Ευθύς εξ’ αρχής δηλώνω ότι τους Editors ποτέ δεν τους θεώρησα τόσο «μεγάλους» στο είδος τους όσο τους Interpol ή τους The National για παράδειγμα. Παρόλα αυτά η μπάντα από το Birmingham της Αγγλίας είχε καταφέρει να κερδίσει το κοινό κυκλοφορώντας τρεις αρκετά καλούς δίσκους ( “The Dark Room” το 2005, “An End Has A Start” το 2007 και το “In This Light And On This Evening “ το 2009), να έχει μία πολύ επιτυχημένη ραδιοφωνική πορεία (έλα παραδέξου σίγουρα έχεις πετύχει και εσύ ένα από τα : “Lights”, “Munich”,”Papillon” , “ The Racing Rats”, “ Blood” να παίζει στον αγαπημένο σου σταθμό), να κατακτήσει της κορυφές των βρετανικών charts και να εμφανιστεί ως headliner σε μεγάλα ευρωπαϊκά -κυρίως- festivals με πιο πρόσφατο παράδειγμα το φετινό Rock Werchter .
Τέταρτο άλμπουμ λοιπόν με τίτλο “The Weight Of Your Love” και κάπου εδώ τα παλικάρια δυστυχώς χαλάνε το σερί των καλών προσωπικών τους δουλειών αλλά ας πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά πως έχουν τα πράγματα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “The Weight” ένα κλασικό Editors κομμάτι με αρκετά σκοτεινό feeling που μοιάζει να βγαλμένο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους χωρίς ωστόσο να δίνει αυτό το κάτι παραπάνω. “Sugar” για τη συνέχεια με όμορφες μπασσογραμμές, με μία πολύ συμπαθητική μελωδία με ανατολικά στοιχεία κάπου στη μέση του τραγουδιού και εδώ γίνεται ξεκάθαρα εμφανής η αλλαγή του κιθαρίστα τους (σημ. ο Chris Urbanowicz αποχώρησε από τη μπάντα στα μέσα περίπου του 2012). Το “A Ton of Love” που ακολουθεί και αποτέλεσε και το πρώτο single του άλμπουμ είναι ένα 80’s electropop κομμάτι που απλά το ακούς μια φορά και το ξεχνάς στο καπάκι. Προφανώς και ήταν λίγο περίεργη η απόφαση του συγκροτήματος να διαλέξει αυτό το αρκετά μέτριο τραγούδι για να μας “συστήσει” το δίσκο του.”What Is This Thing Called Love” ονομάζεται το τέταρτο κομμάτι και πραγματικά μόνο μία λέξη μου έρχεται στο μυαλό: ΓΙΑΤΙ;. Είστε οι Editors ρε γαμώτο και άσχετα αν σας θεωρώ μεγάλους η όχι -όπως ανέφερα και στην αρχή-, αυτό το τραγούδι ούτε οι Westlife (ναι τους ξέρω τους κυρίους αν διερωτάστε) δεν θα το έγραφαν. Μα faltsetto o Tom Smith σε μία γλυκανάλατη μπαλάντα που θα μπορούσε και να ήταν στο soundtrack μιας αμερικάνικης teen ταινίας; ε όχι! Προχωράμε στο”Honesty”. Ειλικρινά (για να κάνουμε και το λογοπαίγνιο) τίποτα ιδιαίτερο. Τίποτα που να συγκινεί τίποτα που να ενθουσιάζει. Το λέει άλλωστε και η επόμενη σύνθεση “Nothing” . Συμβουλή: πάτα το skip για το επόμενο όσo είναι καιρός και προτού κοιμηθείς. Το ρόλο ν’ανάψουν λίγο τα αίματα εκεί που είχαμε ζαβλακωθεί με τα μπαλλαντοειδή αναλαμβάνουν τα “Formaldehyde” και “Hyena”. Όμορφες και δυναμικές συνθέσεις και τα δύο με το δεύτερο να φέρνει αρκετά είναι η αλήθεια στο μυαλό τους αγαπημένους Interpol. Φτάνοντας στο τέλος ευτυχώς οι Editors μας επιφυλλάσουν την όμορφη έκπληξη και το highlight κατ’εμέ του δίσκου με τίτλο “Bird of Prey”: You are a shiver/ The gold and the silver/ My heart is a church bell ringing και πως να μην το αγαπήσεις;
Η αλήθεια είναι οτι καιρό είχα ν’ακούσω ένα άλμπουμ τόσο ανέμπνευστο με ελάχιστες καλές στιγμές (“Sugar” και “Bird of Prey” το σώζουν από την κατρακύλα) και τόσο μακριά από αυτό που μας είχαν συνηθίσει στις μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους. Επειδή όμως ένα κούκος προφανώς δεν φέρνει την άνοιξη (έστω αν και στην περίπτωση μας είναι δύο οι κούκοι) θεωρώ πως ελάχιστα πράγματα έχει να σας προσφέρει αυτός ο δίσκος. Επειδή όμως στις μουσικές που γουστάρουμε τα πράγματα σχεδόν πάντα είναι τελείως υποκειμενικά μένει να κρίνετε μόνοι σας αν αυτός ο δίσκος σας καλύπτει ή όχι. Εμένα αναμφισβήτητα δεν το έκανε και για το πω πιο σωστά ήταν έτη φωτός μακριά από το να το κάνει.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: “Sugar”, “Bird of Prey” (και πολλά έγραψα)
The Bad: Από πού ν’ αρχίσω και από πού να τελειώσω;
Βαθμολογία: 2 /5
[/stextbox]