Κάποια στιγμή το 2014, όταν είχε φτάσει η ώρα της ακρόασης του “Sonic Highways”, ο κύριος Grohl είχε δηλώσει (γειώνοντας κάπως τις τότε απαιτήσεις μας) ότι: “Wait until you see what we’re doing for the next record. That’s some fucked up shit. I already know what we’re doing for that, and it makes this look like fucking kindergarten.” Λοιπόν αυτή η ώρα ήρθε έπειτα από τρία χρόνια αναμονής, και δεν είμαι τόσο σίγουρος για το πόσο μέσα έπεσαν τα λεγόμενα του.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή όμως. Δεν είμαι ο τύπος που θέλω τους Queens of the Stone Age να παίζουν stoner εν έτη 2017, ούτε τους Foo Fighters να παίζουν σε κάθε δίσκο μια παραλλαγή του “The Colour and the Shape” -ή να αντιγράφουν το πάθος των Nirvana-. Επίσης, δε με νοιάζει αν οι Tool κυκλοφορήσουν νέο δίσκο ή αν απ’ τη νέα σεζόν το ρίξουν στην καλλιέργεια πατάτας. Απ’ τους δεύτερους όμως, θα ήθελα πραγματικά να ακούσω κάτι που να είναι τουλάχιστον λίγο κοντά στο πολύ καλό “Wasting Light”.
Η πρώτη ακρόαση του “Concrete and Gold” κάνει σίγουρα καλύτερη εντύπωση από τον προκάτοχό του. Αλλά δεν είναι και τίποτα που δε θα ξεπεράσεις εύκολα. Την παραγωγή αυτή τη φορά την έχει αναλάβει o Greg Kurstin της Adele, και ο ήχος τους είναι ξεκάθαρα στημένος για γήπεδα κ’ αρένες. Αυτό δε θα ήταν κακό αν υπήρχε λίγο ενδιαφέρον παραπάνω στις συνθέσεις τους. Στην ουσία, η μπάντα στο “Concrete and Gold” λειτουργεί σαν ένας φόρος τιμής σε αγαπημένες του Grohl μπάντες (Pink Floyd, Beatles, Led Zeppelin), προσπαθώντας να εφαρμόσει μια αισθητική mainstream παλιοροκιάς και που σε γενικές γραμμές δεν τους πολυβγαίνει. Κάποια κιθαριστικά ξεσπάσματα και χαρακτηριστικές γκαρίδες στα φωνητικά θα τις βρεις, αλλά αυτή τη φορά μάλλον δεν αρκούν.
Οι φανατικοί φίλοι της μπάντας πάντως, σίγουρα θα βρουν τα πατήματα τους κ σ’ αυτή τη κυκλοφορία. Οι υπόλοιποι δε χάνουν κ τίποτα σημαντικό. Μεγάλη μπάντα, μικροί δίσκοι που λένε και στο χωριό μου…