Πέμπτη, ώρα δύο και κάτι έκλεισα τα μάτια μου, έβαλα τα ακουστικά μου και άφησα τους Foals να πάνε την φαντασία μου έναν περίπατο στο νέο τους κόσμο. Τελείωσα το δίσκο πριν από περίπου ένα τέταρτο και, παρ’ότι δε συνηθίζω να γράφω review μετά το πρώτο take, στην προκειμένη περίπτωση είναι απαραίτητο να μιλήσω όσο το συντομότερο γίνεται για αυτόν, όσο ακόμα οι μπογιές, που έριξαν στο μυαλό μου τα κομμάτια, παραμένουν ζωντανές και γλαφυρές. Ξέρω πως το να προσπαθεί κανείς να περιγράψει ένα τέτοιο μουσικό έργο με την πρώτη ακρόαση είναι σαν να προσπαθεί να μιλήσει για έναν πίνακα ζωγραφικής, παρατηρώντας τον φευγαλέα σε μια στάση του μετρό, έως ότου ο συρμός αναχωρήσει. Γνωρίζω, όμως, επίσης ότι ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα δεν είναι για τον ψυχισμό του δέκτη ποτέ πιο ζωντανό από τη στιγμή που θα πρωτοειδωθεί με τις αισθήσεις του. Και σας διαβεβαιώνω, πως η πρώτη μου επαφή με αυτόν τον δίσκο ήταν τόσο έντονη και ζωντανή που τρέμω στην ιδέα του κορεσμού της στο μυαλό μου και την ανικανότητα μου να εκφράσω όσα νιώθω τώρα. Χωρίς παραπάνω εξηγήσεις αυτή είναι η άποψη μου για το τελικό κεφάλαιο του “Everything Not Saved Will Be Lost” των Foals.
Ο δίδυμος αδελφός του “e.n.s.w.b.l, Part 1” είναι πιο σκοτεινός, πιο μανιώδης, αλλά την ίδια στιγμή πιο φινετσάτος, πολύχρωμος και ώριμος από τον πρόδρομό του. Φαίνεται να έχει πάρει όλα τα καλά στοιχεία του πρώτου μέρους, να αφαίρεσε τα αρνητικά και να έβγαλε από αυτό το καζάνι ένα superalbum. Η αυλαία σηκώνεται με το “Red Desert”, ένα εκστατικό instrumental, που σταδιακά κλιμακώνεται στο θριαμβευτικό grand opening του δίσκου, “The Runner”. Αν και είναι η πιο γήινη, σχετικά μινιμαλιστική σύνθεση του δίσκου, είναι επίσης ένα από τα highlights του, χαρίζοντάς μας μερικά από τα πιο όμορφα vocal lines και κιθαριστικά lead σημεία που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Από ‘κει και πέρα τα υπόλοιπα κομμάτια είναι ένας ανελέητος βομβαρδισμός μελωδιών, ήχων και grooving σε σημείο που είναι αδύνατο να γίνει εκτενής ανάλυση του κάθε κομματιού χωρίς το review να μοιάζει με διατριβή. Το “Wash Off” είναι ένα πρωτότυπο κομμάτι του συγκροτήματος. Συνδυάζοντας στοιχεία από τη – μέχρι τώρα – math rock, progressive rock, dance punk μουσική τους, με ένα πιο up tempo υπόβαθρο επέρχεται ένα αποτέλεσμα, που στα αυτιά μου θυμίζει ένα είδος φουτουριστικής indie rock. Φωτεινής indie rock. Τα επόμενα δύο κομμάτια, “Black Bull” και “Like Lightning” θα έρθουν να συμπληρώσουν το φως με λίγο σκοτάδι…
Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει αναφορά σε δυο από τα στοιχεία που κράτησαν αφοσιωμένο το αυτί μου καθ’όλη τη διάρκεια της ακρόασης: Η διαφορετικότητα των κομματιών μεταξύ τους και οι διακυμάνσεις στον ήχο, από την ηρεμία στην ένταση και αντίστροφα. Πατώντας play ακούς κάτι ολότελα διαφορετικό σε κάθε τραγούδι. Από το άσπρο πας στο μαύρο, με ένα ελαφρύ γκρι, που διαμεσολαβεί στο τέλος πολλών κομματιών πριν να μπει το επόμενο. Αυτό δίνει μια αντιφατική συγκρότηση στον δίσκο: Σε κάνει να μην ξέρεις τι να περιμένεις, αλλά να νιώθεις, με την επέλευση τoυ επόμενου κομματιού, πως αυτό είναι το μόνο κομμάτι που θα μπορούσε να ακολουθήσει μετά το προηγούμενο. Πρόκειται για μια τεχνική που πρώτοι χρησιμοποίησαν οι Pink Floyd στο “Dark Side of the Moon”. Και λατρεύω τους Floyd. Άλλος ένας πόντος για τους Foals.
Το “Like Lighting” είναι ένα από τα αγαπημένα μου σημεία του δίσκου. το riffing όλων των οργάνων έρχεται και δένει αρμονικά με το στατικό groove στα drums, με κερασάκι στην τούρτα τα πολύ έξυπνα vocals του Φιλιππάκη, που ακολουθούν το riff της κιθάρας, δένοντας το κομμάτι σε μια πολύ συνεκτική οντότητα. Το vibe θυμίζει υγιή στοιχεία της σύγχρονης pop rock μουσικής, όπως οι Bastille. Μετά τον τυφώνα ακολουθεί το “Dreaming of”, με το μελαγχολικό, ethereal intro του, και το “Ikaria” ένα ολιγόλεπτο πιανιστικό instrumental για το μαγευτικό νησί του Ανατολικού Αιγαίου. Από εδώ, ο δίσκος αρχίζει να αποκτά έναν πιο μελαγχολικό, μοναχικό χαρακτήρα με το “10.000 Fit” και το “Into the Surf”, με έναν τρόπο που θυμίζει τη σταδιακή γνωριμία του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, από τα πιο επιφανειακά στοιχεία, μέχρι και τα πιο ευάλωτα και απόκρυφα. Φτάσαμε στο crescendo. “Neptune”.
Έκλεισα τα μάτια για μια τελευταία φορά. Το ταξίδι ήταν διαφορετικό. Αυτή τη φορά οι Foals με πήγαν ένα ταξίδι ως το διάστημα. Η ονειροπόληση αυτή μου δημιούργησε παράξενες εικόνες. Μια το σύμπαν, μια τους δρόμους μιας πολυσύχναστης πόλης. Μια ο γαλαξίας, μια ένα αστικό διαμέρισμα. Τότε κατάλαβα τι ήταν αυτό που έπρεπε να δω. Οι Foals δεν μου έδειχναν εικόνες ενός ψυχεδελικού κόσμου έτη φωτός μακριά. Μου έδειχναν τη δική μου αχαρτογράφητη φαντασία, τα περίεργα χρώματα του δικού μου κόσμου. Δεν χρειάζεται να φτάσει κάνεις ως το διάστημα για να νιώσει κομμάτι του σύμπαντος. Η μουσική είναι ένα όχημα που αν της αφεθείς με εμπιστοσύνη θα σε πάει σε μέρη που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δει, πέρα από εσένα. Το “Neptune” θα οδηγήσει χιλιάδες ακροατές σε χιλιάδες ατομικούς κόσμους. Χιλιάδες σύμπαντα ξένα το ένα με το άλλο, ένα για τον καθένα τους. Αυτό είναι η μαγεία της τέχνης. Εισχωρεί στο μυαλό σου και σου δείχνει εικόνες όσο ξεχωριστές όσο εσύ. Γιατί η μουσική είναι απλά μια ονειρική εκδήλωση του “εσύ”. Αυτά και πολλά άλλα πέρναγαν από το μυαλό μου, καθώς οι μπασογραμμές του Walter Gervers σήμαιναν το τέλος ενός από τα πιο συναρπαστικά και τολμηρά μουσικά κεφάλαια στην ιστορία των Foals.
Αφήνοντας τους λογοτεχνισμούς πίσω, έχω να πω το έξης: Ο “Everything Not Saved Will Be Lost, Part 2” είναι ένα αριστούργημα σε όλες του τις εκφάνσεις: Στις συνθέσεις, στο στιχουργικό περιεχόμενο, στη μίξη και το mastering της ηχογράφησής του, στον πειραματικό του χαρακτήρα και εν τέλει στην χάραξη ενός ελπιδοφόρου μονοπατιού για την σύγχρονη μουσική. Αδιαμφισβήτητα το πιο έντονο άκουσμα, που είχα μέχρι στιγμής, για το 2019. Ο δίσκος με κέρδισε με την πρώτη νότα και κατάφερε να κάνει κάτι στο όποιο σχεδόν όλα τα album, που άκουσα φέτος, απέτυχαν: να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον μου για τη σύγχρονη μουσική, όχι ως επανάληψη ήδη πετυχημένων φόρμουλων, που έχουν εκλείψει από το mainstream, αλλά ως κάτι καινούριο και φρέσκο, ως τον ενθουσιασμό για την καινοτομία που μας επιφυλάσσει το μέλλον. Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου πως οι αναγνώστες θα βρουν το νέο δίσκο των Foals, όσο όμορφο όσο εγώ.