Με το The Atlantic οι Evergrey οδηγούνται στο κλείσιμο της τριλογίας των ωκεανών στην οποία προηγήθηκαν τα εξαιρετικά “The Storm Within” και “Hymns For The Broken”. Το ενδέκατο(!) album τους δεν ξεφεύγει από τον ήχο των προηγούμενων με την ουσιαστικότερη διαφορά να βρίσκεται στην προστιθέμενη οργή που παράγεται από τις χαμηλοκουρδισμένες επτάχορδες λόγω τις σημαντικής κλοπής υλικού που υπέστη το στούντιο που ηχογραφούσαν.
Τα δυναμικά riffs κρατούν το ρυθμικό ενδιαφέρον, χωρίς όμως να προσφέρουν κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Αντίθετα πολλές εισαγωγές των κομματιών θα μας θυμίσουν άλλα, παλαιότερα του είδους. Αυτό που κάνει πραγματικά τη διαφορά είναι τα πολλαπλά μελωδικά επίπεδα των συνθέσεων και οι εναλλαγή στην ατμόσφαιρά τους. Πρωταγωνιστής δε σε όλα αυτά η υπέροχη φωνητική ερμηνεία του “αρχηγού” Tom S. Englund ο οποίος, με τη φόρα που έχει πάρει από τη συμμετοχή του στους Redemption παραδίδει πανέμορφα ρεφρέν που “κολλούν” στο μυαλό και οδηγούν στην επιθυμία επανάληψης της ακρόασης.
Οι εντυπωσιακότερες συνθέσεις βρίσκονται στην αρχή της συλλογής με το καταπληκτικό “A silent Arc” να ξεκινά το χορό. Το “Weightless” δείχνει το σωστό τρόπο χρήσης των πλήκτρων στο progressive, τα οποία στηρίζουν και δεν αντικαθιστούν τις κιθάρες. Θα ακούγεται φαντάζομαι εξαιρετικά στα live. Ακολουθεί η power ballad “All I Have” που στολίζεται από τις φωνητικές γραμμές που παλεύουν να ξεμπλέξουν τον ρυθμικό “κόμπο” του κυρίως riff. Το προσωπικό αγαπημένο μου “A Secret Atlantis” ανανέωσε την αισιοδοξία μου πως υπάρχει ακόμη η δυνατότητα για μελωδική δημιουργία στο σύγχρονο prog. Μου θύμισε δε ιδιαίτερα το τελευταίο πόνημα των Threshold.
Δεν βρήκα κανένα νόημα ύπαρξης στο ιντερλούδιο “The Tidal” που οδηγεί στο, μάλλον μέτριο “End of Silence”, το οποίο ακούγεται αρκετά “μελό” στα αυτιά μου. Ευτυχώς η κατάσταση σώζεται γρήγορα με μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, το “Currents”. Τη διέξοδο από τα απειλητικά “ρεύματα του Ατλαντικού” δείχνει το χαρακτηριστικό μπάσο του Johan Niemann που εισάγει το όμορφο “Departure” που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους Pain of Salvation. Δυστυχώς ο φάρος του “The Beacon” που ακολουθεί δεν φωτίζει αρκετά για να οδηγήσει τον ακροατή στο φινάλε. Περιέχει όμως το καλύτερο κιθαριστικό σόλο του album, το οποίο κλείνει με τη πιο αδύναμη στιγμή του, το αδιάφορο “This Ocean”.
To “The Atlantic” αποτελεί συνολικά μία αξιόλογη κυκλοφορία με εξαιρετικές αλλά και πολύ μέτριες στιγμές. Βρίσκεται δε ένα σκαλί κάτω από τους προκατόχους του και θα επωφελούταν από μια μικρότερη διάρκεια και προσεκτικότερη επιλογή τραγουδιών.