Ανυπομονούσα τόσο πολύ για τον συγκεκριμένο δίσκο που έβαλα να τον ακούσω first thing in the morning, πριν καν πιω τον καφέ μου. Ήλπιζα να φταίει αυτό για την πρώτη μου εντύπωση, αλλά δυστυχώς έμεινε ίδια και μετά τον καφέ, και στο 3ο, 4ο, 5ο άκουσμα…
Oι Frank Carter & The Rattlesnakes επανέρχονται λοιπόν με τον τέταρτό τους δίσκο, Sticky, τηρώντας πιστά το πρόγραμμα του «άλμπουμ ανά 2 χρόνια», αλλά και το πρόγραμμα του «κανένας δίσκος δεν είναι στο ίδιο ύφος με τους άλλους». Ίσως όμως να φταίει η τεράστια περίοδος καραντίνας, ίσως ο (κιθαρίστας της μπάντας) Dean Richardson δεν κατάφερε να σηκώσει μόνος του όλο το βάρος της παραγωγής, αλλά μετά από 3 κορυφαίες κυκλοφορίες, αυτή τη φορά κάτι πήγε στραβά. Σαν να μην έδεσε το γλυκό. Δεν σώθηκε ούτε από την πληθώρα guest εμφανίσεων στα κομμάτια, παρότι το καταληκτικό “Original Sin” με τον Bobby Gillespie των Primal Scream είναι ίσως το highlight του album. Τι παραπάνω να δώσουν οι guests όταν ο καμβάς στον οποίο δουλεύουν δεν κάνει την διαφορά; Για παράδειγμα, το “My Town” (feat Joe Talbot) ενώ σαν single ήταν διασκεδαστικό, μέσα στον δίσκο χάνεται τελείως, γιατί υπάρχουν άλλα 4-5 «ίδια» κομμάτια.
Οι συνθέσεις χωλαίνουν σοβαρά, ρυθμοί και κιθαριστικά θέματα επαναλαμβάνονται, ο αγαπητός Frank Carter στις φωνητικές γραμμές μοιάζει έξω από τα νερά του, και οι στίχοι σε ορισμένα σημεία είναι γελοίοι. Δεν είμαι σίγουρος προσωπικά για το πόση σημασία έχουν οι στίχοι στο streaming era, αλλά αν από έναν άνθρωπο περίμενα να διαβάσω/ακούσω κάτι πιο σοβαρό, αυτός ήταν ο Carter. Το συνολικό αποτέλεσμα δυστυχώς ακούγεται επιτηδευμένο, και ζορισμένο πολύ για να βγει. Διαχρονικά έχει φανεί ότι ο Frank Carter έχει μια εμμονή να αποδείξει ότι δεν είναι πλέον ο “angry ginger bastard” που ήταν στην εποχή των Gallows, αλλά όπως και στο παρελθόν με τους Pure Love, εδώ σκάβει ο ίδιος τον λάκκο του.
Υποστηρίζω σθεναρά το δικαίωμα ενός καλλιτέχνη στον πειραματισμό και την «αναγέννηση». Είναι αυτό το οποίο μας κρατά μακριά από ένα μονοδιάστατο και επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα. Αλλά όπως δεν θα κατακεραυνώσω κάποιον επειδή άλλαξε, όταν η αλλαγή αυτή φέρνει ένα τελικό προϊόν τόσο μέτριο, δεν γίνεται να το στηρίξω.