Στο εξώφυλλο βλέπουμε την ανημποριά του ηλικιωμένου απέναντι στην εναλλαγή των χρόνων που το ρολόι καταμετρά αμείλικτα και τον φέρνει ολοένα και πιο κοντά στο μοιραίο. Στον αντίποδα, το νεαρό κορίτσι που στέκεται δίπλα του, με το βλέμμα του να κοιτάει στοργικά τον ξαπλωμένο άντρα, συμβολίζει την ανανέωση της ζωής που συνορεύει αμετάκλητα με το θάνατο.
Κάτω από την άγρυπνη ματιά του ίδιου ρολογιού το κοριτσάκι θα βρεθεί σταδιακά στο ίδιο κρεβάτι της θνητότητας από την οποία έχει οριστικά δραπετεύσει το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου που κοιτάζει και τους δύο από την αιωνιότητα που κατοικεί. Και το παράδοξο: ένα ανθρώπινο δημιούργημα έχει διάρκεια ζωής πολύ μεγαλύτερη από τα χέρια που το δημιούργησαν. Η μορφή της παραμένει άφθαρτη και άφατα νέα ενώ νέες γενιές ανθρώπων αντικαθιστούν τις παλιές σε ένα κύκλο αενάως επαναλαμβανόμενο. Αυτό το ρόλο φανταζόμαστε πως επιτελεί και το Parallels.
Ο τρίτος δίσκος των Fates Warning με τον Ray Alder παρόντα στα φωνητικά είναι αφιερωμένος στην ανθρώπινη ζωή, την τόσο σύντομη που ώρες ώρες φαντάζει ανεξήγητη , στοιχεία που κάνουν το χρόνο να φαίνεται ως αδυσώπητος εχθρός ως προς την κατανόηση της. Kαι όμως, όσες δυσκολίες και να προκύπτουν στη διάρκεια της, η ζωή αξίζει να βιωθεί ίσως και εξαιτίας αυτών.
Ο διάδοχος του αριστουργήματος Perfect Symmetry είναι εξίσου σπουδαίος και προοδευτικός αλλά με το δικό του τρόπο έκφρασης που βρίσκεται πιο κοντά στο progressive rock. Τα τραγούδια που περικλείει είναι πιο προσβάσιμα σε σχέση με τον προκάτοχο του, οι μελωδίες του πιο χαρακτηριστικές, συντροφεύουν στίχους που γράφονται παρά μόνο σπάνια από metal μουσικούς.
To Parallels ακούγεται σαν ένα εγχειρίδιο ζωής. Το “Leave The Past Behind” μας καλεί να αφήσουμε πίσω τις απογοητεύσεις του παρελθόντος. Οι πληγές του, όπως η εναγώνια προσπάθεια για ανθρώπινη επικοινωνία, ο έρωτας που όταν το βρούμε μας αποχαιρετά δεν είναι τερματικοί σταθμοί αλλά αντιθέτως, μόνο ένα κομμάτι ενός δρόμου που συνεχίζεται χωρίς τέλος. Όπως έγραφε και ο Μίλαν Κούντερα στην “Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι”, η ανθρώπινη ζωή είναι μια ευθεία γραμμή που σπανίως ξέρουμε τι επακολουθεί και όμως όσο ακανθώδης και αν φαίνεται η διαδρομή της αξίζει και πρέπει να περπατηθεί.
Ο Jim Μatheos αποδεικνύει και εδώ πως είναι ένας τεράστιος μουσικός και στιχουργός. Κατέχει τη τέχνη για να αναπτύξει μια αμφίρροπη σχέση με τους ακροατές του. Το Parallels είναι όσα ενώνουν το δημιουργό με το κοινό του, οι ίδιες αγωνίες και η ελπίδα που προσπαθεί να τους αντισταθεί είναι ο δεσμός ανάμεσα τους. Δεν ταυτίζονται όμως τελείως: το “Point of View” είναι η υπόμνηση πως κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και ως εκ τούτου ο Matheos δεν σκοπεύει να υποδείξει ένα πρότυπο ζωής.
Ένας δίσκος πραγματικός σύντροφος, είναι ίσως ότι πιο έντονο έχει γραφτεί από prog metal συγκρότημα και απευθύνεται σε ένα ακροατήριο που το υπερβαίνει. Είναι η μουσική για την “Eνδεκάτη Ώρα” που όλοι μας ανεξαιρέτως την έχουμε βιώσει.