Γλυκόπικρη γεύση και περίεργα συναισθήματα μας άφησε η πρώτη ημέρα του φετινού Ejekt Festival. Πάμε να τα δούμε όμως αναλυτικά;
Ανταπόκριση: Αναστασία Παπαδάκη / Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου
Με μειωμένη όρεξη και ταχύτητα λόγω της ζέστης και της ώρας, έφτασα αργοπορημένη στο χώρο του φεστιβάλ, την ώρα που σιγά σιγά τελείωνε το set της η Σtella. Απ’ ό,τι έμαθα και απ’ όσα πρόλαβα να δω, η Ελληνίδα τραγουδίστρια παρουσίασε ένα set βασισμένο στις δύο κυκλοφορίες της, με τα “Detox”, “Works For You” και “Picking Words” να ξεχωρίζουν. Όμορφη electro-pop από μια ενδιαφέρουσα καλλιτέχνιδα, που ελπίζω στο μέλλον να έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω σε ένα full set.
Οι Crystal Castles μας απογοήτευσαν. Λίγο ο πολύ κακός ήχος, λίγο το ότι η αντικαταστάτρια της Alice Glass, η κοκκινομάλλα Edith Frances, στο μισό set δεν ακουγόταν καθόλου και λίγο η αταίριαστη ώρα, συντέλεσαν σε μία μάλλον μέτρια εμφάνιση. Ο πειραματικός electro ήχος των Crystal Castles δύσκολα θα συγκινήσει τους μη μυημένους, οπότε μετά από αυτό τους το perfomance, οι Καναδοί σίγουρα δε βρήκαν καινούριους φίλους ανάμεσα στο κοινό του Ejekt Festival. Νext time!
Μέτρια εμφάνιση και από τους James, που ενώ είχαν σύμμαχο έναν άψογο ήχο, επέλεξαν να παρουσιάσουν αρκετό νέο υλικό σε ένα κοινό που φάνηκε να προτιμά παλαιότερα τραγούδια του Tim Booth και της παρέας του. Ένα κοινό που αντί να απλώσει τα χέρια του ώστε να κρατήσει τον προαναφερθέντα στα stage divings του, επέλεξε να σηκώσει το κινητό του ώστε να καταγράψει αυτές τις στιγμές… Awkward! Έχοντας παρακολουθήσει ξανά τους James στο παρελθόν, θα πω μάλλον πως δεν ήταν η μέρα τους και πως αν κάτι θαυμάζω σε αυτό το συγκρότημα, είναι ο επαγγελματισμός τους. Αν με ρωτάτε, η προσθήκη των “Seniorita”, “Say Something” και “Laid” στο set ίσως να έσωζαν την κατάσταση.
Περίπου έξι μηνές μετά το sold out show τους στο Γκάζι, οι Editors επέστρεψαν για ακόμη μια εμφάνιση μπροστά στο αθηναϊκό κοινό. Ξεκινώντας με τα “No Harm” και “Sugar”, την παράσταση έκλεψε προφανώς ο τραγουδιστής τους, Tom Smith, τόσο με τη σκηνική του παρουσία όσο και με τη μοναδική του φωνή, κάνοντας τις γυναικείες παρουσίες του φεστιβάλ, να μη μπορούν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από πάνω του. Για σχεδόν δύο ώρες, το συγκρότημα από το Stafford της Αγγλίας, έκανε ένα πέρασμα από όλη του τη δισκογραφία, ενώ λίγο πριν το τέλος ακούσαμε και μια ιδιαίτερα συγκινητική εκτέλεση του “No Sound But The Wind” και μια διασκευή στο “Dancing In The Dark” του Bruce Springsteen. Το εκρηκτικό “Papillon” ήρθε να “ξυπνήσει” όσους είχαν χαλαρώσει και να ξανανάψει τα αίματα στην Πλατεία Νερού, ενώ το προσωρινό -ελπίζουμε- αντίο γράφτηκε με το επίσης αγαπημένο “Marching Orders”.
Mε τον κόσμο να έχει σπάσει αρκετά (εώς πάρα πολύ) και το ρολόι να δείχνει μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, στη σκηνή εμφανίστηκε ο Velix, ο οποίος ξεκίνησε το DJ set του με την εισαγωγή του “Enter Sandman” (τι ποιων;). Ναι, ούτε εγώ ξέρω γιατί, αλλά θα θεωρήσω πως ήθελε να καλοπιάσει όσους είχαν την ευαισθησία να μη φύγουν μετά τους Editors. Το set συνεχίστηκε με remixes σε όλα τα αγαπημένα τραγούδια των Now Hits από το 1990 και μετά, ενώ ακούσαμε και κάτι λίγα από Νirvana (“Smells Like Teen Spirit”) και The Killers (“Mr. Brightside”). Thumbs up!
Ακολούθησαν οι Dimitri Vegas και Like Mike με ένα -αν μη τι άλλο- εντυπωσιακό light show, για τους οποίους φάνηκε να ήρθε αρκετός νεαρόκοσμος και εκείνοι, για να τους ευχαριστήσουν, τους κέρασαν αλκόολ. Στα της μουσικής τώρα, το electro house των Ελληνοβέλγων ακούγεται πολύ ευχάριστα και ύπο άλλες συνθήκες θα συμμετείχα κι εγώ στο party που είχε στηθεί, αλλά δυστυχώς η σκηνική παρουσία τους μου θύμησε φάσεις της προηγούμενης δεκαετίας και μάλλον I’m too old for this…
Δύο απορίες:
1) Στις δύο γιγαντοθόνες στο πλάι της σκηνής βλέπαμε συνέχεια τους δύο frontmen των James και Editors. Υπάρχει σκηνοθέτης που θεωρεί λιγότερο ενδιαφέροντες ή σημαντικούς τους υπόλοιπους μουσικούς; Και στην τελική, αυτούς δεν τους γέννησε μάνα;
2) Το καταλαβαίνω πως κάποιοι γονείς θέλουν να διαπαιδαγωγήσουν με σωστή μουσική τα πιτσιρίκια τους. Το καταλαβαίνω επίσης ότι μπορεί να μη γίνεται να τα αφήσουν μόνα τους σπίτι. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί την ώρα που απολαμβάνουμε τους Editors, να πρέπει να υποστούμε δύο επτάχρονα που παίζουν πάσες με ένα πλαστικό μπουκάλι ανάμεσα στα πόδια μας! Τι σκεφτόσαστε όταν τα παίρνετε μαζί;