Πολύ πιθανό το βρίσκω, η διετής αυτή αποχή μας από τα λάιβ, να έχει διογκώσει την ανάγκη και των ίδιων των μουσικών, για μουσικά ξεσαλώματα, όχι επιδεικτικά, αλλά για την ελευθερία του παιξίματος και την ροή της διοχετευμένης ενέργειας. Η δίψα του κόσμου, τροφοδοτεί. Με μία λέξη, πάθος. Αμφίδρομο. Αυτό εισπράττω.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής
To opening act, οι PapithedogTv, μία 4μελής, female band, που τραγουδάει πρώτα στα σκυλιά και μετά απευθύνεται στους ανθρώπους, ή που νομίζουν και οι ίδιες, ότι είναι σκυλιά και σκέφτονται ως τέτοια, anyway, το concept, βγάζει γούστο. Με την παρουσίασή τους, θα μας εκπλήξουν ευχάριστα, θα κάνουν χαβαλέ, αλλά και θα μας χορέψουν στην πηγαία έκφραση-performance τους. Αν και το παίξιμό τους, πατάει στα κλασικά punk και rock ‘n’ roll πατήματα, τα κορίτσια, το γυρνάνε στην disco – garage και πετυχαίνουν ακραία τέχνη, υπό το ρίσκο που την συνοδεύει, βέβαια -προσοχή. Ότι δείγμα δουλειάς τους βρήκα μέσα από την αναζήτησή μου στο utube, δεν είχε καμία σχέση με τον ρυθμό και τη ζωντάνια που βγήκε on stage.
Αν και δανείζονται στοιχεία γενικά από οπουδήποτε, “Snak” (έλα μάνα να με δεις, τώρα που’μαι λοκατζής!), προσδίδουν με χάρη, το δικό τους, αγριεμένο, catchy ύφος. Η κύρια φωνή μάλιστα, διαθέτει μεγάλες δυνατότητες, είναι ισχυρή, clear, νεανική, σωστή, με τις εκρήξεις της, τα γρήγορά της μέρη αλλά και με τις ηχητικές τσαχπινιές της. Δύο οι κιθάρες, το σετ κρουστών δεν σταμάτησε να χοροπηδά στις φωσφοριζέ μπαγκέτες, το μπάσο δυνατό χαρτί, η μπασίστρια μεγάλη μορφή. Αλητεία οι πιτσιρίκες. «’Ημασταν μια χαρά φιλαράκια αλλά μετά έφαγες ψάρι και βρωμάαας», στους στίχους του “Tritsi Tritsi”. Κάτι άνθρωποι-σκυλιά, ροζ και γαλάζια αλωνίζουν σαν «ροκ σκουλήκια» στην σκηνή αλλά και στον χώρο. Με χαμόγελα πλατιά, φρεσκάδα και χειροκρότημα, αποχωρούν, αφήνοντας πίσω τους τα κρεμασμένα, από τα μικρόφωνα, λούτρινα σκυλάκια της παρέας.
Η φάση ξεκινάει τελετουργικά, με το “Satana”. Κομμάτι σκέτη τρέλα, ονειρεύεται, υπνοβατεί, γαληνεύει. Οι Dury Dava, το ‘χω ξαναπεί. Και παιχταράδες είναι και πολύ μπροστά. Άτακτα χορευτικοί, ψαγμένοι, ερωτεύσιμοι. Ο Η. Λιβιεράτος, ντράμερ-φαινόμενο. Πράος και ρυθμικός, ενώ ταυτόχρονα, πάλλεται ολόκληρος, καθοδηγεί μαεστρικά. Απίστευτα ευφυείς τους βρίσκω στα γενικά, αναρωτιέμαι τι σόι μουσικό όργανο θα μεταμορφωνόταν η φωνή του Δ. Κούλογλου, που μεταπηδάει σε ύφη και τονικότητες, βγάζει σπαρακτικά τσιριχτά, χρησιμοποιεί λαρυγγισμούς, ανάσες και επιφωνήματα, σαν ηχητικά εφέ και από αμανέδες βγαλμένα, χάδια προσφέρει. Η ψυχεδέλεια εξ Ανατολής, βρίσκεται κυρίως στο κλαρινέτο, μα και το μπουζούκι, συμπληρώνει στην παράνοια παθητικά. “Τρίπτυχο”, η επιμονή που καταλήγει σε μία punk-fusion-jazz-ιά. Το ντέφι χρωματίζει, η “Αφρική” μας υπνωτίζει με το από τα έγκατα της γης μπάσο και η κιθάρα επιπλέον γρατζουνά. Το “Παραλίγο”, όπως και το “Πουκάμισο”, ως πιο ‘εύκολα’, συγκριτικά με αυτά που μας έχουν συνηθίσει κομμάτια (εκτελεστικά, οι στίχοι εξακολουθούν να σκανδαλίζουν), δεν με τρελαίνουν, μα μέχρι να το εκδηλώσω, σκάει το “Ζούπα”, «μη σταματάς» και τα ξεχνάω όλα. Αριστούργημα. “Έλα Πάλι Να”, πόσο hippie τολμηρά, αφομοιώνει τις ακριβείς δόσεις από τη funk, την punk και τη jazz, η πανδαισία της ψυχεδέλειας.
«Κι όλο περιμένω μία σπίθα να σου βάλει φωτιά», με το υπέροχο beat από τα κρουστά να χορεύει στη “Μετάλλαξη”, η έκσταση είναι παρούσα. Τα πλήκτρα δίνουν σπιρτάδα στο psych διαταραγμένο, ερωτικό τέμπο που διαπερνά το “Μεγάλο Μωρό”. Ακολουθούν τα “Πισίνα 1&2”, θανατηφόρο το 1, «κλιματιστικά οξυγόνο με ταΐζουν» και ένα «κούνα το» μαστίγωμα για φινάλε, χαλαρωτικό το 2, γράφει στην αίσθηση της βαρύτητας, που έχει κι απόψε χαθεί, εδώ στον Ναό. Το encore περιλαμβάνει το “Ζούπα” σε synth-σκοτεινή διασκευή, εξίσου υπέροχο και αλλόκοτο. H καληνύχτα τους, με την rock ‘n’ roll “Αταξία”, στο υγρό στοιχείο της φύσης θα βουτήξει, «η φάση είναι στο βυθό», ο στόχος όμως χαράζει στον ουρανό. Αστέρια.