Οι Αθηναίοι Empty Frame έχουν πάνω απο 10 χρόνια στην μουσική πιάτσα, αρκετές συναυλίες και δύο κυκλοφορίες που έλαβαν πολύ καλές κριτικές, οπότε το ενδιαφέρον του κοινού για την επερχόμενη, τρίτη δουλειά τους ήταν μεγάλο και δικαιολογημένο.
Αν κάποιος θέλει να βάλει μια ταμπέλα στο “Who Wants To Ride The Horse”, τότε έχει χαμένο το παιχνίδι από την αρχή, αφού η μπάντα τραβάει τον δικό της μουσικό προσανατολισμό που είναι ένα μίγμα πολλών ετερόκλητων διαθέσεων και επιρροών που ξεκινάει απο την μελαγχόλικη country/folk των Walkabouts συνεχίζει κλείνοντας το μάτι στον Steven Wilson και καταλήγει στους Queens Of The Stone Age. Το ηχητικό αποτέλεσμα στην ενορχήστρωση συμπληρώνει η παρουσία οργάνων όπως τσέλο, πιάνο και βιόλα που είτε σε κύριο είτε σε δεύτερο ρόλο ενισχύουν την εσωστρεφή ατμόσφαιρα που επικρατεί στο album. Τα ίδια εύσημα κερδίζει και το στιχουργικό μέρος με τους στίχους να είναι βγαλμένοι από μια σκληρή καθημερινότητα, με συναισθήματα όπως ο θυμός και η θλίψη να κυριαρχούν και το φινάλε να φέρνει μια αισιοδοξία και την πολυπόθητη κάθαρση με το “Spirit” που ακούγεται σαν φόρος τιμής στους Βρετανούς Fairport Convention.
Δίσκους σαν το “Who Wants To Ride The Horse” δεν μπορείς να τους κατατάξεις κάπου μουσικά, ούτε σε κερδίζουν με την πρώτη ακρόαση, αλλά εκεί είναι η μαγεία τους. Χωρίς καμία αμφιβολία είναι μέχρι στιγμής ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος της μπάντας, καθώς και η απόδειξη για το που μπορεί να φτάσει ένα σχήμα που δουλεύει σκληρά και φτιάχνει έναν δικό του δρόμο, αντί να τραβάει έναν ήδη υπαρκτό.