Ολοκαίνουργιος δίσκος από την παρέα των John Petrucci, John Myung και των άλλων καλόπαιδων. Από πού να ξεκινήσεις και πού να καταλήξεις. Προσπαθείς να γράψεις 5 γραμμές και ενώ ακούς το album οι σκέψεις γίνονται τόσο χαοτικές μέσα στο κεφάλι σου όπως και οι μουσική τους. Ας ξεκινήσουμε κάνοντας μία ιστορική (σύντομη) αναδρομή προσαρμοσμένη στη δική μου προσωπική εμπειρία και το τεράστιο αυτό συγκρότημα που ακούει στο όνομα Dream Theater.
Η πρώτη μου επαφή με τη μπάντα ήταν και καθοριστική που λένε. Όταν ξεκινάς τα πρώτα σου βήματα με το “Images and Words”, στην συνέχεια πέφτει στα χέρια του το “Awake” και τρίτο στη σειρά έρχεται για να σε αποτελείωσει το “Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory” τότε καταλαβαίνεις ότι “δέσιμό” σου με αυτή τη μπάντα είναι δυνατό και αναπόφευκτο. Ότι και άν άκουγα από δαύτους μετά (ακόμα και το “When Dream and Day Unite” το θεωρώ τεράστιο) το είχα ευαγγέλιο.Πέρασαν τα χρόνια βγήκε το επικό “Train of Thought” και απο ‘κεί και έπειτα ξεκίνησε η κατρακύλα που λέμε.Το “όνειρο” που είναι και βασικό στοιχείο του συγκροτήματος, κατα την ταπεινή μου άποψη χάθηκε μέσα στα επαναλαμβανόμενα σημεία που δεν υπήρχαν μόνο στον εκάστοτε δίσκο αλλά και στους προηγούμενους ή επόμενους.Πολλές γέφυρες, υπερβολική επίδειξη δυνατοτήτων σε σημείο που το “πράγμα μπούκωνε” και δεν σου άφηνε κάποιο νόημα στην αίσθηση. Κάπου εκέι η ασχολία μου περιορίστηκε όπως και οι διάθεσή μου να δώσω ιδιαίτερη προσοχή στα τελευταία τους album. Όταν κυκλοφόρησε το ομώνυμο (2013) μπήκα στην διαδικασία να δώσω την απαραίτητη προσοχή και μπορώ να πώ ότι με κέρδισαν ξανά (παρόλο που η κοινή γνώμη δεν έδωσε θετικό feedback στο “Dream Theater”).
Φτάνοντας στο σήμερα και ακούγοντας το “The Astonishing” ένα τεράστιο χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στο προσωπό μου. Το νέο τους εγχείρημα,διάρκειας 130 λεπτών (!!!) είναι ένα αριστόυργημα μουσικης πανδαισιας και επιπλέον, είναι concept album. O John Petrucci και ο Jordan Rudess πήραν στις πλάτες τους σχεδόν όλο το βάρος της δημιουργίας του “The Astonishing” και το αποτέλεσμα είναι θεαματικό. Αξίζει να αναφερθεί ότι τα βασικά τραγούδια του δίσκου (υπάρχουν κάποιες ολιγόλεπτες εισαγωγές) δεν ξεπερνάνε κατά βάση τα 5 λεπτά!! Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, απουσιάζουν οι “πολυλογίες”, οι υπερβολές και οι επαναλήψεις χωρίς όμως να λείπουν τα τεχνικά σημεία και η μαγεία που έχουν στη μουσική τους. Απλές δομές, όμορφες βατές συνθέσεις και κάπου εδώ φτάνουμε στο σημείο που θα πρέπει να αναφέρουμε κάποια πραγματάκια για τον κύριο James LaBrie. Έχοντας κάνει άπειρες κουβέντες με λάτρεις του είδους και μή, λίγο πολύ οι περισσότεροι “δεν πάνε” τη φωνή του.Οκ, γούστα είναι αυτά αλλά θεωρώ ότι τα τελευταίο χρόνια και στα προσωπικά του album αλλα και στους Theater έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Στο “The Astonishing” λοιπόν, τα καταφέρνει ξανά και ανεβάζει τον πήχη ψηλότερα. Μιλάμε για ένα concept album κάτι που σημαίνει ότι ο frontman πρέπει να είναι θεατρικός και πολυποίκιλος. Όλα αυτά και ακόμα παραπάνω τα μετέτρεψε σε εξαιρετικές ερμηνείες προβάλλοντας διάφορα συναισθήματα και ερμηνείες ανάλογα με το χαρακτήρα που έπρεπε να υποδυθεί. Τον παράγοντα Μike Mangini θεωρώ ότι δεν πρέπει να τον σχολιάσω ή να τον συγκρίνω κάν. Ο άνθρωπος ξεπερνάει τεχνικά τα όρια της φαντασίας και το θετικό είναι, πως σε αυτό το album του έχει δωθεί το ελέυθερο να παίξει! Ο John Petrucci και ο Jordan Rudess δείχνουν να κάνουν διάφορους πειραματισμούς κάνοντας το απλό σύνθετο και το σύνθετο απλό εκεί που δεν το περιμένεις. Τέλος, υπάρχει ορχήστρα για την οποία υπεύθυνος είναι ο David Campbell βάζοντας το “κερασάκι στην τούρτα” με τη χρήση βιολιών,πνευστών και χορωδιών.
Το “The Astonishing” θεωρώ ότι είναι αυτό που περίμεναν χρόνια οι φανατικοί οπαδοί των Dream Theater αλλά και οι θαυμαστές του συγκροτήματος που ήθελαν κάτι πιο προσγειωμένο αλλά ποιοτικό. Άν ψάχναμε να βρούμε κάτι αρνητικό ίσως να εντοπίζαμε την έλλειψη του όρου “Heavy”. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερα ξεσπάσματα που θα σε ξεσήκωναν ή θα σε έβαζαν στο mood να κάνεις headbanging. Από την άλλη είναι πάντα απαραίτητο αυτό; Θεωρώ πως το επίπεδο μουσικής τέχνης που προσφέρει το “The Astonishing” μπορεί να καλύψει αυτό μικρό “πταίσμα”.
Καλές μας ακροάσεις λοιπόν!