Ο Frank Carter επιστρέφει με το τρίτο album των Rattlesnakes. Έχοντας από καιρό ρίξει μαύρη πέτρα στο hardcore punk παρελθόν του με τους Gallows, ο χαρισματικός Frank έχει καταφέρει να κερδίσει εκ νέου το ενδιαφέρον, προσφέροντας σημαντικές κυκλοφορίες, που δύσκολα περνούν απαρατήρητες. Το “Blossom” του 2015 κρατούσε λίγο από τις σκληροπυρηνικές ρίζες του frontman, ενώ το εξαιρετικό “Modern Ruin” του 2017 καθιέρωσε τον ήχο της μπάντας στέλνοντας τους Rattlesnakes στην κορυφή του βρετανικού underground και όχι μόνο. Με την ταμπέλα της μπάντας «που οπωσδήποτε πρέπει να δεις live», o Frank Carter επιστρέφει με τον πιο ξεχωριστό δίσκο της καριέρας του.
Το “End Of Suffering” πέρα από δυναμικά κομμάτια (“Crowbar”, “Heartbreaker”, ‘Kitty Sucker”) περιέχει και μερικές από τις πιο εσωστρεφείς συνθέσεις, που μας έχει χαρίσει η μπάντα. Η συναισθηματική και ψυχολογική αστάθεια του Carter τα τελευταία χρόνια μας χαρίζει διαμαντάκια, όπως τα “Why a Butterfly Can’t Love a Spider”, “Love Games” και “Anxiety”, κινώντας παράλληλα και τις υποψίες, ότι ο τύπος βρίσκεται όντως σε πραγματικά δύσκολη φάση. Από την άλλη, το “Latex Dreams” θα το ζήλευαν και οι Royal Blood, ενώ το “Little Devil” έχει έναν Queens-of-the-Stone-Age αέρα. Το ομώνυμο κομμάτι του album είναι ένας ύμνος ανασφάλειας και απόγνωσης και ίσως ένα από τα καλύτερα τραγούδια, που έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Και αν είσαι ευσυγκίνητος, σίγουρα θα βουρκώσεις κάπου εκεί στο τέλος του.
Οι Rattlesnakes μας έχουν συνηθίσει σε δίσκους γεμάτους ένταση, πάθος και κολλητικά “γηπεδικά” refrains. Η διαφορά του “End of Suffering” από τις δύο προηγούμενες δουλειές της μπάντας -πέραν του ότι έχουν πέσει σημαντικά οι ρυθμοί- είναι πως, ενώ καταφέρνει να κρατάει συνθετικά τις εντάσεις και το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα, είναι παράλληλα η πιο εσωστρεφής και εύθραυστη δουλειά τους έως σήμερα. Και αυτό ορίζει το “End Of Suffering” ως ένα από τα πιο σημαντικά album της χρονιάς. Ας ελπίσουμε μόνο ότι ο Frank δε θα κάνει καμιά βλακεία. Γιατί τον χρειαζόμαστε.