Με το πρώτο της album, «LP1» (2014), να κερδίζει μια υποψηφιότητα για βραβείο Mercury η FKA Twigs, aka Tahlial Barnett, έκανε την επίσημη εμφάνισή της στη δισκογραφία. Eπέστρεψε τέλη του 2019, με ένα ολοκαίνουριο και πάλι experimental – αν όχι avantgarde album- που έχει τον τίτλο «Magdalene». Σε ένα (απίστευτο) album που διαγράφει πιο ξεκάθαρα την ταυτότητά της, φέρνει ακούσματα που θυμίζουν Bjork, Kate Bush, και Massive Attack σε επαφή με παραγωγούς όπως ο Skrillex, o Benny Blanco και ο Nicolas Jaar (και…boom).
Μας συστήνει το album της δημοσιεύοντας τα singles: «Cellophane», «Holy Terrain», «Home With You» και «Sad Day». Ξεκινώντας με το «Cellophane», το κομμάτι του δίσκου που έχει κερδίσει μια υποψηφιότητα για τα βραβεία Grammy 2020 στην κατηγορία «Best Music Video». Εκεί βλέπουμε μια iconic pole dancing performance που συμπληρώνει ένα κομμάτι με εξαιρετικές μουσικές γραμμές με αέρινα φωνητικά και – θα το πω μια φορά για να μην επαναλαμβάνομαι και για τα 9 tracks του δίσκου- απίστευτα falsetto.
«Holy Terrain», σε συνεργασία με τον Future. Οπτικά, έχει κάτι από αισθητική video clip της KPOP σκηνής με εκείνη ως lead dancer κι ένα group να την πλαισιώνει. Beat με trap στοιχεία και ιδιαίτερη χρήση χρωματισμών, χρησιμοποιώντας παρόμοιες τεχνικές και φωνητική τοποθέτηση με το πρώτο single.
«Home With You». Classical piano lines and airy vocals που χτίζουν την ένταση σιγά-σιγά. Δυναμική ερμηνεία σε συνδυασμό με ένα έντονο beat που θυμίζει το τελευταίο της EP. Οπτικά, έχει έντονες επιδράσεις από φανταχτερά 80s party. Και στα τρία vc των singles φαίνεται μια διακαλλιτεχνική προσέγγιση της μουσικής της.
«Sad Day». Ξεκινά σε ένα έντονο ύφος, με όλες τις φράσεις να ψιθυρίζουν το θέμα που καταλήγει σε ένα δυναμικό ξέσπασμα και επιστρέφει σε απλές συγχορδίες στη γέφυρα. Πολύ έντονο beat που καταλήγει κλείνοντας με έναν διακριτό χρωματισμό σε μια μελωδική γραμμή για πιανό-φωνή.
«Thousand Eyes». Finally, we made it to the album opener. Θυμίζει μαδριγάλι, ενώ είναι τόσο μοντέρνο, με electro στοιχεία και εξαιρετικά falsetto. «Mary Magdalene» το επόμενο στη σειρά κομμάτι συντίθεται και αυτό πάνω σε synth αντιθέσεις με έναν πολύ catchy riff, και ψεύτικες εισόδους σε πολλά σημεία του έργου. Προσωπικά μου θύμισε ιδιαίτερα τον ήχο της Kate Bush.
«Fallen Alien»: ’Εντονα ρυθμικό κομμάτι, με επιφανειακά αναμενόμενη αρμονία. Ίσως το μόνο που έχει εστιάσει τόσο ξεκάθαρα στο να ακουστεί η μελωδική γραμμή της φωνής της. Με πολύ έξυπνες παύσεις, φέρνει έντονες αναμνήσεις από το «Little Earthquakes» της Amos.
To album ολοκληρώνεται με τα «Mirrored Heart » και «Daybed». Στο πρώτο ακούμε για πρώτη φορά κιθάρες, σε άλλο ένα τραγούδι με δύσκολη τοποθέτηση αλλά και νότες σε πιο χαμηλή περιοχή, σε style piano-ballad. Ενώ, στο «Daybed» ακούμε περισσότερο strings και brass με αργό ρυθμό και μια φωνή με έντονο vibrato.
Μια ιδιαίτερα πρωτότυπη δουλεία, με έντονο συναίσθημα και στοιχεία από την «παλιά μουσική» που ακούγονται μαζί με μια δεμένη και μοντέρνα παραγωγή. Κλείνοντας δεν μπορώ να μην μοιραστώ αυτό εδώ.
.