Άλλη μία Παρασκευή και το menu της εβδομάδας περιλάμβανε συναυλία στον φιλόξενο χώρο του Temple (να ξέρετε, δεν αργεί η μέρα που θα εμφανιστώ με τίποτα πιτζάμες). Αυτήν την φορά βρέθηκα για ένα live αποτελούμενο από εγχώριο κατά κύριο λόγο line up, με το όνομα των Agatus να δεσπόζει.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι βγήκαν οι Fovitron και αυτή η ζωντανή τους εμφάνιση ήταν και η πρώτη μου επαφή με την μουσική τους. Αφού ξεπεράστηκε ένα αμήχανο διάστημα στην αρχή, η μπάντα παρουσίασε τις μουσικές της ικανότητες στο λιγοστό κοινό, που υπήρχε εκείνη την ώρα. Ο ήχος τους είναι ένα, ας πούμε, Borgir-ικό black metal, το οποίο έχει το εξής ζήτημα, για όποια μπάντα αποφασίζει να το ακολουθήσει, αν δεν είσαι αρτιότατος εκτελεστικά, όσο καλή και αν είναι η συνθετική σου ιδέα, το αποτέλεσμα είναι ο ακροατής να ακούει κάτι πολύ μπερδεμένο. Οι Fovitron, λοιπόν, είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση, αν και υπήρχαν καλές στιγμές στην εμφάνιση τους, το αποτέλεσμα ήταν ένα μπουκωμένο black metal.
Σκυτάλη πήραν οι Βρετανοί Desolate Pathway, ένα δεμένο τρίο, που παρά τον λιγοστό κόσμο, έκανε φιλότιμη προσπάθεια για να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Ο ήχος του έμοιαζε σαν οι Black Sabbath να έκαναν tribute στους Candlemass και ειδικά σε ένα κομμάτι τους, η εισαγωγή έμοιαζε ιδιαίτερα στο “Sabbath Bloody Sabbath”. Γενικά την εμφάνιση τους θα την ξεχάσω σύντομα, αφού δεν μου προσέφερε καμία ιδιαίτερη συγκίνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν κακοί.
Έχοντας φτάσει στην μέση του live, μπορώ να πω ότι το «θέαμα» μέχρι εκείνη στιγμή δεν με είχε ικανοποιήσει, μέχρι που πάτησαν στο σανίδι οι Tidal Dreams και άλλαξε άρδην η άποψη μου. Έχω ακούσει και τους δύο δίσκους, που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και η άποψη μου για την μουσική τους ήταν πάρα πολύ καλή, όμως μέχρι την Παρασκευή δεν είχε τύχει να τους δω ζωντανά επί το έργον. Τους είδα και μπορώ να πω ότι έμεινα το στόμα ανοιχτό. Αρχικά, να πω πως ο κόσμος είχε πολλαπλασιαστεί όσο πλησίαζε η ώρα για την δική τους εμφάνιση και πολλοί από αυτούς που κατέφθαναν εκείνη την στιγμή, ήξεραν απ’ έξω τους στίχους των κομματιών, πράγμα που σημαίνει πως μεγάλη μερίδα κόσμου παρευρέθηκε στο συγκεκριμένο live για την αφεντιά τους.
Το set τους ξεκίνησε με το “Reach for the Sky”, από τον επερχόμενο δίσκο τους, που θα κυκλοφορήσει μέσα στο ’19 και ως πρώτο δείγμα είναι εξαιρετικό. Ακολούθως έπαιξαν κομμάτια και από τους δύο κυκλοφορίες τους, με τα “Argonauts” και “Join the Crusades” να συνοδεύονται από έντονες επευφημίες. Αν και εμφανίστηκαν δίχως μπάσο (τι μάστιγα και αυτή δύο μέρες τώρα), η γκάιντα του Νεκτάριου έκλεψε την παράσταση. Πάρα πολύ δεμένο σχήμα, εξαιρετικά προβαρισμένο, κατάφεραν στην μία ώρα, που είχαν στην διάθεση τους, να εκτοξεύσουν την διάθεση του κοινού. Συνολικά από τον νέο τους δίσκο, αν δεν κάνω κάποιο μεγάλο λάθος, έπαιξαν τέσσερα κομμάτια και νομίζω ότι θα τον συζητήσουμε αρκετά στο μέλλον.
Γύρω στις έντεκα λοιπόν, έφτασε η ώρα για τους Agatus. Χειμαρρώδης από την αρχή μέχρι το τέλος, ξεκίνησαν με το “Weaving Fates” και αμέσως είδες κεφάλια να κουνιούνται έντονα και ρυθμικά. Με τα δύο αδέρφια ευθυγραμμισμένα στην σκηνή, τον Eskarth στην κιθάρα και την φωνή, τον Archon Vorskaath στα τύμπανα και στη φωνή, τα υπόλοιπα μέλη να ακολουθούν από κοντά, οι Agatus απέδειξαν με τον πλέον πειστικό τρόπο, γιατί λογίζονται ως μία μπάντα, που ανήκει στην ελίτ της σκηνής μας.
Τους έβλεπες πάνω στην σκηνή και πραγματικά δεν γινόταν να μην τους θαυμάσεις, ο καθένας με τον ρόλο του προσέφερε κάτι ξεχωριστό στο συνολικό αποτέλεσμα. Με το “Eternalist”, την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά, να έχει την μερίδα του λέοντος, βγήκαν μερικά χρήσιμα συμπεράσματα. Ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 2016, είχε αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές και αυτό οπωσδήποτε είναι ένα δείγμα, όχι όμως αδιαμφισβήτητο. Αυτό που αποτελεί ασφαλές και αλάνθαστο κριτήριο, είναι η αντίδραση του κοινού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για μία κυκλοφορία, που και στα εφτά κομμάτια, που ακούσαμε, μέσα από αυτήν έγινε ο κακός χαμός, αλλά το βασικότερο όλων είναι ότι υπήρχαν έφηβοι, που τραγουδούσαν απ’έξω όλους τους στίχους, πράγμα που δείχνει ότι το συγκρότημα μεγαλώνει το fanbase του.
Το τελευταίο κομμάτι του set μας επιφύλασσε και μία έκπληξη, η οποία ακούει στο όνομα “Destiny Calls” και πρόκειται για ακυκλοφόρητο κομμάτι της μπάντας. Η βραδιά έκλεισε με κομμάτια από τις παλιότερες δουλειές του σχήματος, όπως το “King of the Forest”, το “Faustian Call” και φυσικά το “Spirits from the Depths of Earth”. Χορταστικό live τόσο σε διάρκεια, όσο και σε «θέαμα», που παρά την κάπως δύσκολη αρχή του, είχε ένα τέλος άκρως επιβλητικό.