Αν και χρειάστηκαν οκτώ ολόκληρα χρόνια για τους Dub Trio για να επιστρέψουν στη δισκογραφία, το “The Shape Of Dub To Come” βρίσκεται εδώ για να αναπληρώσει -και με το παραπάνω- όλη αυτή την αναμονή. Ο τίτλος του album παραπέμπει φυσικά στον punk-rock ογκόλιθο των Refused “The Shape of Punk to Come” (οι οποίοι τον δανείστηκαν από τον Ornette Coleman), δηλώνοντας και αυτοί με τη σειρά τους την άποψη τους περί μουσικής. Σε αντίθεση με το χαοτικό “IV” του 2011, τα reggae / dub στοιχεία επιστρέφουν για τα καλά, θυμίζοντας αρκετά στιγμές από τα δύο πρώτα τους album, χωρίς φυσικά να απουσιάζει η heavy rock / experimental αισθητική, που τους έκανε μια από τις πιο εντυπωσιακές μπάντες, που κυκλοφορούν εκεί έξω.
Με μέτρο σύγκρισης τη δισκογραφία τους, το “The Shape Of Dub To Come” είναι το πιο φιλόδοξο βήμα της καριέρας των Νεοϋορκέζων έως τώρα. Παρά το ιδιαίτερο -και παράξενο- πάντρεμα μουσικών genres, που επιχειρεί η μουσική τους, το υλικό αυτού του album είναι αρκετά πιο ευέλικτο (και πιο εύκολο) για να σταθεί σε μεγαλύτερα ακροατήρια, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα κάτι μειονεκτικό για την μπάντα. Ίσα-ίσα. Οι Dub Trio δείχνουν να ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και αυτή τη φορά.
Τo εναρκτήριο “World Of Inconvenience”, στο οποίο συμμετέχει στα φωνητικά ο King Buzzo, έχει μια sludge αισθητική μπερδεμένη με σχεδόν ψυχεδελικά dub effects. Αν και η πρώτη ακρόαση δε σου γεμίζει το μάτι, συμβαίνουν εξαιρετικά πράγματα στα σχεδόν έξι λεπτά της διάρκειας του. Το αργόσυρτο “Spyder” και το δυναμικό “Bad Comrade” είναι χαρακτηριστικά Dub Trio κομμάτια και αυτό αρκεί. Το “Fought The Line”, στο οποίο φιλοξενείται ο Troy Sanders, συνθετικά ίσως γέρνει λίγο προς ήχο των Mastodon. Οι πειραματισμοί των “Life Signs” και “Sati” είναι οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου ίσως. Απ’ την άλλη, το “Needles” είναι ένα post-rock διαμαντάκι. Η τραγουδοποιός / μπασίστρια Meshell Ndegeocello βάζει ένα χεράκι στο “Forget My Name”, το οποίο είναι η πιο ξεκάθαρη dub – reggae στιγμή του album.
Το “The Shape of Dub to Come” είναι ο πιο cool δίσκος των Dub Trio και ταυτόχρονα ο λιγότερο “επικίνδυνος”. Χωρίς να ρισκάρουν ιδιαίτερα, διατηρούν και εξελίσσουν τον χαρακτηριστικό ήχο τους κάνοντας σταθερά βήματα προς τα μπρός. Και τα πάνε μια χαρά.