Αν κάποτε το παιδί μου έρθει και μου πει ότι θα ξεκινήσει να κάνει extreme sports τότε θα του πω να δοκιμάσει τις αντοχές του σε μια thrash metal συναυλία και να μπει σε mosh pit! Και αν δεν ξεσπάσει και δεν απολαύσει την ενέργεια, το πάθος, την πόρωση και το φιλικό ξύλο που προσφέρει κάτι τέτοιο τότε θα το στείλω σε ψυχολόγο!
Αυτές ήταν κάποιες από τις σκέψεις μου στο πέρας της συναυλίας. Μιας συναυλίας που ήταν σαν ένα οικογενειακό πάρτι. Από την καλή πλευρά ότι έβλεπες πολλές γνώστες φάτσες και χαιρόσουν λες και ήταν κάποιο σχολικό reunion αλλά και από την κακή του πλευρά λόγο μη αναμενόμενης προσέλευσης του κόσμου.
Aνταπόκριση: Πάρης Δημητρόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Φτάνοντας λοιπόν στο Κύτταρο κατά τις 7 και κάτι με την παρέα και μπαίνοντας δεν θα βρισκόντουσαν πάνω από 50 άτομα μέσα. Καταπίνοντας τον κόμπο που δημιουργήθηκε στο λαιμό μου περίμενα να ξεκινήσει το live. Και να που το live ξεκίνησε κανονικά στις 7.30 όπως ανέφερε ο διοργανωτής (μεγαλεία λέμε για Ελλάδα, αλλά ας μη καλομάθουμε κιόλας). Πρώτη μπάντα πάνω στη σκηνή οι Chronosphere. Με μπουκωμένο ήχο στην αρχή αλλά με σαφέστατη βελτίωση πολύ γρήγορα μας έκαναν να αφήσουμε το σαγόνι μας στο πάτωμα. Οι πιτσιρικάδες ήταν αστείρευτοι σε ενέργεια και δύναμη με τρελή μουσική κατάρτιση και χωρίς να σταματήσουν καθόλου να χτυπιούνται. Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που πραγματικά δεν υστέρησαν σε τίποτα από τις άλλες μπάντες της βραδιάς.
Τα κεφάλια μέσα στον χώρο είχαν αυξηθεί αισθητά και οι Suicidal Angels παίρνουν θέση πάνω στην σκηνή. Με το μπάσιμο του “Bloodbath” μας πήραν και τα κεφάλια. Με άψογο ήχο και με ορμή άρματος μάχης μας πέταγαν στα μούτρα τη μία κομματάρα μετά την άλλη. Και με το καινούργιο πρόσωπο στο μπάσο τον Άγγελο Λελικάκη να δείχνει ότι έχει προσαρμοστεί πλήρως στις απαιτήσεις μιας τέτοιας μπάντας. “Bleeding Holocaust”, “Reborn In Violence” και “Morbid Intentions To Kill” για τη συνέχεια και τα κεφάλια να ανεβοκατεβαίνουν στους ρυθμούς του ταμπούρου του Ορφέα. Πραγματικά η μπάντα σκοτώνει πάνω στη σκηνή και κάθε φορά που τους βλέπω θέλω ιατρικό κολάρο για τον λαιμό μου μετά. Τελειώνοντας κλασικά με το “Apokathilosis” ένα μπορώ να πω με σιγουριά…ανυπομονώ απίστευτα για τον καινούργιο τους δίσκο!
Οι Evile είναι μια περίπτωση μπάντας που όταν ακούς τις studio δουλειές τους θυμίζουν διάφορα γνωστά σε όλους πραγματάκια. Όπως τους Metallica ή τους Testament. Η ουσία όμως είναι ότι τα παιδιά απλά δεν παίζονται πάνω στη σκηνή. Ταλαντούχοι, επαγγελματίες, τεχνικοί όσο δεν πάει, χαβαλετζήδες και πολύ μα πολύ κινητικοί πάνω στη σκηνή. Σε συνδυασμό με τα πολύ δυνατά και ωραία τους τραγούδια τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς; Σταθήκαν κυρίως στο τελευταίο τους δίσκο το “Skull” αλλά μας δώσανε και γερές δόσεις από το παρελθόν τους. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον συνέχεια πάνω στη σκηνή δεν θύμιζαν και πολύ σε αγγλική μπάντα. Από κάτω στον κόσμο φυσικά οι αντιδράσεις ήταν οι γνωστές. Mosh-pits, φιλικό ξύλο και φυσικά ατελείωτο headbanging. Και η ώρα πέρασε όπως πίνει μπύρα ένα φιλαράκι…μονορούφι. Και το πέρας του live έφτασε και πήραμε τον γυρισμό για το σπίτι.
Ένα δυνατό live από 3 γαμηστερές μπάντες. Να πω ότι ο κόσμος θα έπρεπε να ήταν περισσότερος; Ότι εφόσον δεν ήταν περισσότερος να μην ακούσω παράπονα γιατί έρχονται συνέχεια οι ίδιες μπάντες στη χώρα μας; Ότι κακώς γκρινιάζουμε ίσως; Μπα καλύτερα να μην πω τίποτα…mate πιάσε ένα μπυρόνι….cheers to all!