Ομολογώ ότι τις δουλειές των Dream Theater της τελευταίας δεκαετίας δηλαδή από το “Black Clouds & Silver Linings” (2009) και μετά δεν έχω καταφέρει να τις ακούσω πάνω από 3-4 φορές. Το δε κακόγουστο αστείο που λέγεται “The Astonishing” (2016) μόλις και μετά βίας το ολοκλήρωσα μία φορά. Όταν λοιπόν έβαλα το νέο 14 ο album τους να παίξει κρατούσα μικροσκοπικό καλάθι. Μέσα σε μία εβδομάδα το έχω ακούσει 10 φορές και ακόμη με καλεί να επιστρέψω σε αυτό. Οι Theater κατάφεραν επιτέλους να κυκλοφορήσουν μία συλλογή αντάξια του ονόματός τους και της ιστορίας τους. Πρόκειται για album τόσο καλό που κατατάσσεται εύκολα δίπλα στους δίσκους “αργυρού μεταλλίου” της μπάντας (Train of Thought, Six Degrees of Inner Turbulence, Falling into Infinity). Ποιοι είναι όμως οι παράγοντες που έκαναν τη διαφορά;
Καταρχάς το συγκρότημα αυτή τη φορά έβαλε σαν στόχο να γράψει “τραγούδια” ολοκληρωμένα με αρχή μέση και τέλος και όχι κολλάζ σολιστικών φλυαριών και ασύνδετων riffs. Σχεδόν όλα τα κομμάτια κινούνται σε διάρκειες από 4 έως 7 λεπτά, γεγονός που κάνει την ακρόαση να ρέει αβίαστα. Δεύτερος παράγοντας θα έλεγα ότι είναι η ισορροπία μεταξύ της παικτικής συνεισφοράς των μελών. Οι ατελείωτες φανφάρες του Rudess στο πιάνο περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Ο Mangini έχει βρει πλήρως τον συνθετικό του δρόμο στα τύμπανα και με, επιτέλους, καλό ήχο.
Ο σημαντικότερος παράγοντας όμως, είναι οι υπέροχες μελωδίες που δίνει με την κιθάρα του ο Petrucci. Ο άνθρωπος περνάει δεύτερη νιότη έμπνευσης σε αυτό το album. Καμία νότα δεν πάει χαμένη ενώ η ανατριχίλα που ένιωσα στα θέματά του μου έφεραν στο μυαλό των γίγαντα Andrew Latimer. Ακούστε για παράδειγμα το solo του φοβερού “Paralyzed”. Η κομματάρα που λέγεται “Fall into the Light” θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο “Scenes from a Memory” και το δεύτερο μελωδικό της μέρος είναι hand’s down από τα καλύτερα πράγματα που έχει γράψει η μπάντα. Η δε μπαλάντα “Out of Reach” δεν γίνεται να μην σε αγγίξει.
Δεν έχουμε όμως μόνο μελωδικές ελεγείες εδώ. Η progressive τρέλα του “At Wit’s End” συνδυάζεται με την βαρύτητα του “Room 137” και τον funky χαρακτήρα του “S2N” για να μην βαρεθείς ποτέ. Το καλύτερο όμως τραγούδι της συλλογής είναι για μένα το “Barstool Warrior” που φαίνεται να δίνει ένα φρέσκο αέρα αλλά και τον δρόμο προς τον οποίο θα μπορούσε να κινηθεί η μπάντα εμπνεόμενη από τα ένδοξα προοδευτικά 70’s (YES, E.L.P. κ.λ.π.). Μοναδικό παράπονο και αδύναμος κρίκος άλλη μία φορά είναι η φωνή του LaBrie που είναι over-produced περασμένη μέσα από ένα σωρό εφέ, πράγμα που αφαιρεί από την αισθαντικότητά της.
Δεν ξέρω αν το “Distance Over Time” θα αποκαταστήσει το όνομα των Theater στο προοδευτικό μεταλλικό κοινό, το οποίο μάλλον τους έχει ξεπεράσει. Ξέρω όμως ότι όποιος υπήρξε κάποτε οπαδός του ήχου τους δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην ενθουσιαστεί με την ακρόασή του.