Έντονα αισθαντικό και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin με τον Johnny Labelle από την Αθήνα και το ελληνο-βρετανικό γκρουπ, τους Electric Litany, να μας παρασύρουν στον δικό τους μοναδικό μουσικό κόσμο.
Ανταπόκριση: Σεβαστή Χατζησαββίδου / Φωτογραφίες: Σύρος Φατούρος
Από τις 20:00, που άνοιξαν οι πόρτες έως τις 20:45, που ξεκίνησε η συναυλία, ο κόσμος γέμιζε τον χώρο, δημιουργώντας έντονα την αίσθηση, ότι οι καλλιτέχνες έχουν ένα κοινό, πολύχρωμο και πολυδιάστατο, όπως και η μουσική τους.
«These world may never change». O Johnny Labelle με την βαθιά βαρύτονη φωνή του, ανάμεσα σε ένα «δάσος» σχημάτων και γραμμών, που κινούνται με γρήγορες εικόνες και εναλλαγές φωτός, μας εισάγει με το “The Dolphins“ στο δικό του μουσικό ταξίδι. Πίσω του εναλλάσσονται εικόνες και νοήματα, ντύνοντας την παρουσία του, με ένα πέπλο σκηνοθετικής επιμέλειας, ενός παλιού ξεχασμένου κόσμου σε ένα παρόν εσωστρεφές ποπ πειραματικό σκηνικό.
“Aye Acetes”, “Cold Fruit”, “Equinox”. Τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο, κάνοντας ένα πέρασμα από τα δύο του άλμπουμ, κερδίζοντας την εκτίμηση και το χειροκρότημα του κόσμου. Μετά από μία περίπου ώρα, κλείνει με το “Beginning of the End”, ολοκληρώνοντας το δικό του μουσικό ταξίδι με τους στίχους «The dreams of a dreamer», αφήνοντάς μας με την αίσθηση ενός ονείρου, στο οποίο μετείχαμε όλοι.
21:30. Ο χώρος σχεδόν γεμάτος. 21:45. Τα φώτα χαμηλώνουν. Ο Θοδωρής, ο Jason, o Παύλος και o Αλέξανδρος, βγαίνουν στη σκηνή. Σε ένα συνονθύλευμα καπνού και χαμηλού φωτισμού ακούγονται οι πρώτοι ήχοι της ηλεκτρικής κιθάρας και του μπάσου. Η μυσταγωγία ξεκινά!
«Πρέπει να ‘χει κανείς αναμνήσεις από πολλές ερωτικές νύχτες, που καμιά τους δεν έμοιαζε με την άλλη, από κραυγές γυναικών που ούρλιαζαν γεννοβολώντας, και από ανάλαφρες, λευκές, κοιμόμενες λεφτερωμένες που ξανάκλειναν». Η ρήση του ποιητή Ρίλκε, για το τι είναι ποίηση, δεν θα μπορούσε παρά να είναι η «πόρτα», που μόλις μας άνοιξαν οι Electric Litany στην δική τους χώρα των θαυμάτων!
Τα πλήκτρα και τα ντραμς συνοδεύουν τον Αλέξανδρο. Ο κόσμος κινείται με έναν παλμό. Οι αυξομειώσεις και η αισθαντική φωνή του, ηχούν σαν ένα κάλεσμα. “Feather of Ecstasy“. Οι ρυθμοί γίνονται πιο έντονοι και μας παρασύρουν όλους στο δικό τους κόσμο.
“Sealight”, “The World Is Changing While You Sleep”. Τι στιγμή! Ο σπουδαίος τρομπετίστας της jazz Αντρέας Πολυζογόπουλος εμφανίζεται στη σκηνή. Πιάνο, synths, μπάσο, κρουστά και τρομπέτα συγχρονίζονται απόλυτα δημιουργώντας μια βαθιά συγκίνηση.
“The Soul Remembers Everything”. Ακούγονται οι πρώτες νότες από το σαντούρι και ο κόσμος ενθουσιάζεται. Είναι μαγικός ο τρόπος, που η ψυχή των Electric Litany όχι μόνο θυμάται, αλλά και συναισθάνεται. Το σαντούρι, σαν μαγικός αυλός μας παρασύρει στις δικές του μνήμες και οι Electric Litany στην ποίηση της δικής τους ψυχής. Κόσμος και γκρουπ μιλούν πια την ίδια γλώσσα. Τα κομμάτια το ένα μετά το άλλο κάνουν ένα πέρασμα από το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον της δισκογραφικής τους πορείας.
“Azure”, “Bedroom”, “TEAR”, “Name”. Εναλλάσσοντας ρυθμούς και νοήματα ζούμε μαζί τους έντονα στιγμές ηρεμίας, έντασης, αναζήτησης, θλίψης και χαράς. Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο και εμείς, μαζί τους, το ένα συναίσθημα μετά το άλλο. Το γκρουπ μας έχει συνηθίσει σε θέσεις και «καθαρά λόγια», σε μια σταθερή συνειδητοποιημένη κοινωνική και πολιτική τοποθέτηση στη ζωή. Ο άνθρωπος ανεξαρτήτου φύλου, χρώματος, φυλής βρίσκεται στο επίκεντρο της ποίησης αλλά και του ρεαλισμού των Electric Litany. Ομοφοβία, φοβία και ότι οδηγεί σε ακραίες θέσεις, δεν χωρούσε πουθενά στο χώρο του Gagarin. O κόσμος με μια φωνή τραγουδάει “You Make Me Feel”, “ENEMY”, “In the Morning”. «Για τους μετανάστες! Σκατά στους φασίστες!» λέει ο Αλέξανδρος. “Refugee”(Under a common sky), η μουσική και οι στίχοι του γεμίζουν το Gagarin με έναν κόσμο να τραγουδάει και να χορεύει μαζί του.
Το γκρουπ ευχαριστεί τους συντελεστές και τον κόσμο, αλλά κανείς δεν είναι έτοιμος να τελειώσει η βραδιά. Με τα χειροκροτήματα να τους καλούν, επανέρχονται με το “Empty Sea”. Ο αέναος επί σκηνής Παύλος, δίνει ακόμη μεγαλύτερη ένταση, σε ένα γκρουπ, που ήδη έχει φτάσει στο απόγειο του ρυθμού του. Παίζει ανάποδα το μπάσο του και ολοκληρώνει το κομμάτι πετώντας το με δύναμη στη σκηνή.
«Τελευταίο! H ευαίσθητη πλευρά μας, έχουμε και από αυτήν» λέει ο Αλέξανδρος. Το “February” από “How To Be A Child & Win The War“. Ο κόσμος χτυπάει ρυθμικά τα πόδια στο πάτωμα, συνοδεύοντας το αγαπημένο του γκρουπ στο τελευταίο κομμάτι, μιας μοναδικής, μαγικής συναυλίας.
Δεν θα προσπαθήσω να μεταφράσω την μουσική κατηγορία στην οποία εντάσσεται το γκρουπ. Ροκ; Ποπ; alternative; Άλλωστε σημασία έχει ο λυρικός αισθαντικός κόσμος, με άποψη και δύναμη, που έχει δημιουργήσει. Μέσα στη μουσική του γινόμαστε ξανά παιδιά, βλέπουμε τον κόσμο από την αρχή, όλοι μαζί, σαν ένα, under a common sky!