Η επιστροφή στον «τόπο του εγκλήματος» ήταν δεδομένη. Η σειρά των συναυλιών «Taste the Music», μετά την άκρως πετυχημένη εμφάνιση του Theodore, συνεχίστηκε με το live των Elektronik Meditation, σε συνεργασία με την Σαββίνα Γιαννάτου και το Χάρη Λαμπράκη. Το αυτοσχεδιαστικό εγχείρημα του Γιάννη Αναστασάκη, με την Ναταλία Μαντά στα live visual effects, είναι κάτι αρκετά πρωτοποριακό για τα δεδομένα της χώρας μας, όσον αφορά τον μουσικό πειραματισμό. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργήσουν ένα ιδιαίτερο κλίμα, που ισορροπούσε μεταξύ κατάνυξης κι αμηχανίας.
Ανταπόκριση: Ηλίας Δελάκος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Οι πόρτες άνοιξαν 5 λεπτά μετά τις 21.00 κι η παρέα, που μας κράτησαν μέχρι τότε τα κρασιά από τα οινοποιεία Σκούρα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από επαρκής έως ευχάριστη. Ο χώρος της Αγγλικανικής εκκλησίας ήταν άκρως επιβλητικός κι η εγκατάσταση, που θα χρησιμοποιούσε η Μαντά για τις δημιουργίες της ήταν το πρώτο που παρατήρησα μπροστά στο ιερό. Ο φωτισμός ήταν φανταστικός και δημιουργούσε μια ιδανική ατμόσφαιρα για τη μουσική εμπειρία που ήθελαν να αποδώσουν.
Οι Elektronik Meditation με τους καλεσμένους τους εμφανίστηκαν γύρω στις 21.30 κι αφού η εκκλησία του Αγίου Παύλου ήταν σχεδόν γεμάτη. Ο
Γιάννη Αναστασάκης, μέσω της φωνής της Σαββίνας Γιαννάτου, μας ενημέρωσε ότι όλη η εμφάνιση θα είναι αυτοσχεδιαστική κι ίσως προκύψουν κι ορισμένα κομμάτια αν «πάνε» προς τα εκεί οι νότες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να αναλύσω κάποια συγκεκριμένη setlist, αλλά θα γράψω μια γενικότερη άποψη.
Συνολικά, το οπτικό αποτέλεσμα, που κατάφερε η Ναταλία Μαντά, ήταν αρκετά προσεγμένο, χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνικές, όπως η υδατογραφία, αλλά κι η ψηφιακή γραφίδα. Αποτέλεσε το μόνο τρόπο για να καταλάβουμε τα μηνύματα, που ήθελε να «περάσει» αυτό το εγχείρημα. Ήταν ο μόνος, διότι οι μουσικοί δεν συνετέλεσαν καθόλου σχεδόν. Ο Γιάννης Αναστασάκης άργησε να πιάσει την κιθάρα του και να παίξει ουσιαστικά πράγματα. Η προσπάθεια να βγάλεις εναλλακτικούς και πειραματικούς ήχους από την ηλεκτρική κιθάρα προϋποθέτει να βγάλεις ήχο κιθάρας και να παίξεις. Μόνο στο τελευταίο κομμάτι, ευχαριστήθηκα στο έπακρο την τεχνική και την μουσική νόηση του Αναστασάκη. Ο Γιάννης Λαμπράκης έπαιξε πολύ λίγο και πολύ ερασιτεχνικά το νέυ σε συνθήκες αυτοσχεδιασμού, όπου απαιτούν τεχνική, εφόσον δεν υπάρχει δεδομένη μελωδία. Το νέυ είναι ένα πολύ δύσκολο όργανο και χρειάζεται κόπος και χρόνια μελέτης, για να μπορέσεις να αποδώσεις τον μαγικό ήχο, που μπορεί να βγάλει αυτό το πνευστό. Ο Λαμπράκης φάνηκε να πήρε το ρίσκο να παίξει αυτοσχεδιαστικά πολύ νωρίς και δεν του βγήκε σε καμία περίπτωση.
Και φτάνουμε στην Σαββίνα Γιαννάτου και τα φωνητικά της. Απίστευτη φωνή, με την οποία ανατρίχιαζες όταν τραγουδούσε μελωδικά, όπως στον «Αστερισμό του Πιγκουΐνου» και σε όλα τα μουσικά μέρη, που «έντυσε» με τις άριες της. Υπάρχει όμως ένα τεράστιο «αλλά». Δεν κατανόησα ποτέ την απαγγελία σε μια ακατανόητη γλώσσα κι ίσως μη υπαρκτή. Έδινε τόσα νοήματα με την μελωδική κι αιθέρια φωνή της κι επικρατούσε ένα απαράμιλλο μουσικό «χάος», όταν έβγαζε ορισμένες άναρθρες κραυγές κι άρθρωνε λέξεις χωρίς φωνήεντα. Μπορούσες από την πρώτη στιγμή να καταλάβεις ότι πρόκειται για μια απίστευτη καλλιτέχνιδα, που όμως χανόταν κι εκείνη μέσα στην αοριστία του φωνητικού αυτοσχεδιασμού της.
Ήταν μια ωραία βραδιά κι ίσως η εμφάνιση που ταίριαζε περισσότερο με τον εκκλησιαστικό χώρο απ’ όλες όσες προηγήθηκαν και θα ακολουθήσουν. Ο χθεσινός αυτοσχεδιασμός, όμως, δεν βγήκε σε κανέναν εκτός από την ζωγράφο της παρέας. Εξάλλου, αυτό είναι το ρίσκο και συνάμα η γοητεία του πειραματικού αυτοσχεδιασμού. Μπορεί να βρεθείς στο ζενίθ τη μια μέρα και στο ναδίρ την επόμενη. Διαλέγω πάντα το πρώτο ως προδιάθεση, όταν ακούω ότι θα αυτοσχεδιάσουν οι μουσικοί που έχω μπροστά μου, αλλά η χθεσινή εμπειρία «πάτησε» με τα ακροδάχτυλα το δεύτερο. Η συνέχεια επιφυλάσσει Sworr. και τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος! Άχαστο…