Όταν σου λένε ότι θα δεις Full House Brew Crew και Potergeist στο ίδιο line up, μόνο ανυπομονησία μπορείς να νιώθεις, συν την αγωνία αν οι special guests θα «αξίζουν» για να έχει νόημα η αναμονή. Στις 4 του Μάη όλα πήγαν καλά.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Υπάρχει ήδη αρκετός κόσμος όταν οι Serenity Broken ανεβαίνουν στη σκηνή του Κυττάρου, όπου τα δίνουν όλα. Hard rock με καταβολές κλασσικού metal ο ήχος τους. Οι ίδιοι το χαρακτηρίζουν εναλλακτικό, αλλά εγώ δεν κατάλαβα γιατί. Χωρίς να δίνουν κάτι καινούριο, κερδίζουν και κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο, με έντονη σκηνική παρουσία από όλα τα μέλη του group, με τον τραγουδιστή τους σαφώς να ξεχωρίζει. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που όταν τους βλέπεις καταλαβαίνεις γιατί χρησιμοποιείται μία λέξη, εν προκειμένη ο χαρακτηρισμός frontman. Ήδη από το δεύτερο κομμάτι του setlist τους, “Boom”, ανεβάζουν την ενέργεια και επιβάλλουν το ρυθμικό κούνημα, ενώ η σωστή «ποσοτικά» και ποιοτικά επικοινωνία με το κοινό, δημιουργεί πολύ θετική διάθεση. Δεν έλειψε η άτυπη πολιτική τοποθέτηση στο “Faint Slit” , με την επανάληψη του στίχου «voices in my head got me thinking» να μου εντυπώνεται και να καλεί σε αμφισβήτηση, ενώ μικροθεματάκια στις ανάσες στα φωνητικά, πρώτα και δεύτερα, ήταν η μικρή και μόνη παρατήρησή μου. Δυναμικοί πολύ, έδωσαν το σωστό εναρκτήριο λάκτισμα.
Είναι η σειρά των εκ Λαρίσης ερχόμενων Hidden In The Basement, που μόνο hidden δεν πρέπει να μένουν. Εμφανώς σε τρελό hype που βρίσκονται στο stage του Κυττάρου, ξεκινούν με μια πρόσκληση σε κατάποση μπύρας και αλλάζουν τον ήχο πηγαίνοντάς μας κάπου στο Texas. Πιο heavy rock, με στοιχεία ψυχεδελικού stoner, μελωδικά riff στην κιθάρα, δυνατό μπάσσο, γρήγορο και heavy drumming είναι τα χαρακτηριστικά της μπάντας, που για ’μένα αποτέλεσε την έκπληξη της βραδιάς, καθώς ούτε τους είχα ξαναδεί ούτε τους είχα ξανακούσει. Με πολύ γκάζι και κινητικότητα στη σκηνή, δυναμικές παρουσίες, αλήτικο feeling σε μουσική και attitude, με ατάκες τύπου «υπάρχει merch από’δω κι από’κει και bar παντού», δημιουργούν ένα συνολικά ανεβασμένο mood, με το κοινό-που αυξανόταν συνεχώς- να τους δίνει την προσοχή του και θερμή ανταπόκριση. Να μας έρχονται πιο συχνά!
Κάπου εδώ έρχεται η «κοιλιά» της βραδιάς. Είναι πολύ ειρωνικό και, σε πρώτη ανάγνωση, ηλίθιο να αποκαλείς τους Potergeist «κοιλιά», μιας και είναι από τις κορυφαίες και πρωτοπόρες μπάντες της heavy και southern rock σκηνής, ωστόσο αντικειμενικά η ανταπόκριση του κοινού υπήρξε μεν, με πολύ σπρώξιμο δε. Η μπάντα μετά από ενάμιση χρόνο «σιωπής», με τη μεταγραφή κιθαρίστα από τους Tardive Dyskinesia, καταλαμβάνει τη σκηνή και επιδίδεται στην εκτέλεση ενός συνθετικά δυνατού και solid playlist, ξεκινώντας με το “King’s Army” και με κομμάτια όπως τα “Rivers and Oceans” και “Hope”, από τα παλιά, αλλά και τέσσερα καινούρια τραγούδια. Οι νέες τους συνθέσεις θα έλεγα ότι είναι κλασσικά Potergeist κομμάτια, με το “Texan Sorrow” να ξεχωρίζει συνθετικά, αλλά και νοηματικά. Το παίζουν ακριβώς μετά το αγαπημένο μου “Rivers and Oceans”, αφιερώνοντάς το στον εκλιπόντα Vinnie Paul Abbot των Pantera, στους οποίους το συγκρότημα χρωστά την ύπαρξή του, όπως δηλώνουν. Νομίζω ότι ξεχώρισα τον στίχο «goodbye my teacher(s), you’ll always be here» και, όπως και εκείνη τη στιγμή, μου σηκώνεται η τρίχα και μου φαίνεται πολύ συγκινητικό σαν φόρος τιμής. Δεν ξέρω τι δεν πήγε καλά με το κοινό, μιας και εν τέλει απέσπασαν ιαχές και χειροκρότημα, αλλά σε κάποια σημεία η έλλειψη απόκρισης ήταν έως και αμήχανη.
Alright, τώρα, εδώ έχει ζουμάκι το πράμα. Full House Brew Crew. Με μετριοπάθεια στον σχολιασμό, ήταν μία από τις καλύτερες live performances, που έχω δει. Αν εξαιρέσουμε την πολύ εριστική μου άποψη, ότι το metal εξελικτικά στη σύνθεση έχει πεθάνει , δεν παύει ποτέ να αποτελεί απόλαυση ένα tight setlist, εκτελεσμένο από εχμ… κ@υλωμένους μουσικούς, που είναι αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα. Κι όταν λέμε όλα, όλα. Θέλουμε πάθος, θέλουμε αγνή αγάπη για δημιουργία και επικοινωνία μέσω της μουσικής, θέλουμε υπερπροσπάθεια και επαγγελματισμό, θέλουμε σεβασμό στον ακροατή, θέλουμε δοτικούς μουσικούς, θέλουμε το 100%. Κι αυτό οι Full House B.C. το έδωσαν. Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την πολύ σωστά δουλεμένη σκηνική τοποθέτηση και παρουσία, με μία μικρή, ωστόσο, «παραφωνία» στα drums. Δηλαδή ok, όσο cool και να ήταν- προσωπικά, like και στο πουκάμισο- το front line ήταν BRMC και το πίσω Χαβανέζος Χριστός! Αυτό σε οπτικό επίπεδο, που δε μας νοιάζει και πολύ, αλλά δεν είναι και αδιάφορο. Σε επίπεδο μουσικό, τώρα, το energy bar άγγιξε κόκκινο εξ αρχής και παρέμεινε εκεί ως το τέλος, με το κοινό να ζεσταίνεται πολύ γρήγορα, το mosh pit να ξεκινά στο “Black Empty Box” και το πρώτο wall of death να σχηματίζεται στο “Hollow God”, ένα από τα καλύτερα τους κομμάτια, τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά. Όπως αντιλαμβάνεστε, το playlist διανθίστηκε και από κομμάτια του παρθενικού τους album, “Bet It All”, πέραν του παρουσιαζόμενου “Me Against You”, σε ένα άψογο show πολλών decibel. Ο Βαγγέλης Καρζής μπορεί να μας έχει συστηθεί ως μπασίστας των Rotting Christ, όμως, με επιτυχία επιβάλλει και το «frontman των FHCB» σολάροντας στην κιθάρα του και τραγουδώντας πολύ σωστά, ξεσηκώνοντας τους fan της μπάντας. Μετά το “Bring the Chaos”, αφιερώνει το “Not again” στον Βαγγέλη Γιακουμάκη, φοιτητή στα Γιάννενα, θύμα bullying,που του κόστισε τη ζωή. Οι στίχοι των FHBC είναι κάτι, που αξίζει να προσέξετε παρεμπιπτόντως. Το τέλος έρχεται με το “Cannot be Judged”, ενώ σαφέστατα καλούνται πίσω για encore, στο οποίο μας δίνουν το πολύ καλό “Νο Retreat”. Είναι μία μπάντα προορισμένη για live, οπότε η υπόσχεση «θα τα πούμε σύντομα», θα πρέπει να λειτουργεί καθησυχαστικά, για όποιον έκανε το λάθος να μην έρθει στο Κύτταρο.
Tο βράδυ του Σαββάτου ήταν hard και μύρισε νότο και ο αυχένας μου συνιστά την πρόσληψη φυσικοθεραπευτών για αποθεραπεία σε κάτι τέτοια live!
Α! Ήταν και φίσκα, αν ξέχασα να το πω!