Αυτό το κείμενο προφανώς και γράφεται για την επικείμενη και πολυαναμενόμενη συναυλιακή επιστροφή των Electric Wizard στις 23 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους και έχει σαν σκοπό απλά και μόνο να σας παρουσιάσει τη δισκογραφία του συγκροτήματος όπως την αντιλαμβάνεται ο συντάκτης της. Δε περιέχει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο παρά μόνο τις εννέα studio κυκλοφορίες τους, ούτε EPs’, ούτε demos, ούτε hidden tracks, ούτε splits γιατί αν το έκανα αυτό θα έβαζα απλά το split με τους θεούς Reverend Bizzare και θα ξεμπέρδευα. Ορίστε λοιπόν και καλή σας ανάγνωση!
Εκεί κοντά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κάπου στο Dorset της Αγγλίας, οι Mark Greening (τύμπανα), Jus Oborn (κιθάρα/φωνητικά) και ο Tim Bagshaw (μπάσο) σχηματίζουν τους Electric Wizard και το doom metal δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιο.
Το συμβόλαιο με τη Rise Above, του guru και γενικότερα μεγάλης μορφής στο χώρο Lee Dorian, το 1994 έμελλε να είναι η αρχή για αυτό που θα ακολουθούσε ως και τις μέρες μας
Το “Electric Wizard” κάνει την εμφάνιση του τον Ιανουάριο του 1995 και παρουσιάζει τα πρώτα ψήγματα για το τι θα επακολουθήσει. Το “Stone Magnet” που ανοίγει το δίσκο, φανερώνει με εμφατικό τρόπο τις προθέσεις της τριάδας για το προς τα πού θα κατευθυνθεί το doom metal τους. Το “Mourning Prayer” κλείνει το μάτι στο stoner rock ενώ το psychedelic doom metal έρεβος του “Mountain Of Mars”, θεωρώ πως είναι ο προπομπός για το πώς θα πορευτεί το συγκρότημα στους επόμενους δίσκους του. Το “Behemoth” που ακολουθεί επαναφέρει το doom metal στο προσκήνιο και στο “Devil’s Pride” που έπεται, η groovy ψυχή των Electric Wizard κάνει την εμφάνιση της. Το “Black Butterfly” φέρνει στο μυαλό το πρώτο δίσκο των πατέρων Black Sabbath, που ούτως ή άλλως βρίσκονται στο DNA του συγκροτήματος. Το “Electric Wizard” είναι με διαφορά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και φωνάζει από μακριά ότι ‘βρωμάει’ Sleep. To “Wooden Pipe” είναι ένα sample 7 δευτερολέπτων και προκείται ίσως για το ιδανικό κλείσιμο του δίσκου.
Το “Come My Fanatics” κυκλοφορεί στις αρχές του 1997 και εδώ οι Electric Wizard κυκλοφορούν τον πρώτο πολύ μεγάλο δίσκο της καριέρας τους. Το creepy εξώφυλλο του δίσκου προμηνύει το πόσο ζοφερός και trippy θα είναι ο δίσκος. Το “Return Trip” που σηκώνει την αυλαία, είναι η τέλεια μίξη doom metal, ψυχεδέλειας, ναρκωτικών και διαστροφής αρκεί μόνο να διαβάσει κανείς τους στίχους: “I hope this fucking world fucking burns away / And I‘d kill you all if I had my way / But I‘ll live forever, questions curse me why / Oh Lord above, why won‘t you let me die”. Η συνέχεια του δίσκου είναι ακόμα πιο heavy, trippy και σκοτεινή χάρη στο “Wizard In Black” και το επικό sample στο ξεκίνημα του. Το “Doom Mantia” έχω την εντύπωση πως είναι το αγαπημένο κομμάτι τους. Βαρύ, ψυχεδελικό σε βάζει σε ένα σχεδόν εννιάλεπτο trip που παρακαλάς να μη τελειώσει ποτέ του. Ακολουθεί η instrumental μαγεία του “Ivixor B / Phase Inducer”, για να έρθει το “Son Of Nothing” και να σε αποτελειώσει θυμίζοντας σου ότι οι Electric Wizard παίζουν doom metal. Το “Solarian 13’ είναι το δεύτερο instrumental που περιλαμβάνει το συγκρότημα στο δίσκο και αποτελεί τον επίλογο του “Come My Fanatics”. Την ίδια χρονιά το συγκρότημα βγαίνει σε περιοδεία με τους Cathedral και η ιστορία γράφεται με μαύρα γράμματα όπως και η μουσική τους!
Μετά από σχεδόν τρία ολόκληρα χρόνια που το συγκρότημα βρισκόταν σε λήθαργο, η τριάδα βγαίνει από το studio και μας πετάει στα μούτρα τον καλύτερο τους δίσκο, ένα αριστούργημα, ένα μνημείο του doom metal ήχου, το “Dopethrone” με ένα δαίμονα στο εξώφυλλο που έμελλε να τους στοιχειώσει για πάντα. Η συνθετική ικμάδα των Electric Wizard σε αυτό τον δίσκο χτυπάει κόκκινο. Η παραγωγή είναι απλά τεράστια, τα τραγούδια είναι όλα ένα και ένα, δίχως να μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο, τα riffs βρίσκουν στόχο από την έναρξη του δίσκου και το Vinum Sabbathi”, oι ενορχηστρώσεις είναι απίθανες και πολλές φορές ευρηματικές για το συγκεκριμένο είδος. Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ φαίνεται πως ‘βοήθησαν’ αρκετά το συγκρότημα για να μας παρουσιάσει αυτό θηρίο!
Φαντάζομαι πως θα τους ήταν πολύ δύσκολο να παρουσιάσουν ξανά ένα δίσκο όπως το “Dopethrone” και θα μπορούσαν πολύ άνετα να μας παρουσιάσουν ένα Pt2, κάτι που ευτυχώς απέφυγαν, δίνοντας μας το “Let Us Prey”, που μπορεί να μη φτάνει στο επίπεδο του “Dopethrone” αλλά έχει τη δικιά του ξεχωριστή θέση στη δισκογραφία του συγκροτήματος. Το “Let Us Prey” είναι το τελευταίο άλμπουμ των Electric Wizard με τη κλασσική τους σύνθεση, επίσης είναι ο δίσκος που τους έφερε για πρώτη φορά για περιοδεία στις Η.Π.Α! Στο “Let Us Prey” το συγκρότημα αποφασίζει να ανεβάσει λιγάκι τις ταχύτητες και να συναντήσει το sludge metal για πρώτη φορά στη μουσική του. Το “Let Us Prey” μπορεί να είναι ο δίσκος με τη μικρότερη διάρκεια στην ως τότε δισκογραφία τους αλλά είναι επίσης ένας δίσκος που περιέχει μερικά ακόμα κλασσικά τους κομμάτια όπως τα “…a Chosen Few”, “We, The Undead”, “Master of Alchemy”, “Priestess of Mars”.
Το “We Live” είναι ένας δίσκος κομβικής σημασίας για τους Wizard, μιας και για πρώτη φορά στην ως τότε ιστορία τους, τα ιδρυτικά μέλη, Greening και Bagshaw δε βρίσκονται στις θέσεις τους σε μπάσο και τύμπανα, αφήνοντας τον Jus Oborn μόνο του. Είναι ο πρώτος δίσκος που από τριάδα μετασχηματίζονται σε κουαρτέτο με την εισχώρηση στο συγκρότημα των Liz Buckingham στη κιθάρα (13, Sourvein), Rob Al-Issa στο μπάσο και του τεράστιου Justin Greaves στα τύμπανα ( Iron Monkey). Το “We Live” είναι λίγο άνισο άλμπουμ, αν το συγκρίνεις με τα ως τότε δισκογραφήματα των Electric Wizard. Γιατί δίπλα σε μερικές απλά συγκλονιστικές στιγμές όπως των “Eko Eko Azarak”, “We Live”, “Another Perfect Day?”, υπάρχουν και μερικές που απλά δε φτάνουν στα επίπεδα των που το ίδιο το συγκρότημα είχε θέσει στο παρελθόν. Προφανώς και δεν μιλάμε για κακό δίσκο, καθώς άλλα συγκροτήματα θα είχαν γράψει δέκα δίσκους με τα riffs που υπάρχουν εδώ μέσα, αλλά όταν μιλάμε για τους Electric Wizard τα στάνταρ είναι πολύ υψηλά!
Το Νοέμβριο του 2007 είδε το φως της ζωής το “Witchcult Today”, το οποίο πρέπει και είναι ένας κλασσικός Electric Wizard δίσκος. Ο Justin Greaves στα τύμπανα έχει αποχωρήσει και στη θέση του πλέον βρίσκουμε τον Shaun Rutter. Το “Witchcult Today”, έχει μια στοιχειωτική ατμόσφαιρα, τα κομμάτια του είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και έχει ίσως τη καλύτερη ως τότε παραγωγή που είχε το συγκρότημα. Ο δίσκος ξεκινάει με το “Witchcult Today”, ένα doom metal ογκόλιθο και το “Dunwitch” που ακολουθεί groove-άρει άσχημα και είναι instant classic. Το “Satanic Rites Of Dragula” είναι ένα έπος ενώ το instrumental “Raptus” είναι ένα από τα πιο μυστήρια κομμάτια τους. Στο “The Choosen Few” συναντά κανείς ένα από τα καλύτερα τους κιθαρίστικα solos. Το “Torquemada ‘71” είναι λυσσασμένο και πρόκειται για ένα από τα παραγνωρισμένα τους κομμάτια ενώ ακολουθούν δυο εντεκάλεπτα έπη για να έρθει το κλείσιμο του δίσκου. Το πρώτο “Black Magic Rituals & Perversions: I. Frisson des Vampires II. Zora” είναι ακόμα ένα instrumental, στο οποίο περιέχεται και μια διασκευή στο “Frisson des Vampires” των Acanthus. Τέλος το “Saturnine” πρόκειται για τον επίλογο σε αυτό το ανοσιούργημα που σκαρφίστηκαν οι Electric Wizard!
Τρία χρόνια μετά και με ακόμα μια αλλαγή, στη θέση του μπασίστα αυτή τη φορά και με τον Tas Danazoglou να βρίσκεται πλέον στη θέση του Rob Al-Issa, οι Electric Wizard βγαίνουν από τα Toerag Studios, του Λονδίνου με το καλύτερο τους δίσκο που δεν περιλαμβάνει το original line up. Είναι ένας δίσκος με τον οποίο είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος, αφού για να περάσει η μία από τις δυο ώρες της σκοπιάς ο εν λόγω δίσκος έπαιζε για κανένα τετράμηνο στο mp3, άρα μπορείτε να καταλάβατε πόσες φορές έχει ακουστεί και τραγουδηθεί το “Black Masses”. Δε θα ήθελα να προσθέσω κάτι παραπάνω για αυτό το δίσκο, παρά μόνο το ότι είναι ο πρώτος τους δίσκος που δεν περιέχει τραγούδι που να είναι από δέκα λεπτά και πάνω!
Τέσσερα χρόνια μετά τη κυκλοφορία του ”Black Masses” και τη κορυφή που πάτησαν με αυτό, οι Wizard αποφασίζουν πως θέλουν να γίνουν ξανά τριάδα και το αρχικό μέλος ο Mark Greening παίρνει τη γνώριμη για αυτόν θέση του πίσω από το drum kit του συγκροτήματος. Βέβαια αυτή δεν είναι η μόνη αλλαγή για τους Electric Wizard καθώς μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια στη θρυλική Rise Above μεταπηδούν στη Spinefarm Records. O δίσκος παίρνει διθυράμβους αλλά το “Time To Die” προσωπικά είναι ένα μεγάλο μηδενικό στη τεράστια ως τώρα πορεία τους. Άνευρος δίσκος, με όλα τα κομμάτια του να μοιάζουν μεταξύ τους, riffs βαρετά και ανούσια κάνουν τη μια ώρα που κρατάει ο δίσκος ένα ατελείωτο βασανιστήριο για τον γραφών!
Το “Wixard Bloody Wizard” έρχεται τρία χρόνια μετά και τα πράγματα ξαναμπαίνουν στη θέση τους με ένα πάρα πολύ καλό δίσκο. Για ακόμα μια φορά έχουμε αλλαγές στη σύνθεση του συγκροτήματος, με τους Clayton Burgess στο μπάσο και Simon Poole στα τύμπανα να συνθέτουν ένα πολύ δυνατό rhythm section. Ο δίσκος περιέχει μερικά εξαιρετικά δείγματα doom/stoner κομματιών και είναι ίσως η πρώτη φορά μετά το ντεμπούτο τους που το stoner rock κάνει έκδηλη την εμφάνιση του. Τα “See You In Hell”, “Necromania” , “HearThe Sirens Scream” είναι εξαιρετικά, τo “The Reaper” έχει διάρκεια μόλις 3:17 και είναι ίσως το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι τους ενώ το “Wicked Caresses” σπέρνει τρόμο και το κλασσικό doom metal στυλ των Electric Wizard κάνει ξανά την εμφάνιση του. Το “Mourning Of The Magicians” είναι η τελευταία σύνθεση που συναντάμε στο δίσκο και είναι και η μεγαλύτερη σε διάρκεια. Το κομμάτι παίρνει μερικές τζούρες έμπνευσης από το πολύ μακρινό παρελθόν της μπάντας. Γενικότερα το “Wixard Bloody Wizard” κυκλοφόρησε τη κατάλληλη στιγμή για τους Electric Wizard και ήταν το φιλί της ζωής καλλιτεχνικά!