Ήταν μια περίεργη χρονιά η φετινή για το καλό αυτό φεστιβάλ. Από νωρίς, και πριν ακόμα ανακοινωθεί έστω και ένα όνομα, είχαν αρχίσει διάφορες φήμες για συνεχείς αρνήσεις από συγκροτήματα να παρευρεθούν στις 16 Ιουλίου στην Πλατεία Νερού. Και παρόλο που δε θα μάθουμε ποτέ κατά πόσο αυτές ευσταθούσαν. Και μετά ξεκίνησαν οι ακυρώσεις. Την αρχή έκαναν οι Happy Mondays οι οποίοι, επικαλούμενοι τη γενική απεργία, αρνήθηκαν να έρθουν στην Ελλάδα και συνέχισαν οι Palma Violets οι οποίοι λόγω της πολύμηνης περιοδείας τους αποφάσισαν τελευταία στιγμή να …ξεκουραστούν και να παρακάμψουν την Ελλάδα από τις χώρες περιοδείας τους…
Στην περίπτωση των πρώτων οι διοργανωτές κατάφεραν και τους αντικατέστησαν με το “συγχωριανό” τους Peter Hook και τη νέα του μπάντα, The Light. Στη θέση, όμως, των νεαρών βρετανών κλήθηκαν οι Έλληνες Wedding Singers, αφού οι ακύρωση έγινε μόλις λίγες ώρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ κι έτσι οι επιλογές εκ των πραγμάτων ήταν περιορισμένες.
Σε αυτό το κλίμα, η αλήθεια είναι, ήμασταν κάπως διστακτικοί για το κατά πόσο το φετινό Ejekt άξιζε τον κόπο, καθώς ειδικά οι Palma Violets ήταν ένα συγκρότημα που σίγουρα θέλαμε να δούμε μιας και το ντεμπούτο άλμπουμ τους “ανάγκασε” το NME και τον Guardian να τους ανακηρύξουν σε νέους σωτήρες τους Βρετανικού indie rock (μέχρι τους επόμενους θα προσθέταμε εμείς). Ωστόσο με σύμμαχο τον καλό καιρό και τις καλές αναμνήσεις από τις προηγούμενες χρονιές του φεστιβάλ αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε μέχρι το Παλαιό Φάληρο.
Ανταπόκριση: Θέμης Λάμπρου / Φωτογραφίες: G.N.P. Productions
Wedding Singers
Φτάνοντας στο χώρο του φεστιβάλ λίγο μετά τις 5.30, στη σκηνή μόλις είχαν ανέβει οι Wedding Singers, οι οποίοι παίζοντας διασκευές γνωστών επιτυχιών των 80’s και των 90’s κατάφεραν να κερδίσουν τα βλέμματα και τα χειροκροτήματα των λιγοστών που είχαν αποφασίσει να έρθουν από τόσο νωρίς στο χώρο. Καθώς ολοκλήρωναν το set τους, μας άφησαν να ψάχνουμε σκιά να προστατευτούμε από τον καυτό ήλιο και να σκεφτόμαστε πως σίγουρα θα ήταν απολαυστικοί -γιατί όχι- ως τραγουδιστές σε γάμους.
The Bittersweet, Jamming Funkers, The Viper Vikings
Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκαν κατά σειρά τρία ελληνικά συγκροτήματα τα οποία, κέρδισαν τη συμμετοχή τους στο φεστιβάλ, μετά από σχετικό διαγωνισμό και τα οποία έπαιξαν τρία κομμάτια το καθένα. Ο λόγος για τους Bittersweet, τους Jamming Funkers (με μια δεκαμελή (!) μπάντα και τρεις χορευτές) και τους Θεσσαλονικείς Viper Vikings. Οι τελευταίοι είχαν σαφώς πιο στιβαρό και γεμάτο ήχο και με τη χορευτική τους, ηλεκτρονική μουσική ήταν κατά τη γνώμη μας εμφανώς καλύτεροι.
James Blake
Αφού ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος με τα ελληνικά συγκροτήματα, ήρθε η ώρα να δούμε στη σκηνή έναν καλλιτέχνη που έχει προσφέρει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, το “Overgrown”, και που σίγουρα ανυπομονούσαμε να δούμε περισσότερο από κάθε άλλο όνομα στο φετινό Ejekt. O James Blake βγήκε στη σκηνή με δύο ακόμα μουσικούς, και με μια πηγαία ευγένεια και ταπεινότητα, μας είπε πως πάντα ήθελε να έρθει στην Ελλάδα και πως μας ευχαριστεί πολύ που του δώσαμε αυτή την ευκαιρία. Στη συνέχεια ξεκίνησε το σετ του, αρχικά πιο υποτονικά, ενώ όσο κυλούσαν τα τραγούδια η ένταση δυνάμωνε και ο ήχος ακολουθούσε πιο πολύ post dubstep και techno μονοπάτια. Φυσικά οι στιγμές που ξεχώρισαν ήταν τα εξαιρετικά “Limit to your love” και “Retrograde”. Ο Blake, κατά την άποψη μας, δικαιολόγησε πλήρως το καλό όνομα που τον ακολουθεί ενώ η ώρα που έπαιξε, κοντά στο ηλιοβασίλεμα, ήταν ιδανική για την ταξιδιάρικη ατμοσφαιρική του μουσική. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, ωστόσο, δε φάνηκε να συμμερίζεται την άποψη μας καθώς αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις γύρω μας μάλλον βαρέθηκε και “έπεσε” από την μελαγχολική μουσική του. Ήδη ήταν ξεκάθαρο πως ο περισσότερος κόσμος είχε έρθει στο Φάληρο για να δει τους Pet Shop Boys και όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά δευτερεύοντα γι’ αυτόν.
Peter Hook and the Light
Έχοντας βρει την κατάλληλη θέση έτσι ώστε να έχουμε πλήρη εικόνα του χώρου αλλά και να μας χτυπάει το δροσερό αεράκι της θάλασσας, περιμέναμε τον Peter Hook να ανέβει στη σκηνή. Η φήμη για τις, επιεικώς, κακές φωνητικές ικανότητες του αλλά και οι χαμηλές προσδοκίες δεδομένης της κλήσης του την τελευταία στιγμή δεν μας άφηναν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ωστόσο μόλις βγαίνει στη σκηνή και ανακοινώνει πως το πρώτο τραγούδι θα είναι το “Love Will Tear Us Apart” των Joy Division, πεταχτήκαμε σαν ελατήρια και σύντομα βρεθήκαμε στις πρώτες σειρές να χορεύουμε. Η συνέχεια ήταν ανάλογη καθώς ακολούθησαν οι περισσότερες μεγάλες επιτυχίες των New Order παιγμένες άψογα από τους μουσικούς του Hook. Ο ίδιος, από την άλλη είχε σαφή προβλήματα με τα φωνητικά και όσο περνούσε η ώρα αισθανόσουν πως έδινε αγώνα για να βγάλει τα τραγούδια τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Ύστερα από περίπου 50 λεπτά ο Peter Hook μας αποχαιρέτησε και παρ’ όλες τις δυσκολίες στη φωνή σίγουρα περάσαμε καλά ακούγοντας τραγούδια που μας έχουν σημαδέψει, όπως το “True Faith” (το οποίο αφιέρωσε στους Έλληνες απεργούς, ευχόμενος καλή τύχη) και το συγκλονιστικό “Blue Monday”.
Faith SFX
Μετά τον Peter Hook κι ενώ ο κόσμος είχε αρχίσει να ανυπομονεί για τους Pet Shop Boys, στη σκηνή ανέβηκε ο Faith SFX παρουσιάζοντας για περίπου 20 λεπτά ένα αν μη τι άλλο αξιοσημείωτο beatbox show. Πολλές φορές μας έκανε να χαμογελάσουμε και να εκπλαγούμε από τους ήχους που κατάφερνε να βγάλει. Μια πολύ ενδιαφέρουσα παρένθεση αν μη τι άλλο.
Pet Shop Boys
Καθώς η ώρα περνούσε και οι πυρετώδεις προετοιμασίες στη σκηνή συνεχίζονταν, άρχισε να μας δημιουργείται η σιγουριά πως κάτι εντυπωσιακό μας είχαν ετοιμάσει οι βετεράνοι Pet Shop Boys. Και δεν είχαμε καθόλου άδικο. Αυτό που ακολούθησε από την ώρα που βγήκαν στη σκηνή και για περίπου μιάμιση ώρα ήταν η απόλυτη pop εξτραβαγκάντζα!
Το σόου ξεκίνησε με την προβολή ενός εισαγωγικού βίντεο σε ένα λευκό…τούλι ενώ οι Pet Shop έκαναν την εμφάνιση τους πίσω από αυτό με δυο πληθωρικά μαύρα κοστούμια με ακτίνες και φτερά και δυο τεράστια κωνικά μαύρα καπέλα τραγουδώντας το “Axis”. Η συνέχεια ήταν ανάλογη. Συνεχείς αλλαγές κοστουμιών (κάποια στιγμή ο Chris Lowe εμφανίστηκε με μια ντισκομπάλα στο κεφάλι), λέιζερ, φώτα, χορευτικά, μινώταυρους (!) και φυσικά εξαιρετική electro pop! Στο πρώτο μέρος της συναυλίας τους έπαιξαν κυρίως τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ, με αποτέλεσμα ο κόσμος αν και διασκέδαζε, να βρήκε την αφορμή που περίμενε για να απογειωθεί. Η κορύφωση ωστόσο ήρθε στο τελευταίο μισάωρο, όταν και έπαιξαν όλες τις κλασσικές τους επιτυχίες ξεκινώντας με το μοναδικό “It’s a Sin”. Ακολούθησε το “Domino Dancing” και οι διασκευές στο “Go West” των Village People και στο “Always Οn Μy Mind” της Brenda Lee. Το show ολοκληρώθηκε με τα “West End Girls” και “Vocal” σε μια βροχή από κομφετί που εκτοξεύθηκαν από τη σκηνή.
Περιττό να πούμε πως όλος ο κόσμος χόρευε ξέφρενα και ζούσε ένα ατέλειωτο πάρτι βγαλμένο από τα κλαμπ των ’80s και των ’90s.
Αν και δεν είμαστε οι μεγαλύτεροι φαν ούτε του συγκροτήματος ούτε και γενικά των συναυλιών που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν η μουσική είναι live ή προηχογραφημένη σίγουρα πρέπει να παραδεχτούμε πως οι Pet Shop Boys έχουν γράψει μερικά από τα καλύτερα pop τραγούδια και πως πλησιάζουν περισσότερο στο κλασσικό παρά στο ξεπερασμένο.
Σίγουρα το φετινό Ejekt Festival δε στάθηκε στο ύψος των περασμένων ούτε όσον αφορά στην προσέλευση ούτε στο line up, παρόλα αυτά κατάφερε να ξεπεράσει τις (χαμηλές) προσδοκίες μας και να μας επιβεβαιώσει πως όχι απλά έχει λόγο ύπαρξης στις σημερινές συνθήκες αλλά είναι απαραίτητο για ένα κοινό που δεν καλύπτεται μουσικά από τα άλλα φεστιβάλ αντίστοιχου μεγέθους που λαμβάνουν χώρα κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα.