Όταν τον Φεβρουάριο άκουσα ότι θα έρθουν οι Maneskin στην Ελλάδα, σκέφτηκα ότι θα είναι η όαση δροσιάς του συναυλιακού καλοκαιριού. Και δεν έπεσα καθόλου έξω, αφού ήρθαν στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ, μας αγάπησαν, και μας έκαναν να τους αγαπήσουμε περισσότερο. Το ωραίο κλίμα είχε διαμορφωθεί από νωρίς με τους The Bonnie Nettles, την Alice Merton και τους Palaye Royale, που κέρδισαν μια θέση στις λίστες μας στο Spotify. Μεγάλο δώρο από το σύμπαν ήταν η αραιή συννεφιά, που έβαλε φρένο στον ασυγκράτητο καύσωνα που μας έχει σφιχταγκαλιάσει τις τελευταίες εβδομάδες στην τσιμεντένια Αθήνα.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου + Αγγελική Μακρή / Φωτογραφίες: Detox Events – Μαρίζα Καψαμπέλη
The Bonnie Nettles
Η εν λόγω μπάντα είναι μία από αυτές που, προσωπικά, εκτιμώ πολύ από τις local του είδους, και για άλλη μια φορά δεν απογοήτευσαν καθόλου στο opening αυτής της μέρας, η οποία ευνόησε και τους ίδιους, αφού πολύς κόσμος είχε σπεύσει από τις πρωινές ώρες, ώστε να προλάβει να βρεθεί στο κάγκελο, λίγο πιο κοντά στον Damiano, για να είμαστε ειλικρινείς. Με την ενέργεια που τους χαρακτηρίζει σε κάθε τους εμφάνιση, και τον πολύ καλό ήχο για σύμμαχο, ξεσήκωσαν το κοινό αυτή τη δύσκολη ώρα, που αν και συνήθως είναι αμήχανη, στη δεδομένη περίπτωση ήταν τρομερά κουλ, γκρουβάτη, και ευχάριστη. Θα ήθελα να τους ξαναδώ και σε ένα live που θα ήταν αφιερωμένο στους ίδιους. Μπράβο παιδιά! (Α.Α.)
Alice Merton
Η Alice Merton, φορώντας ένα ροζ σύνολο με χρυσές λεπτομέρειες, μαύρα ίσια μαλλιά και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της, έλεγε τις επιτυχίες της τη μία μετά την άλλη. Lash Out, Waste my Time, Vertigo και άλλα, που όποιος έφτανε στο χώρο του ΟΑΚΑ, είτε από τη Σπύρου Λούη, είτε από τον ΗΣΑΠ, άκουγε τις νότες που έφερνε ο αέρας, και ξεκίναγε να χορεύει πριν καν χτυπήσει το εισιτήριό του. Νομίζω, όμως, πως το “No Roots” ήταν το αγαπημένο του κοινού, το δικό μου, και ίσως και της ίδιας που μας ξεσήκωσε. (Α.Μ.)
Palaye Royale
Προτού βγουν στη σκηνή, αγάπησα αυτή την μπάντα, γιατί ξεχώρισα στο official merchandise τους ένα μπουφάν που θα μπορούσα να μην το βγάλω για μία ολόκληρη σεζόν από πάνω μου. Ακριβείς και οι Αμερικάνοι στην ώρα τους, ανέβηκαν στη σκηνή με χαλί το “Back In Black” των AC/DC, και έδωσαν το ρυθμό για ένα ξέφρενο πάρτι μίας ώρας. Και τι δεν είχε η εμφάνισή τους: Τον Remington Leith, τον frontman με απόλυτο look ροκ σταρ να ανεβαίνει στις σκαλωσιές της σκηνής, τον κιθαρίστα και fashion icon Emerson Barrett να περιγράφει τις αναποδιές της περιοδείας, και στο τέλος να ευχαριστεί όλο το crew που ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες, και την έκανε πραγματικότητα. Η φουσκωτή βάρκα του Remington ταξίδεψε στις πρώτες σειρές του κοινού, και εκείνος δρόσιζε τον κόσμο με το νεροπίστολό του.
Remington και Emerson κατέβηκαν στο κοινό, και ένιωσαν την αύρα τους. Ίσως να έφυγαν με ένα παράπονο, ότι το ελληνικό κοινό δεν τους έκανε το χατήρι για να κάνει ένα μεγάλο κύκλο και να τα δώσει όλα στο χορό. Το ζήτησαν δύο φορές, άλλοι δεν κατάλαβαν, άλλοι δεν ήθελαν, άλλοι δεν μπόρεσαν.
Σίγουρα μετάνιωσα που δεν τους είχα δει στο Gagarin, στην sold out εμφάνισή τους το 2023. Θα πω αυθόρμητα τι μου έβγαλαν όταν τους έβλεπα, και είχα πάει λίγο πιο πίσω για να βλέπω και τις αντιδράσεις του κόσμου: Είναι οι νέοι Kaiser Chiefs. Η σκηνική τους παρουσία, το δέσιμο της μουσικής και η rock n roll τρέλα που κουβαλάνε, είναι ίδια με αυτή των Kaiser Chiefs, που βλέπαμε δέκα χρόνια πριν (αλήθεια, γιατί δεν τους καλούν να έρθουν να παίξουν στην Ελλάδα; Μας έλειψαν!). (Α.Μ.)
Maneskin
Οι πρώτες νότες ήρθαν λίγα λεπτά νωρίτερα από την ώρα που αναμένονταν στη σκηνή, ενώ ρίχνοντας μια ματιά πίσω μου, ο κόσμος είχε πολλαπλασιαστεί. Κρίμα που έχασαν τα προηγούμενα acts, αλλά οι φαν των Maneskin είχαν έρθει με φεστιβαλικές εμφανίσεις, μακιγιάζ, πλακάτ και όρεξη για χαμό! Ο Damiano David εμφανίστηκε αρκετά σεμνός στυλιστικά, σε σχέση με ό,τι φανταζόμασταν ότι μπορεί να φορέσει – ή να μη φορέσει -, επαγγελματίας και αλάνθαστος. Σε πολλά σημεία σκεφτόμουν πως αυτή η μπάντα συστήθηκε στο κοινό μέσα από τη Eurovision, κάτι που εμείς υποτιμούμε, αποκαλούμε πανηγυράκι, και στέλνουμε άστοχες επιλογές. Οι Ιταλοί, λοιπόν, κατάφεραν σε λίγα χρόνια, και σε τόσο μικρή ηλικία, να γράφουν/παίζουν/λένε κομματάρες, να διεκδικούν χώρο στη ροκ μουσική, και να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο γεμίζοντας γήπεδα.
Το κοινό δεν περίμενε το “Beggin'” και το “I Wanna Be Your Slave” για να ζωντανέψει. Αποθέωσε τον Damiano από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή, ήξερε όλους τους στίχους, τους τραγούδησε δυνατά, και δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουσα να λένε κάποια παιδιά «Δεν πιστεύω ότι τους βλέπω». Σίγουρα τα μέλη είναι συνολικά από τις πιο ελκυστικές μπάντες, μιας που φώναζαν κολακευτικά (ας το θέσω κομψά) σχόλια τόσο για τον Damiano, όσο και για την Victoria De Angelis και τον Thomas Raggio.
Τα κορίτσια που ανέβηκαν στη σκηνή στο τελευταίο κομμάτι πριν το encore, ήθελαν να ξεπουπουλιάσουν τον εντυπωσιακό Ιταλό τραγουδιστή, εκείνος κατάφερνε και ξεγλιστρούσε όμως. Ήταν τόσο εκστασιασμένες,, όμως, που πραγματικά χαιρόμασταν όλοι με τη χαρά τους. Κατέβηκαν από τη σκηνή για λίγα λεπτά, έσβησαν τα φώτα, και εμφανίστηκαν ξανά. Πρώτα ο Thomas, με ένα συγκλονιστικό σόλο, και ακολούθησαν τα υπόλοιπα μέλη για να παίξουν το “The Loneliest”, και άλλη μία φορά το “I Wanna Be Your Slave”. Στη δεύτερη φορά που ακούστηκε το κομμάτι, νομίζω πως κάθε καμπύλη από την κατασκευή του Καλατράβα δονήθηκε από τις φωνές και τον χορό της μπάντας, και του κοινού. Γύρω στις 11 μας ευχαρίστησαν, είπαν ότι απήλαυσαν πολύ την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, και μας αποχαιρέτησαν. (Α.Μ.)
Η διοργάνωση
Το Ejekt ήταν άψογος οικοδεσπότης, σε έναν χώρο όπου μπορούσες να πάρεις αέρα, να κάνεις βόλτες στα stands των χορηγών με δώρα, αναψυκτικά, παγωτά, και happenings. Οι τουαλέτες ήταν πολλές και δεν υπήρχε ουρά, η είσοδος και η έξοδος του κοινού έγινε χωρίς συνωστισμό και προβλήματα. Ο ήχος, τα video walls και όλες οι τεχνικές λεπτομέρειες ήταν άψογα, χαρίζοντας στα αγόρια, τα κορίτσια, τους γονείς που συνόδευαν τα έφηβα παιδιά τους, ένα αξέχαστο βράδυ. Μου άρεσε πολύ που όσοι βρέθηκαν στο P5 του ΟΑΚΑ ένιωσαν ελεύθεροι να έρθουν αγκαλιά με όποιον και όποια ήθελαν, με όποια ρούχα τους εξέφραζαν, με το μακιγιάζ που προτιμούσαν. Επίσης το Front of Stage section ήταν τίμιο, και άξιζε τα λεφτά του, γιατί οι καλλιτέχνες κατέβηκαν και έπαιξαν αρκετές φορές με τους υπομονετικούς του κάγκελου. Ήταν ξεκάθαρα ένα φεστιβάλ όπως αυτά του εξωτερικού που ζηλεύουμε, αξίζουμε, και θέλουμε να έχουμε! (Α.Μ.)