχουν ήδη κατακτήσει το αυστραλιανό underground και η συγγένεια είναι εξόφθαλμη.
Ωστόσο, στο δεύτερο τούτο πόνημα τους το στίγμα των Amyl… δείχνει να υποχωρεί και να παραμένει η κατεξοχήν riot grrrl προσέγγιση, παραπέμποντας στις Bikini Kill, 7 Year Bitch, Babes in Toyland, ενώ λοξοκοιτάζει σε πολλά σημεία και το ίδιο το metal. Απόδειξη, κομμάτια όπως το “Pink Tax” , που το εναρκτήριο riff παραπέμπει σε Black Sabbath (“Hole in the Sky”) περασμένο από τους Clutch ή και τους Planet of Zeus μπολιασμένο με τα γκάζια των Black Flag, καθώς στο 1:40 της διάρκειας του δεν προλαβαίνεις ούτε να κλάσεις και δίνει πάσα στη φυσική του συνέχεια, στο ενθαρρυντικό “Fear no Fear”, που είναι ακριβώς της ίδια αντίληψης.
Ομοίως, σε ρυθμούς κομπρεσέρ η Απολλωνία τσιρίζει με την συνδρομή των αδερφών της “Angry” πάνω από ένα έξτρα κακιασμένο σκληροπυρηνικό riff του ομώνυμου τραγουδιού. Γενικά, η παραγωγή του δίσκου είναι προορισμένη για κάτι πιο σκληρό από το ντεμπούτο της μπάντας, απλά μου λείπει κάπως η μέση γραμμή, αλλιώς λέγε με και μπάσο, χωρίς να πεθαίνω κι όλας. Προφανέστατα, η πιο καταλυτική συνδρομή είναι αυτή της Απολλωνίας η οποία ξελαρυγγιάζεται φτύνοντας απειλές, τσαμπουκά και σκέψεις εν βρασμώ ψυχής πάνω σε μονόλεπτα, δίλεπτα, τρίλεπτα μάξιμουμ κομμάτια, με την απίστευτη αυστραλιανή – βρετανική προφορά της , που σε κάνει να νομίζεις ότι ακούς τους Sleaford Mods σε πλαγιομετωπική με τους Dead Kennedys (ξέρω με σιγουριά ποιος κάνει τα πιάτα και την μπουγάδα στο σπίτι).
Συμπερασματικά, μπορώ να πω ότι η εν λόγω κυκλοφορία τους με έπεισε και προβλέπω ότι, αν δεν εκτροχιαστούν, το τρίο έχει μέλλον μπροστά του. Kαι απ’ότι φαίνεται το έχουν πάρει αρκετά ζεστά.
