Οι μεγάλες μπάντες, μια κατηγορία στην οποία φυσικά και ανήκουν οι Eluveitie, δε μπορούν πάντοτε να κυκλοφορούν album αριστουργήματα. Το 9ο πόνημα των Ελβετών με το όνομα Ànv είναι ένα τέτοιο album. Όμορφο, ευκολοάκουστο, ισορροπημένο και… αυτά. Μέχρι εκεί. Δεν προσφέρει κάτι νέο στο χώρο αλλά και στην εξέλιξη των ίδιων. Δε διακατέχεται από όρεξη, τσαγανό, έμπνευση και ιδέες. Και πολλά ακόμα “δεν”.
Ηχητικά τα τελευταία χρόνια είναι αλήθεια πως το μελωδικό death/folk των Ελβετών έχει δώσει τα ηνία σε ένα metal core/folk μοντέλο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αποτελεί σίγουρα ένα δείγμα εξέλιξης και πλέον εναπόκειται στο προσωπικό γούστο του καθενός μας ο φρέσκος ήχος της μπάντας. Αυτό συμβαίνει και στο Ànv. Οι περισσότερες συνθέσεις είναι αρκετά επιθετικές, τα folk στοιχεία έχουν περιοριστεί ελαφρώς και η μοντερνοποίηση της μπάντας έχει πάρει πλέον σάρκα και οστά. Όμορφα κομμάτια όπως τα The Prodigal Ones και Awen έχουν φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του συγκροτήματος, αλλά ειλικρινά τα έχουμε ακούσει δεκάδες φορές από τους ίδιους και μάλιστα σε βελτιωμένη μορφή.
Βεβαίως υπάρχουν και μικρά βήματα εμπρός, όπως το υπέροχο All is One στο οποίο εισέρχονται “ντροπαλά” σε νέα χωράφια (call me… Nightwish!) με μια αγγελική Fabienne στα φωνητικά να την πιείς στο ποτήρι. Και εδώ θα γκρινιάξω για τον περιορισμένο – ξανά – ρόλο της σε όλη τη διάρκεια του album. Δώστε της χώρο. Μπόλικο χώρο. Άμεσα!
Μην παρεξηγηθώ, το Ànv είναι ένα καλό album από μια μπάντα που μας έχει προσφέρει αριστουργήματα. Δε θέλω να πιστεύω ότι οι Eluveitie χρειάστηκαν έξι ολόκληρα χρόνια για να κυκλοφορήσουν κάτι τέτοιο. Ελάχιστα τα highlights του, πράγματα που έχουμε ακούσει ξανά και ξανά και συνθέσεις σύντομες, βιαστικές, ανέμπνευστες. Δε θα αλλάξετε γνώμη για τους Eluveitie ακούγoντας το Ànv είτε προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση και εν τέλει σίγουρα δεν είναι το album αυτό που θα φέρει νέους οπαδούς στο fan base της μπάντας. Περιμένοντας το επόμενο βήμα τους θεωρώ πως οι Ελβετοί κάνουν μια… συντήρηση δυνάμεων.
