Για να συνεννοηθούμε, επειδή έτυχε και εγώ να βρεθώ απλά εκεί… το άρθρο αποτελεί μία γενική εικόνα της βραδιάς παρά ένα official ας το πούμε report για το πρώτο Europavox, ένα θεσμό που ενώνει διάφορες χώρες σε ένα festival μουσικής.
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
Όταν έφτασα είχαν ήδη αρχίσει οι The Third Sound που είχαν κάποιο μουσικό ενδιαφέρον. Τρίο. Ψυχεδελικό και noisey, με σημεία που αποκάλυπταν πως άμα θέλουν, το έχουν. Η φωνή στάθηκε λίγο αδύναμη μα στη γενική ατμόσφαιρα είχαν πολλά μέρη μόνο ορχηστρικά κι έτσι δεν αποτέλεσε μεγάλο μείον το γεγονός. Χειροκρότημα πάντως δέχθηκαν γιατί μας ζέσταναν.
Έχω αράξει στον χώρο επάνω, αφού προβλεπόταν μιας και ήταν άδειος, στον καναπέ (VIP) και παρακολουθώ τη συνέχεια με τους The Noise Figures. Δύο άτομα ε; Μωρέ μπράβο! Ωραία προφορά, καθαρά φωνητικά από τον drummer με μικρή βοήθεια από τις δεύτερες του κιθαρίστα. Τελικά γίνεται και χωρίς μπάσο σκέφτομαι την ίδια στιγμή που ακούω μια φωνή να λέει πως δε γίνεται χωρίς μπάσο. Διαφωνούμε και δε δίνω βάση. “We Look Better In The Sun” μεταξύ άλλων. Σταθερό, beat – άτο psych garage με indie post (και κάπου-κάπου punk) χροιά η λογική τους. Ωραίες αλλαγές και έξυπνα γυρίσματα η τακτική τους.
Το διάλειμμα και πάλι αναγκαίο, μου θύμισε κινηματογραφικά τα προσεχώς… διαφημιστικά και ενημερωτικά trailers με τα απερχόμενα live. Καλή μαγκιά. Οι The Oscillation βρίσκονται επί σκηνής και η αίθουσα γεμίζει χρώμα. Να άλλη μια κοπέλα που παίζει drums τόσο αντρικά και στοιβαρά. Χαμογελώ. “Take Us To The Moon”. Space η ψυχεδέλειά τους, χασιματικό το όραμά τους, trip–αριστή η όλη κατάσταση. Ευδιάθετη και χορευτική η επικοινωνία τους. Μελωδικό ως σχήμα με μπόλικα reverses, σε φάσεις περιέργως να σε παραξενεύει αφού αναγνωρίζεις σε αυτό ένα ελαφρύ metal υπόβαθρο που παράδοξα λειτουργεί υπέρ τους. Και μπόλικο kraut.
Για το τέλος έχουμε δύο γυναίκες on stage. Η μία να παίζει στα μπροστά τα drums και η άλλη στην ευθεία στη φωνή, για αρχή να παίζει μία κλασική κιθάρα. Για τη συνέχεια ανέλαβε περισσότερο το ντέφι, ενώ η άλλη το συμπεριέλαβε στα πιατίνια. Οι The Liminanas συμπληρώνονται από δύο δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες εκτός το συμπαγές μπάσο. “Down Unerground”. Τα πλήκτρα πιάνονται από τον τυπά όταν αφήνει την κιθάρα διότι δεν την χρειάζεται. Γιατί έπιασε και το γιουκαλίλι. Ακόμα πιο χορευτικοί, pop ‘n roll, απλόχερα προσφέρουν ένα ταξίδι στη Γαλλία. Σαν να σε φιλοξενούν σε ένα μικρό tour στο οποίο προτείνεται και ένα σύγχρονο noir τύπου καμπαρέ, να δεις live αυτή τους την garage πλευρά από τη σημερινή δική τους άποψη (κάτι αντίστοιχο με αυτή των La Femme) και σε κάνουν να πιστεύεις πως αυτοί οι Γάλλοι έχουν δημιουργήσει ένα δικό τους underground ύφος που πιάνει τη ψυχεδέλεια στο παραδοσιακό τους pop attitude και την ανακατεύει με βρώμικο μα αισθησιακό plus μυστηριώδη τρόπο ώστε να καταλήγει dance η ατμόσφαιρα. “Je Suis Un Go – Go Girl”, δεν είναι το αγαπημένο μου μα το εκτιμώ, αναγνωρίσιμο σαν να πιάνεις τον εαυτό σου τουρίστα στην ίδια σου την πόλη και οι εικόνες που τραβάς ψηφιακές μεν μα να μοιάζουν τραβηγμένες με φιλμ. Από μία άλλη δεκαετία. Αυτή των 60’s με 70’s.