Το “Black Market Enlightenment” είναι ένα από τα πιο σπουδαία album, που κυκλοφόρησαν το 2018. Ο ξεχωριστός dark rock ήχος, σε συνδυασμό με το τρέμολο του Mick Moss, τις σπουδαίες κιθαριστικές μελωδίες και πινελιές από σαξόφωνο, φλάουτο και qamancha συνθέτουν τα ηχητικά τοπία του τελευταίου δίσκου των Antimatter. Η ευρωπαϊκή περιοδεία της μπάντας, φέρνει τον Moss και το “Black Market Enlightenment” σε τρεις πόλεις της Ελλάδας, ανάμεσα σε αυτές, η Αθήνα. Ο χώρος, το Death Disco.
Ανταπόκριση: Βασίλης Ευριπιώτης / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά ανοίγουν οι Church of the Sea, μια τριπλέτα μουσικών, που μόλις πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησαν το πρώτο, περιορισμένης διάρκειας EP τους. Φαίνονται επαρκώς αγχωμένοι και ταυτόχρονα ευγνώμονες για την ευκαιρία, που τους δίνεται, να παίξουν το υλικό τους πλάι στους Antimatter. Ο ήχος τους έχει μια πολύ ιδιαίτερη υφή. Έχουν doom, psychedelic και shoegaze στοιχεία. Ξεκάθαρος πρωταγωνιστής στις συνθέσεις τους είναι το synth, που χτίζει την σκοτεινή, «υγρή» ατμόσφαιρα, δίνει το βάθος και τη βάση, καθοδηγεί τη φωνή και την κιθάρα και υποστηρίζεται από ξεχωριστά beats. Αξιοπρόσεκτοι, το λιγότερο.
Δεύτεροι στη σκηνή του Death Disco, οι New Past. Οι συγκεκριμένοι, μπορώ να πω ότι με εκπλήσσουν πολύ θετικά. Παρόλο που δεν είχα εντυπωσιαστεί καθόλου από τα κομμάτια που είχα ακούσει online, καταφέρνουν να κρατήσουν την προσοχή μου. Μας παίζουν τέσσερις συνθέσεις από το δίσκο τους “State of Falling” (2017), τα οποία νιώθω ότι δένουν πολύ καλύτερα πάνω στη σκηνή απ’ όσο στην ηχογράφηση του album. Ο ήχος τους είναι ξεκάθαρα progressive, μάλλον metal και μέσα του περιέχει στοιχεία από ένα σωρό άλλα είδη. Το setlist τους απολήγει στο “Memory”, το οποίο ανήκει στο καινούριο, ακυκλοφόρητο υλικό τους, δίνοντας μας μια πρόγευση για το τι να περιμένουμε από την επόμενη δουλειά τους.
Στη σκηνή ανεβαίνουν επιτέλους οι Antimatter. Τους υποδεχόμαστε με ενθουσιασμό και περιμένουμε με ανυπομονησία να ακούσουμε τις συνθέσεις από τη δισκάρα που λέγεται “Black Market Enlightenment”. Όλα ξεκινούν με το αγαπημένο μου, “The Third Arm”, τη μαγεία του οποίου, δυστυχώς, δεν καταφέραμε να απολαύσουμε στο έπακρο καθώς, όπως και σε κάθε live που σέβεται τον εαυτό του, έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα τεχνικά προβλήματα. Ενώ περιμένουμε τον τεχνικό να λύσει τα μικρά θέματα που προέκυψαν, ο Moss, χαλαρός, αποφασίζει να μας ψυχαγωγήσει με αισχρά ανέκδοτα, που ενδεχομένως άρεσαν μόνο σε εμένα και κανένα-δυο άτομα ακόμα.
Αφού λυθούν όλα τα θέματα, η μπάντα συνεχίζει απτόητη με το “Stillborn Empires”, το στιχουργικό έπος από το “The Judas Table” (2015). Με το “Can of Worms”, φαίνεται ότι έχουν μπει πλέον στο ρυθμό και το όλο mood των συνθέσεων που ήρθαν για να μας παρουσιάσουν. Συνεχίζουν κάνοντας ένα περίπατο ανάμεσα σε αγαπημένα κομμάτια από όλες τους τις δισκογραφικές δουλειές (“Black Eyed Man”, “Paranova”, “Redemption” κ.α.)
Φυσικά δεν παρέλειψαν να κάνουν και το μικρό tribute τους στους Pink Floyd, παίζοντας ένα πιο σκοτεινό και εξίσου ατμοσφαιρικό “Welcome to the Machine”. Νομίζω, μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι μικρό πράγμα να πιάνεις στα χέρια σου κομμάτι των Pink Floyd και να το φέρνεις στα μέτρα σου, δείχνοντάς του τον απαιτούμενο σεβασμό.
Πριν καν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει κοντά στο τέλος της συναυλίας. Ο Moss φαίνεται ξεκάθαρα κουρασμένος από την ορθοστασία και μας πληροφορεί πως έχει θέματα με τα γόνατά του. Αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει την απόδοσή του, τόσο στην κιθάρα όσο και στη φωνή – μάλλον τα 3 λίτρα Red Bull που κατέβασε έπιασαν τόπο.
Για το τέλος κράτησαν δύο τεράστια κομμάτια. Ο λόγος για τα “Between the Atoms” και “Sanctification”, που το καθένα με τον τρόπο του μας ταξίδεψε στο σκοτεινό σύμπαν του εθισμού, της υπαρξιακής κρίσης, της παράνοιας και του πανικού – θέματα, στα οποία στηρίχθηκε η σύνθεση ολόκληρου του δίσκου. Εξαιρετικό κλείσιμο για ένα καθόλα εξαιρετικό live.