Το ανακοινωμένο – από νωρίς – sold out της σημερινής συναυλίας, μας είχε προετοιμάσει για τις ουρές που αντικρίσαμε φτάνοντας στο club της Πειραιώς. Δεκάδες οπαδοί της θρυλικής Black Metal μπάντας που δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν το μαγικό χαρτάκι εγκαίρως, εναπόθεταν τις τελευταίες ελπίδες τους σε πωλήσεις της τελευταίας στιγμής. Αντίστοιχη ουρά υπήρχε και μέσα στο venue, για το – ιδιαίτερα περιορισμένο – merch.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
To Floyd ήταν σχεδόν γεμάτο, όταν βγήκαν στη σκηνή, ακριβώς στην ώρα τους, οι Lucifer’s Child. Οι εμφανίσεις της μπάντας εντός της χώρας είναι σπάνιες και αραιές μεταξύ τους. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε να δώσουν με μπόλικη ενέργεια, και με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, τον καλύτερό τους εαυτό. Με setlist βασισμένο κυρίως στο τελευταίο τους full length “The Order” (2018) έπαιξαν αυτό το Ελληνικό υβρίδιο του Black Metal, που φέρνει στο μυαλό παλαιότερες (και πιο ενδιαφέρουσες) εποχές των Rotting Christ. Ο έντονος ενθουσιασμός τους, και η αφοσίωση περισσότερο στο show και λιγότερο στο παικτικό κομμάτι κέρδισε το κοινό, παρά τις λίγες αρρυθμίες που εμφανίστηκαν κατά διαστήματα. Highlight το “Nova Tenebris”, με το πρώτο mosh pit της βραδιάς.
Το κοινό που είχε πλέον γεμίσει ασφυκτικά το χώρο αδημονούσε για την εμφάνιση των τεράστιων Emperor, 27 χρόνια μετά την προηγούμενη στη χώρα μας. Με το σκάσιμο του “Into the Infinity of Thoughts”, κάθε σκέψη περί αρπαχτής, κάθε φόβος για κακό ήχο (παρά τη χαμηλή ένταση στα δύο πρώτα τραγούδια) και γενικά κάθε αρνητισμός εξαφανίστηκε. Ακροατήριο και μπάντα συντονίστηκαν για 80 λεπτά, απολαμβάνοντας από κοινού το επικό, μεγαλεπήβολο – και σε σημεία σχεδόν prog – Black Metal των δύο πρώτων, κυρίως, κυκλοφοριών της μπάντας.
Ο Ihsahn σε μεγάλα κέφια έδωσε το 100% της ενέργειάς του φωνητικά, αλλά και παικτικά, καθώς, ακομπλεξάριστος παρέδωσε μαυρομεταλλικά riffs κορυφής μέσω της λιλά telecaster (!) του. Το χαοτικό moshpit που εμφανίστηκε στο “Thus Spake the Nightspirit” συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης. Στα καθαρά φωνητικά συνέδραμε ο πληκτράς της μπάντας Jørgen Munkeby, ο οποίος έδινε το δικό του show, συνεπαρμένος από την ενέργεια του κοινού. Τα δε πλήκτρα του, με ήχο από τα παλιά, συνέβαλαν στο majestic συναίσθημα της βραδιάς.
Η εμφάνιση κύλισε από ύμνο σε ύμνο, καθώς τα “Ensorcelled by Khaos” και “The Loss and Curse of Reverence”, άψογα εκτελεσμένα, σφυροκοπούσαν ανελέητα τα αυτιά μας. Ο Trym, σαν μια ανθρώπινη drum μηχανή, οδηγούσε τις συνθέσεις, ενώ ο Samoth αγέρωχος, και επαρκώς «στον κόσμο του», προσέδιδε τα απαραίτητα χαρακτηριστικά της Black Metal μυσταγωγίας. “Curse You All Men!” και η μισανθρωπία βρίσκει ηχητική έκφραση, “The Majesty of the Nightsky”, και οι τσιρίδες μας ενώνονται με αυτή του Ihsahn, κλείνοντας οριστικά το λαιμό μας.
Αυτό που έγινε στο “I Am the Black Wizards” είναι δύσκολο να περιγράφει με λόγια, καθώς το pit και το χτύπημα έφτασε μέχρι το πίσω μέρος του venue, ενώ στην εμπροσθοφυλακή το crowd surfing έδινε και έπαιρνε. Το ίδιο και στο “Inno a Satana”, που έκλεισε την κανονική διάρκεια του set. Σχεδόν αμέσως, η μπάντα επανήλθε να μας αποτελειώσει με τα “The Burning Shadows of Silence” και “Ye Entrancemperium”.
Παρακολουθήσαμε το μεγαλύτερο, καλύτερα διοργανωμένο (σε άψογο χώρο και με πολύ καλό εξαερισμό) και εκτελεσμένο Black Metal live στη χώρα μας, μια συναυλία που θα μείνει στα χρονικά των metal εμφανίσεων, από μια μπάντα που στην ουσία υπάρχει μόνο για να δίνει σποραδικά live. Μπορεί η ατμόσφαιρα να μην ήταν true παραδοσιακή μαυρομεταλλική, ήταν όμως μια μεγάλη γιορτή για τους εραστές της σκληρής μουσικής. Όπως είπε και ο Ihsahn, ελπίζουμε να μη χρειαστεί ένα τέταρτο του αιώνα για να τους ξαναδούμε ζωντανά.
