Άλλο ένα παρασκευιάτικο βράδυ γεμάτο μουσικές στο Temple, με τον κόσμο να έχει σιγά σιγά μαζευτεί στον εξωτερικό χώρο. Μπαίνοντας μέσα, ένα ατμοσφαιρικό ηχητικό χαλί μας υποδέχτηκε, κάτι που μάλλον μας προετοίμαζε για το τί θα επακολουθήσει.
Ανταπόκριση: Νίκος Λάμπρου / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη (περισσότερες εδώ)
Χωρίς πολλά πολλά και με ένα λιτό stage, γεμάτο όμως όργανα και κάθε λογής πετάλια, γέμισε από μια μυστηριώδη φιγούρα, προστατευμένη από μια αλληγορική κι εντυπωσιακή μάσκα με τρία πρόσωπα. Ο Resonoot, μας εξέπληξε θετικά με το ιδιαίτερο στυλ του, παίζοντας τόσο με λούπες, εφέ, πλήκτρα αλλά και κιθάρα, παρουσιάζοντας έναν πειραματικό αλλά ταυτόχρονα ουσιώδη ήχο. Δύσκολα θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί, ωστόσο φαίνεται να έχει background σε dream-pop αλλά και post-rock ήχους, με το ηλεκτρονικό και το noise στοιχείο να συμπληρώνουν με τη σειρά τους αυτό το περίτεχνο σύνολο. Η φωνή του μεταλλαγμένη μέσα από το vocoder έκανε κάποιες εμφανίσεις, τόσο μελωδικά όσο και ρυθμικά, με μια μίξη αγγλικού και ελληνικού στίχου, δημιουργώντας ακόμη περισσότερο μυστήριο ως προς την ταυτότητά του αφού σε κάθε κομμάτι ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Σε αυτό το μισάωρο set, ο Resonoot μας κίνησε σίγουρα την περιέργεια, μας έκανε να κουνηθούμε στους ρυθμούς του, και κατάφερε να μας φυτέψει κάποιες από τις μελωδίες του στο μυαλό. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα τον παρακολουθήσουμε στενά και θα περιμένουμε με ενδιαφέρον το όποιο δισκογραφικό βήμα ακολουθήσει.
Η ώρα των Echo Basement είχε έρθει. H έναρξή τους ήταν δυναμική και φάνηκαν από την αρχή ορεξάτοι γι’αυτή την εμφάνιση, που αποτέλεσε και ευκαιρία να παρουσιαστεί υλικό από το τελευταίο τους δημιούργημα, “No Form Of Human Government”. Με σύμμαχό τους τον αρκετά καλό ήχο, κινήθηκαν με δεξιοτεχνία μεταξύ συναισθημάτων, ταχυτήτων και μελωδιών, δείχνοντας αν μη τι άλλο πολύ προβαρισμένοι και στιβαροί παιχτικά. Αυτό που στα περισσότερα κομμάτια είναι ενδιαφέρον, είναι η ικανότητά τους να χρησιμοποιούν σκοτεινά, σχεδόν μοχθηρά θέματα και να χτίζουν σε αυτά μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εναρκτήριο Jones County, Mississippi, με τα βρώμικα riffs και το ισοπεδωτικό μπάσο, ή το Klov, όπου το φλάουτο έδινε μια εξωγήϊνη νότα σε ένα πλούσιο ρυθμικά μουσικό χαλί.
Δεν έλειψαν και τα παλιότερα κομμάτια όπως το “Palazzo” όπου έκαναν την εμφάνισή τους και τα φωνητικά, αλλά και συνθέσεις από το πρώτο τους EP όπως το “Blindness” με τις εξαιρετικές μπασογραμμές να κλέβουν την παράσταση.
Το σύνολο της εμφάνισης της μπάντας ήταν σίγουρα καλοπαιγμένο, η φύση της μουσικής μερικές φορές δεν είναι η ιδανική για να κάνει το κοινό ιδιέταιρα ενεργό, παρά τις προτροπές της μπάντας να μαζευτεί ο κόσμος πιο κοντά στη σκηνή. Ωστόσο, απέδωσαν τίμια το υλικό τους, κλείνοντας μάλιστα με το “Free State” και την μελωδία που άνοιξε τη συναυλία, μια έξυπνη κίνηση που δείχνει μια πιο συνολική οπτική των πραγμάτων.