Η ώρα είναι 19:30 και η προσέλευση του κόσμου δεν επαρκεί για να τηρηθεί το πρόγραμμα με όλη του την ακρίβεια. Βέβαια σαν Παρασκευή που είναι ίσως κάποιοι δουλεύουν ως τις 21:00 φυσικά και τους είναι αδύνατο να παρευρεθούν στην ώρα τους, οπότε θα τους δικαιολογήσουμε. Με κανά 20λεπτο τελικά καθυστέρηση, ξεκινάει η πρώτη επίσημη μέρα του Fraternity Of Sound. Και από τις πρώτες νότες του, δεν χρειάζεται να έχεις και πολύ φαντασία για να ξέρεις τι περίπου να περιμένεις…
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Το μόνο από τα αποψινά συγκροτήματα που εμπλέκεται γυναίκα είναι οι Maggot Heart, και μάλιστα όχι μία αλλά δύο. Έτσι ενώ το γενικό κλίμα διαμορφώνεται σε ένα rock – garage – punk επίπεδο που σε εξάρσεις metal-λίζει, δεν χάνει και τις γλυκές του εκβαθύνσεις. Πολύ καθαρός ο ήχος, πολύ σωστά κουρδισμένοι οι ίδιοι μου άρεσαν αρκετά. Μέχρι να ολοκληρώσουν το set τους, ο κόσμος αυξάνεται σταδιακά. Γεγονός ενθαρρυντικό γιατί είναι ένα συγκρότημα που έχει να προσφέρει στο κοινό αρκετά καλά σημεία και ένα γενικό νέο ήχο επηρεασμένο από ένα μεγάλο φάσμα της rock.
Έξι αυτήν τη φορά οι Kooba Tercu επί σκηνής, δεν άργησαν να μας ταξιδέψουν για άλλη μια φορά κάπου γύρω από την Αφρική. “Ukunta”. Αν και αρχικά ήταν λίγο μπουκωμένος ο ήχος, μπόρεσαν και τον έφτιαξαν και μάλιστα απερίγραπτα καλά και γρήγορα. Και τα κρουστά χρησιμοποιήθηκαν ως τύμπανα και την κουδούνα έκρουσε και το ντέφι μας χαμογέλασε και τα μπιμπλίκια ψυχεδελέψανε και κραυγές ακούστηκαν και η φωνή stoner – metal θύμισε και μια παραπάνω αγριάδα από τα ηλεκτρικά όργανα βγήκε ως προς το θόρυβο και την ένταση που εξέπεμπαν. Άλλο ένα live καλής ριξιάς από μέρος τους.
Σειρά έχουν οι Circle και το μοναδικό show που μας προσέφεραν. Ντυμένοι όλοι τους με πολύχρωμα κολάν και με περισσότερο glam διάθεση παρά kraut rock, μας τρέλαναν με τα τσαλίμια τους. Χαϊδεύονταν ακόμα και καθώς έπαιζαν, φοβεροί. Μουσικά εκπληκτικοί επίσης. Δύο κιθάρες να τα βρίσκουν με μία σπασμένη, ένα fat bass, τα σοβαρά τύμπανα και ένας ευλύγιστος ξυπόλητος τυπάς – “Blast” – στα πλήκτρα και την κύρια φωνή μας έκλεψαν την παράσταση. Ενώ η γενική εικόνα βλέπει προς το ελαφρύ metal…core η ματιά εστιάζει στην πειραματική avant rock. “Terminal” και καταχειροκροτήθηκαν εννοείται.
Ο κόσμος είναι πλέον αρκετός για να υποδεχθεί τους Nurse With Wound. Ένας τεράστιος πάγκος έχει στηθεί με κονσόλες και ένα laptop οπότε η φάση είναι περισσότερο ηλεκτρονική. Φασαρία όμως. Όταν λέω φασαρία, κυριολεκτώ. Αν και υπήρξαν δύο κιθάρες, η μία εκ των οποίων ξύστηκε μόνο με δοξάρι, δεν έπαιξαν rock. Ένα πείραμα καλά στημένο που δεν κατάλαβα το νόημά του. Είδαμε και μια ντουντούκα και μια φλογέρα μα μελωδία καμία. Μπορώ όμως να δηλώσω πως είχαν ένα φανταστικό video wall όπου άνθρωποι εμπλέκονταν μεταξύ τους, με χρώματα, σύμβολα, ζωγραφιές, φίδια / κοράκια, τροχούς κλπ γεμάτο Τέχνη και άποψη. Αλλά αυτό. Κάτι άλλο δεν έχω να προσθέσω, sorry.
Μέσα στους καπνούς οι Soft Moon γέμισαν πραγματικά το χώρο με τον post–punk ήχο τους. Οι τρεις τους κατάφεραν να μας ταρακουνήσουν και να μας ταξιδέψουν μεταξύ της noise και της χορευτικής μαυρίλας που εκφράζουν. Σκληροπυρηνικοί, με φοβερά riff σε κιθάρα και μπάσο αλλά και ηλεκτρισμένα drums. Τσίτες, ανατριχίλες και χαμόγελα το μόνο αποτέλεσμα. Που και που τα πλήκτρα έπαιρναν τα ηνία ενώ δεν έλειψαν και οι μονομερείς κωδωνοκρουσιακές απολαύσεις. Ένας κάδος χρησιμοποιήθηκε, ένα τουμπερλέκι και μαράκες στα επίσης. Τους έχω ξαναδεί live αλλά αυτό το σημερινό δεν είχε προηγούμενο. Ικανοποίησαν κάθε μας ανάγκη, “Far” και “Burn” από αυτά που ξεχώρισα, “Black” για το encore… Αναμένεται λοιπόν ο νέος τους δίσκος με περίσσιο ενδιαφέρον.