Οι Αθηναίοι Empty Frame μετράνε 20 χρόνια ύπαρξης, και έφτασαν αισίως στην πέμπτη τους κυκλοφορία με τίτλο “Underdogs”, που δέχτηκε διθυραμβικές κριτικές από το Rockin’Athens.gr. O Γιώργος Χούλλης κουβεντιάζει με την μπάντα γύρω απο τη νέα αυτή κυκλοφορία, αλλά και όλα όσα την αφορούν.
Αρχικά, ας μιλήσουμε για τον τίτλο του δίσκου. Προφανώς είναι βγαλμένος απο την περιθωριοποιήση, που είναι μια κατάσταση την οποία βιώνει όλο και περισσότερος κόσμος στις μέρες μας. Σωστά;
Ο τίτλος, αλλά και το μήνυμα του “Underdogs”, θα λέγαμε ότι έχει έναν διπλό στόχο. Πρώτον, να αναδείξει τη βία και τον κυνισμό της εξουσίας, την απομόνωση και τα ψυχολογικά τραύματα που έφερε ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας, τις προσωπικές απώλειες και τη μαυρίλα της καθημερινότητας, την περιθωριοποίηση όπως πολύ σωστά λες και εσύ. Όμως είναι και ένα κάλεσμα ανατροπής των παραπάνω προβλημάτων, είτε κοινωνικών, είτε ατομικών προς κάτι πιο φωτεινό, διάφανο και αλληλέγγυο για όλους μας.
Δεν σου κρύβω πως το “Ghost Town” στιχουργικά μου έφερε στο μυαλό την Αθήνα πριν και μετά τα lockdown. Συμφωνείτε με αυτό;
Ναι ισχύει, οι εικόνες μιας μεγαλούπολης-φάντασμα, όπως ήταν η Αθήνα για αρκετό καιρό, μας έμειναν χαραγμένες στη μνήμη. Η καθεμία και ο καθένας βίωσαν διαφορετικά το lockdown. Για μας, βέβαια, η σκέψη πίσω από το τραγούδι είναι ότι κάποια πράγματα (κοινωνικές ανισότητες, επιδοματική κυβερνητική πολιτική, υπερκατανάλωση) παραμένουν ίδια, με ή χωρίς lockdown.
Γενικότερα, αν κρίνω από τους στίχους και τον πιο σκληρό (σε σχέση με το παρελθόν) ήχο του “Underdogs”, φαίνεται πως όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία και τα lockdown σας επηρέασε αρκετά. Είναι έτσι;
Κοίτα, περάσαμε πολλά αυτά τα χρόνια, και σε συλλογικό και σε προσωπικό επίπεδο. Η πανδημία είναι ένα από αυτά, με τον εγκλεισμό, τις απαγορεύσεις, τα ψέματα, την υποχρεωτικότητα και γενικά το γεγονός ότι άλλοι αποφάσιζαν σχεδόν για όλες τις πτυχές της ζωής μας. Εκτός από αυτό, η κατάσταση στη χώρα μας απλά επιδεινώνεται με την αδικία, την ασυδοσία, την εκμετάλλευση και το φασισμό να είναι σε διαρκή άνοδο, και μάλιστα να πετάγονται με ευκολία και κυνισμό μέσα στη μούρη σου. Υπήρξαν και εξαιρετικά δύσκολες στιγμές σε προσωπικό επίπεδο με απώλειες, αδιέξοδα, και μιζέρια. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το “Underdogs”, το οποίο όμως αποτέλεσε για εμάς εκείνο το φωτεινό σημάδι προς το οποίο θέλαμε και προσπαθούσαμε να κινηθούμε.
Η παραγωγή έγινε από εσάς τους ίδιους. Πώς και αποφασίσατε κάτι τέτοιο;
Σε όλες τις προηγούμενες δουλειές βάζαμε κι εμείς το χεράκι μας, παρότι είχαμε ως συνεργάτη τον Στέφανο Δουβίτσα στο ρόλο του παραγωγού. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά, καθώς είχαμε από πολύ νωρίς ένα κοινό όραμα και άποψη για το πώς πρέπει να αποδοθεί το υλικό, οπότε αναλάβαμε πλήρως και αυτόν τον ρόλο. Με πολλή κούραση, αμέτρητες εργατοώρες, συναντήσεις και βιντεοκλήσεις βέβαια, αλλά το αποτέλεσμα μας ικανοποιεί και μας γεμίζει και με το παραπάνω.
Εκτός αυτού, ο δίσκος κυκλοφορεί απο την Coma Records, που είναι το δικό σου label Παναγιώτη. Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να σε ρωτήσω πόσα θετικά και αρνητικά κατά τη γνώμη σου περιλαμβάνει αυτή η απόφαση;
H Coma Records είναι πρωτίστως ένα online δισκοπωλείο, ενώ λειτουργεί δευτερευόντως ως label για τις δικές μας κυκλοφορίες – προς το παρόν – και κάποιες επιλεγμένες διανομές, όπως το Smog του Κυριάκου Σφέτσα που κυκλοφόρησαν πέρυσι οι φίλοι μας από τη Goodheart. Διατηρούμε τον έλεγχο του υλικού μας, κινούμαστε αρκετά γρήγορα όσον αφορά το promotion και τη φυσική διανομή, και επιπλέον μας αρέσει σαν συγκρότημα να ασχολούμαστε με όλα τα στάδια παραγωγής. Δεν το ψάξαμε δηλαδή, ούτε στείλαμε υλικό σε κάποιο label, δεν το έχουμε κάνει χρόνια τώρα. Μερικές ανεξάρτητες εταιρείες λειτουργούν ακόμα στην Ελλάδα με υποδειγματικό τρόπο, και θα ήταν σίγουρα πιο ξεκούραστα να έφευγαν ορισμένα πράγματα από τα χέρια μας, έχουμε όμως το μικρόβιο μιας καλώς εννοούμενης ξεροκεφαλιάς.
Στα συν του δίσκου είναι το πολύ δυνατό artwork που έγινε από τη Λουίζα Καραγεωργίου. Ήταν ένα concept που είχατε εσείς στο μυαλό σας, ή είχε την απόλυτη ελευθερία;
Γενικά επιθυμούμε να δίνουμε την ελευθερία στους συνεργάτες μας να εμπνευστούν κι εκείνοι από τη μουσική και τους στίχους μας, και να παράξουν το δικό τους έργο, τη δική τους ερμηνεία και καλλιτεχνική πρόταση. Η Λουίζα εκτός από σταθερή μας συνεργάτιδα (έχει κάνει τα εξώφυλλα σχεδόν σε όλες τις δουλειές μας, και σχεδόν το σύνολο των αφισών και γραφιστικών μας), είναι και αδερφική φίλη. Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζει την ψυχοσύνθεσή μας και αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Οπότε της δώσαμε το υλικό και τους στίχους, και από εκεί ήταν πλήρως ελεύθερη, και για ακόμα μια φορά μας εντυπωσίασε.
Μετράτε σχεδόν 20 χρόνια ως μπάντα. Πόσα πιστεύετε πως έχουν αλλάξει απο τότε που ξεκινούσατε μέχρι σήμερα, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο;
Όσον αφορά το δικό μας ήχο, εμείς παρατηρούμε αλλαγές, έχουμε σίγουρα επιμείνει περισσότερο στα πιο δυναμικά και heavy στοιχεία της μπάντας, και αυτό έχει έρθει σταδιακά και οργανικά, έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε. Τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες που βγάζουν αξιόλογες δουλειές είναι περισσότεροι από ποτέ, το θέμα είναι βέβαια αν υπάρχει το κοινό στην Ελλάδα για όλες και όλους αυτούς.
Έχετε κάνει 2 soundtracks μεταξύ άλλων. Πόσο διαφορετική ήταν αυτή η διαδικασία για εσάς σε σχέση με τη δημιουργία ενός απλού δίσκου;
Η βασική διαφορά ήταν ο χρόνος που είχαμε για να δουλέψουμε (π.χ. Ηρωίδες) και οι αναγκαστικοί περιορισμοί όταν έχεις να συνεργαστείς και με ένα άλλο καλλιτεχνικό σύνολο (Hands). Στις «Ηρωίδες» μας έγινε η πρόταση αρχές καλοκαιριού, με την προϋπόθεση να έχουμε ηχογραφημένο πρωτότυπο υλικό 40+ λεπτών μέχρι μέσα Σεπτέμβρη. Αν αφαιρέσεις τον Αύγουστο ως μήνα διακοπών, δεν είχαμε πολύ χρόνο μπροστά μας. Στο “Hands” από την άλλη, δεν είχαμε χρονικούς περιορισμούς παράδοσης έργου, αλλά έπρεπε να λειτουργήσουμε σε ένα πλαίσιο ξένο για εμάς, το οποίο όμως είχε φοβερό ενδιαφέρον. Οι πρόβες γίνονταν παράλληλα με την ομάδα χορού, υπήρχε αλληλεπίδραση, και νομίζουμε ότι το μουσικό αποτέλεσμα που προέκυψε ήταν αρκετά ικανοποιητικό για εμάς.
Τα μέλη των Empty Frame έχουν καθόλου projects, ή πιστεύετε πως η μπάντα σας καλύπτει 100% δημιουργικά;
Η μπάντα και ό,τι αυτή σημαίνει για εμάς, εννοείται ότι μας καλύπτει στο 100%. Τους κανόνες λειτουργίας της τους ορίζουμε εμείς, ανάλογα με τη διάθεση και έμπνευσή μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η στροφή του ήχου μας στο “Underdogs” σε πιο σκοτεινά και ηλεκτρικά μονοπάτια σε σχέση με τις προηγούμενες δουλείες μας. Ήταν μια ανάγκη αλλαγής από όλους μας, και την κάναμε πράξη. Παρ’όλα αυτά, δεν βάζουμε περιορισμούς ή βέτο αν κάποιος από εμάς θέλει να εκφραστεί και κάπως διαφορετικά. Στο παρελθόν, ο Χρήστος έπαιζε παράλληλα με εμάς και στους Penny Dreadful, o Νίκος στις Ρόδες United, ενώ μόλις πρόσφατα η Καίτη κυκλοφόρησε τη νέα της προσωπική δουλειά με τίτλο “Dreams”. Προτεραιότητα όλων μας, όμως, είναι οι Empty Frame.
Εκτός από τη συναυλία στο Temple στις 6/4, υπάρχουν άλλα συναυλιακά πλάνα;
Προς το παρόν έχουμε επικεντρωθεί στην παρουσίαση του δίσκου το Σάββατο 6 Απριλίου στο Temple Athens. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα για εμάς, και την έχουμε «κυκλώσει» εδώ και πολύ καιρό στο καλεντάρι μας. Αποτελεί κάτι σαν δεύτερη εκκίνηση για τους Empty Frame, και περιμένουμε πώς και πώς να έρθει ο κόσμος, να γνωριστούμε, και να περάσουμε μια φανταστική βραδιά. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες συζητήσεις για περαιτέρω live εμφανίσεις, αλλά όχι κάτι ανακοινώσιμο αυτή τη στιγμή. Γενικά θέλουμε να τρέξουμε πολύ συναυλιακά, καθώς πιστεύουμε ότι υπάρχει κόσμος που θέλει να ακούσει το υλικό μας, και το χρωστάμε σε αυτό το κοινό, αλλά και στους εαυτούς μας και στη μέχρι τώρα πορεία μας.
