Οι Ιταλοί symphonic death metallers επανέρχονται τρία χρόνια μετά τον δίσκο ορόσημο για την καριέρα τους, “King”, δίνοντάς μας το “Veleno”. Η ηχογράφηση αυτού του album σίγουρα τους δυσκόλεψε αρκετά, καθώς έγινε μετά από πολύ σημαντικές αλλαγές στο lineup τους, αφού αποχώρησαν και οι δύο κιθαρίστες, Tommaso Riccardi και Cristiano Trionfera, με τον πρώτο να έχει και ρόλο lead τραγουδιστή. Τον μεγαλύτερο «παικτικό» ρόλο στο studio, πήρε ο μέχρι-τώρα drummer τους, Francesco Paoli, που ανέλαβε χρέη drummer, lead φωνητικών, ρυθμικών και lead κιθάρων (!!). Παρέμειναν, επίσης, ο μπασίστας, Paolo Rossi, και ο Francesco Ferrini στα πλήκτρα.
Όλες αυτές οι αλλαγές, σαφώς, επηρέασαν την μουσική τους, αλλά, κατά τη δική μου γνώμη, στην καλή πλευρά της εξέλιξης. Το “King” ήταν ένας εξαιρετικός death metal δίσκος, αυτή τη φορά, όμως, είχαν διαφορετική προσέγγιση, τόσο σε θέμα παραγωγής, όσο και σε θέμα ύφους. Τα πλήκτρα έχουν πιο σημαντικό ρόλο στις συνθέσεις τους, αφού είναι αρκετά πιο «μπροστά» στην παραγωγή. Τα φωνητικά του Francesco Paoli είναι αρκετά πιο σκοτεινά και οι κιθάρες τους είναι εξίσου heavy, αλλάζοντας συνεχώς ρόλους με τα πλήκτρα, άλλοτε ως συνοδεία και ενίσχυση της αρμονίας και άλλοτε ως βασικά μελωδικά όργανα. Αυτό τους προσθέτει ένα πιο progressive στοιχείο στην προφανέστατη death metal αισθητική τους, κάτι που κάνει κάθε κομμάτι μια διαφορετική ενότητα στο “Veleno”. Oι χορωδίες και τα συμφωνικά parts δεν λείπουν καθόλου, με σχεδόν όλα τα μέλη να συμμετέχουν στα φωνητικά. Ωστόσο, η φωνή της Veronica Bordacchini είναι αυτή που κάνει την διαφορά, ειδικά στο τελευταίο κομμάτι “The Forsaking – Nocturnal Version”. Σημαντικά προσωπικά highlights, το πέμπτο track, “Monnalisa”, και η αριστουργηματική ένωση με το “The Praying Mantis’ Strategy”, καθώς και το πολύ οργισμένο “Carnivorous Lamb”. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον έχουν οι instrumental versions των κομματιών.
Το “Veleno” είναι αδιαμφισβήτητα ένα πολύ καλό death metal album. Θα κριθεί σίγουρα αυστηρά λόγω του προκατόχου του, το θετικό ή αρνητικό πόρισμα, όμως, είναι στη διάθεση του ακροατή. Οι Fleshgod Apocalypse πειραματίστηκαν αρκετά στις συνθέσεις και την παραγωγή τους, έχοντας προφανώς κάποια κατάλοιπα των προηγούμενων album τους. Για κάποιους πέτυχε, για κάποιους άλλους όχι. Σίγουρα είναι κάτι άξιο προσοχής και ακρόασης. It kinda grows on you.