Και βρεγμένος και δαρμένος.
«Ο δικαστής, η γειτονιά, εμένα κρίνει, ας πρόσεχες, ψαχνόσουνα…», «Ήσουν πιωμένη, έστω και λίγο; Φορούσες φούστα ως τον κώλο;»
Εφόσον η πρόσβαση στη γνώση και την πληροφορία, βρίσκεται σε απόσταση μερικών κλικ εντός διαδικτύου, είναι συνενοχή, η κριτική σκέψη, να επιμένει ακαλλιέργητη ή και εκδικητική. Και είναι επικίνδυνο η πολιτική ορθότητα (political correct), να χρησιμοποιείται μόνο ηχητικά, σαν όρος, στα λόγια που λέμε. Από ρυθμιστική αρχή υπεράσπισης του αδύναμου, καταντά μία μόδα-φούσκα, περί συναισθηματικής νοημοσύνης και μαζικής υστερίας, υποκριτικού καθωσπρεπισμού και ανεκτικής αδιαφορίας. Οι πρώτες αντιδράσεις, οσονούπω, αντί να καταγγέλουν τη βία και να ζητούν δικαιοσύνη, καθρεπτίζουν την κακή εκπαίδευση, που αντικατέστησε την παιδεία. Μία παιδεία που θυσιάστηκε στη βιτρίνα της διαφθοράς.
Η “Ερμιόνη” ήρθε να ξυπνήσει μνήμες, να ξύσει πληγές, να καταγγείλει ένα διαταραγμένο ηθικά και αξιακά, πολιτικό, δικαστικό και κοινωνικό σύστημα, ελαττωματικό από τα κατάλοιπα της πατριαρχίας στον κρατικό πατερναλισμό.
Το πρώτο single από την επερχόμενη δουλειά, «Το παιδί με τα μαύρα», του Γιώργου Κ. Μακρή (ομάδα ΚΑΚΕΚΤΥΠΟ), είναι μία συνεργασία συν-συγγραφής με τη Φωτεινή Λαμπρίδη, για να βρει τη φωνή και τη μουσική επιμέλεια της Μαριλένας Ορφανού και των Someone Who Isn’t Me.
Το αποτέλεσμα συγκινεί και ανατριχιάζει. Ωμός, electro – ρεαλισμός, με απλοϊκή αφηγηματικότητα, μελωδικά παιχνιδίσματα και real-time διάλογο. Μία ζωντανή μεταφορά στην συνθήκη. Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, ενισχύουν το punk ύφος δίνοντας παλμό στην κατάθεση και δημιουργώντας ασφυκτικά, κολληματικά θέματα. Ρυθμός, ένταση, ηλεκτρισμός.
Πολύ ενδιαφέρον έχει και το animation-βουτιά στη μουσικότητα-video του εικαστικού, Βίκτωρ Μελίστα, που συνοδεύει την Ερμιόνη, τις ανησυχίες των καλλιτεχνών, και τον χορό, μέσα στον κόσμο που ‘πρέπει να σπάσουμε΄.
Η ιστορία της Ερμιόνης είναι ειπωμένη όπως το ήθελε η ίδια. Χωρίς καμία ωραιοποίηση, ώστε να αναδειχθεί πως η πληγή της κακοποίησης παραμένει ανοιχτή γιατί το επιτρέπει ένα ολόκληρο σύστημα, που παλεύουμε να αλλάξει ώστε να μην έχει νόημα πια ο στίχος «ήμουνα πριν η Ερμιόνη, τώρα είμαι μόνο η πληγή μου».
