Οκ, λοιπόν. Όταν ακούς ένα δίσκο, τα πράγματα λειτουργούν, ας πούμε, κάπως παραγωγικά. Ξεκινάς, δηλαδή, με ένα γενικό συμπέρασμα και συνεχίζεις αναλύοντας κάθε σπιθαμή αυτών που ακούς. Το γενικό συμπέρασμα συνήθως ανάγεται στις φράσεις ‘γαμάτο’, ‘καλό’, ‘μέτριο’ ή ‘κακό’ album. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, των βετεράνων του doom ήχου Electric Wizard, δεν ακούω κάτι ‘κακό’, αλλά, από την άλλη, δεν ακούω και κάτι ‘γαμάτο’. Ίσως να βρίσκομαι ακριβώς στο μέσο της απόστασης μεταξύ ‘καλού’ και ‘μέτριου’. Ίσως πάλι να αγγίζει απλά το ‘καλό’. Και προσοχή! Όχι από την άποψη ότι οι Electric Wizard έχουν χάσει την αίγλη τους, αλλά ότι οι προσδοκίες που έχει το κοινό και, βάσει πάντα όλων των προηγούμενων πονημάτων τους, είναι θεόρατες πλέον.
Επικαλούνται τη Μούσα τους, Black Sabbath, για άλλη μία φορά και, μάλιστα, φανερότατα χρησιμοποιώντας τον τίτλο “Wizard Bloody Wizard” και πατούν πάνω στη μεγαλύτερή τους επιρροή. Τα κομμάτια τους έχουν τη διάρκεια που απαιτεί το doom metal για να ξετυλιχθεί. Οι τίτλοι τους υπηρετούν το σκότος και το μπάσο (το λίκνο αυτού του είδους) ορθώνεται βαρύ.
Το εναρκτήριο “See You In Hell” είναι παραδοσιακό Electric Wizard track χωρίς να είναι κακό (το τονίζω αυτό!), απλά δεν έχω κάτι περισσότερο να διατυπώσω. Το αμέσως επόμενο, “Necromania”, έχει μία συνεχή νευρικότητα που θα οδηγήσουν στο “Hear The Sirens Scream”. Στίχος που θα σιγοτραγουδήσουν όλοι στην ακρόαση του κομματιού και η κιθάρα θα riff-άρει όμορφα στο τελευταίο λεπτό, ξεφεύγοντας μάλιστα λίγο από την τόσο dark αίσθηση που είχαμε προηγουμένως. Το “The Reaper” θα μπει ψυχεδελικά και απότομα στο σύνολο του δίσκου, δίνοντας μας την ευκαιρία να υπνωτιστούμε και να ανασάνουμε, διακόπτοντας τη φάση σαν ένα μικρό break. Προτελευταία θέση καταλαμβάνει το “Wicked Caressess”, το οποίο συνεχίζει στα ίδια δεδομένα σχεδόν, αλλά με μεγαλύτερη ενεργό δράση των τυμπάνων και η κιθάρα γρατζουνιέται δυνατά εν συνοδεία τους, ιδιαίτερα στο τελευταίο λεπτό. Κλείνουν με το “Mourning Of The Magicians”, το οποίο θα σου προκαλέσει μία μικρή ζάλη με πιο αργόσυρτο tempo, αλλά με ενδιαφέρον τελείωμα στο τέλος. Ξέρετε, τότε που παίζουν όλοι μαζί και τα vocals πέφτουν μόνο στα σημεία που χρειάζεται.
Ξέρω πως δεν ακούστηκα ενθουσιασμένη και για να πω την αλήθεια, δεν είμαι κιόλας τόσο. Πιο πολύ, γιατί καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, ένιωσα ότι ο ήχος ανακυκλώνεται. Δηλαδή, επιλέχθηκαν κάποια στοιχεία για να έχει το album κι αντί να σμιλευτούν, ώστε να προκύψει αυτό το κάτι παραπάνω, απλά τοποθετήθηκαν με διαφορετικό τρόπο στα κομμάτια. Εννοείται πως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα των έμπειρων και ταλαντούχων Electric Wizard και η νέα κυκλοφορία δεν είναι διόλου κακή. Απλά, ίσως, να μην ήταν στα ντουζένια τους αυτή τη φορά. Κι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Τόσο απλά!