Σε όσους αρέσει η γερμανική/βερολινέζικη underground σκηνή όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τα 90’s και δεν έχει χάσει για να λέμε την αλήθεια ούτε το στυλ, ούτε τη φρεσκάδα της, οι Eli Van Pike είναι μια καλή πρόταση εάν θέλουν να ακούσουν κάτι καινούριο. Στους γνωστούς δρόμους που έχουν ανοίξει οι Rammstein με τρομερή επιτυχία, οι Eli Van Pike μας δίνουν το “Welcome to my Darkest Side”, ένα μίγμα Gothic Metal, Neue Deutsche Härte και Industrial Metal. Τα μέλη της μπάντας είναι οι Thorsten Eligehausen (Schandpfahl, Cradle Of Haze), Marc Vanderberg (Devil May Care) και Ken Pike.
Όταν άκουσα το συγκεκριμένο album δεν μπορούσε να μην μου έρθει στο μυαλό ένα σαπισμένο κλαμπάκι όπου χτυπιέσαι μέχρι ξημερώματα, οπότε ντάξει ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη. Στο δια ταύτα τώρα: αν εξαιρέσουμε ότι η φάση είναι αρκετά copy-paste Rammstein, που όμως δεν θα μπορούσε και να μην είναι, τα κομμάτια μου άρεσαν και κύλησαν ευχάριστα. Υπάρχει αυτός ο κοπανιστός, μονοκόμματος ήχος που χαρακτηρίζει την industrial με riffάκια που άλλοτε είναι πορωσάτα (“1-2-3 frei”) και άλλα που λες δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο. Δυστυχώς η φωνή ενός εκ των δύο τραγουδιστών είναι ίδια στη χροιά και στη χρήση της με αυτή του Till Lindemann γεγονός που δίνει ακόμα περισσότερη ομοιότητα με την μουσική των Rammstein (βλέπε “One Last Rose” και “Peter, 41” όπου αν μου έλεγες ότι είναι ο Till θα σου έλεγα οκ χωρίς δεύτερη σκέψη). Η άλλη φωνή ακόμα χειρότερα δεν είναι καλή και λιγότερο καλές είναι οι μελωδικές της γραμμές που θεωρώ ότι είναι το χειρότερο συστατικό του album. Δηλαδή το “World on Fire” ήταν λίγο βασανιστικό να το ακούς γιατί ήταν και μπαλάντα και είχε και περισσότερη έκθεση για τον τραγουδιστή.
Παρά την έλλειψη ταυτότητας, το συγκρότημα έχει γράψει μουσική που βγάζει νόημα, έχει κάνει καλή χρήση των ηλεκτρονικών και υπηρετεί με ευλάβεια το είδος, οπότε αν θέλει να ακούσει κάποιος τέτοιο στυλ από νεό συγκρότημα είναι μια οκ πρόταση. Ωραία πινελιά είναι ότι στην παραγωγή έχει κρατηθεί αυτό το ύφος που ακούμε και σε παλαιότερους δίσκους αντίστοιχου ύφους, όπου μερικά πράγματα είναι επίτηδες λίγο συμπιεσμένα ή λίγο πλαστικά. Σαν κομμάτια ξεχώρισα τα “1-2-3 frei”, Herzschlag, “Peter, 41” και “Amen”. Πάντως oι Eli Van Pike μου άνοιξαν την όρεξη για γερμανο-ινταστριαλίλες, αλλά σαν τελευταία σκέψη μου έμεινε το πότε θα βγει το καινούργιο album των Rammstein.