Από τα πιο δύσκολα πράγματα που η Florence είχε να διαχειριστεί στην διάρκεια της πανδημίας ήταν πως το στούντιο σύγχρονου χορού, που πήγαινε, παρέμενε κλειστό. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το Dance Fever. Ή τουλάχιστον αυτήν ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν διάβασα όσα είχε πει για το δεύτερο single του πέμπτου της δίσκου, “Heaven is Here”, όμως διαψεύστηκα, κι ενώ αρχικά είχα μια γενικότερη δυσφορία για το album, εν τέλει έχω τόσα πολλά να το πω για αυτό.
H Florence, δεν μιλά μόνο για την εμπειρία της απομόνωσής της, αλλά μας συστήνεται ξανά. Εξερευνά και πάλι, τις σταθερές της θεματικές μέσα από ένα νέο, όμως, αυτήν τη φορά, πρίσμα, αυτό της στασιμότητας από την πανδημία. Τραγουδά – πάντα με αυτόν τον «διακριτικό» της δυναμισμό, για το φεμινισμό, την μοναξιά, τις φοβίες και το άγχος της, την σχέση της με την τέχνη, και την εξάρτησης που είχε από το αλκοόλ. Με μουσικά στοιχεία από το “Lungs” και ‘80s αναφορές ντύνει όλο τον δίσκο με ένα whimsical & dark aesthetic, απροσδιόριστα οικείο, σε ένα διακαλλιτεχνικό έργο, εμπνευσμένο και από ταινίες και βιβλία.
Το Dance Fever, πέρα από την προφανή αναφορά στην νοσταλγία της να επιστρέψει στην σκηνή, έχει μια αναφορά στην χορευτική επιδημία του 1518, στην οποία βρίσκει και μια προσωπική αναλογία. Συνδέοντας την προσωπική της σχέση με τον χορό, και την ανεξήγητη μανιώδης αγωνία της στο “Choreomania” . Η συγκεκριμένη επιδημία, σύμφωνα με σύγχρονες ερμηνείες μπορεί είτε να προήλθε από τροφική δηλητηρίαση μέσω ψυχοτρόπων μυκήτων που η δημιουργία τους είναι συνήθεις στην σίκαλη, είτε από οξύ stress, ως επεισόδιο μαζικής υστερίας.
Η Flo, στο ομώνυμο τραγούδι μην μπορώντας να αντιμετωπίσει το άγχος της, χορεύει ασταμάτητα για να διώξει την πίεση και τον πανικό. Προσωπικά, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πως στο δεύτερο κουπλέ θύμιζε πάρα πολύ έντονα Tori Amos. Το άγχος, είναι ένα θέμα που εμφανίζεται και στο “Free”, με το video clip, να κάνει άλλη μια αναφορά στον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος, φέρνοντας στις οθόνες μας κι ένα μήνυμα υπέρ της Ουκρανίας.
Στο “Cassandra”, ακούμε ένα ακόμη γνώριμο θέμα στην στιχουργική της. Κάπως μεταφυσικά σύμφωνα με την ίδια, οι στίχοι της έχουν την δυνατότητα να προβλέπουν το μέλλον, όμως σε μια αναλογία με την Κασσάνδρα, πλέον δεν έχει τι να πει. Είναι ένα δαιμόνιο που όλοι το ‘ξορκίζουν, με μια ακόμη αναφορά στην μαύρη πανώλη του 17 αιώνα. Στην ίδια θεματική κινείται και το “Heaven Is Here”, όπου σαν άλλη μάγισσα, ενώ υπόσχεται πως μπορεί να προσφέρει τον παράδεισο η ίδια έχει αποκλειστεί από αυτόν.
Κλείνοντας, το “My Love”, πέρα από το ότι μας χαρίζει μια από τις μακρύτερες σε διάρκεια νότες που έχουμε ακούσει στο απολαυστικό του intro, ένα groovάτο pop ρεφραίν, συμπεριλαμβάνει και την πιο βασική μου παρατήρηση σε σχέση με τον δίσκο. Οι στίχοι του φαίνονται τόσο συμβολικοί, τόσο μακριά από οποιαδήποτε πραγματική κατάσταση, που απλώς βασίζονται σε αναλογίες, είναι όμως βαθιά ρεαλιστικοί, όπως κι η ποίηση.
