Ως μεγάλος οπαδός της progressive σκηνής η δεύτερη μέρα του Ιουλίου ήταν σημαδεμένη εδώ και καιρό στο ημερολόγιο μου, γιατί και δεν είχα καταφέρει να δω τους Dream Theater πριν οχτώ χρόνια στην τελευταία τους εμφάνιση στη χωρά μας, αλλά και γιατί θα μου δινόταν η ευκαιρία να δω ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων, τους Animals As Leaders. Φτάνοντας στο χώρο αντίκρυσα αρκετό κόσμο να περιμένει απ έξω, με τις πόρτες να μην έχουν ανοίξει ακόμα, κάτι που έγινε τελικά με είκοσι λεπτά καθυστέρηση.
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν ο Jason Richardson μαζί με τον drummer Luke Holland. Για όσους παρακολουθούν το νέο αίμα του progressive metal-djent είναι γνωστό ότι πρόκειται για δυο μουσικούς με απίστευτη τεχνική και με λαμπρό μέλλον μπροστά τους. Με ένα δίσκο και μερικά singles στις αποσκευές του o Jason Richardson καταφέρνει να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό με τις κιθαριστικές του ικανότητες, κάτι που φάνηκε από νωρίς στο “Tendinitis”. Σε πολύ καλή διάθεση, παρά την περιπέτεια με τον εξοπλισμό τους, που χάθηκε στην πτήση τους και τελικά έφτασε στο venue δεκαπέντε λεπτά πριν ανοίξουν οι πόρτες, το δίδυμο συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, με το “Fragments” και το “Retrogade” να ακολουθούν και τα φωνητικά των Lukas Magyar (Veil Of Maya) και Spencer Sotelo (Periphery) να ακούγονται από τα ηχεία ως προηχογραφημένα parts, κάτι που ίσως ξένισε μερικούς, αλλά όπως και να το κανείς είναι αρκετά δύσκολο να έχεις αυτούς τους τραγουδιστές μαζί σου στην περιοδεία. Κλείνοντας με το “Hos Down” από το ντεμπούτο του Jason Richardson, θα μας αποχαιρετήσουν, αφήνοντας μου μόνο θετικές εντυπώσεις και πολλές προσδοκίες για τις επόμενες δουλείες τους.
Επόμενοι στη σκηνή ήταν οι Κύπριοι Minus One. Ομολογώ ότι από την ανακοίνωση της συμμετοχής τους είχα παραξενευτεί, καθώς πρόκειται για ένα συγκρότημα που δεν είχα ξανακούσει και η αλήθεια είναι πως θα περίμενα να ήταν αυτοί που θα άνοιγαν την βραδιά, άμα αναλογιστεί κανείς το hype που υπάρχει γύρω από το όνομα του Jason Richardson. Παρόλα αυτά οι Minus One θα εμφανιστούν αρκετά επικοινωνιακοί και με διάθεση να ξεσηκώσουν το κοινό από τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή του Gazi Music Hall. Μπορεί η μουσική τους να μην ήταν κάτι που ταίριαζε στο ύφος της βραδιάς, αλλά το hard rock υλικό που παρουσίασαν, από το πρώτο τους άλμπουμ “Red Black White”, αποδόθηκε πολύ σωστά, χωρίς να γίνονται αντιληπτά λάθη από τους μουσικούς. Το μισάωρο σετ τους θα κλείσει με διασκευή ενός μέρους του “Bohemian Rhapsody”, κάτι που ένιωσα ότι ήταν περισσότερο μια κίνηση για να προσελκύσουν το κοινό να ασχοληθεί μαζί τους, πράγμα που μου προκάλεσε μια αμηχανία.
Με την ώρα να πλησιάζει για την πολυπόθητη, για ‘μένα,εμφάνιση των Animals As Leaders, μπορώ να πω ότι δεν είχα καταλάβει τι επρόκειτο να συμβεί μπροστά μου, μιας και ποτέ δεν περίμενα να τους δω σε ελληνικό έδαφος. Το τρίο από την Ουάσινγκτον κάνει την εμφάνιση του με μεγάλο μέρος τους κοινού να τους επευφημεί. Πρώτο κομμάτι το “Tempting Time”, από το ντεμπούτο τους που φέτος συμπληρώνει 10 χρόνια από την κυκλοφορία του. Θα αποδοθεί άψογα και θα μας ανοίξει την όρεξη για τη συνεχεία. Δυστυχώς ένα πρόβλημα στο πετάλι του Matt Garstka θα κόψει απότομα την αρχή του “Arithmophobia”, με τον Luke Holland ως από μηχανής θεός να δίνει την λύση προσφέροντας το δικό του πετάλι, ενώ παράλληλα ο Javier Reyes απασχολούσε το κοινό παίζοντας ελληνικούς ρυθμούς στην κιθάρα του, με το κοινό από πλευράς του να ανταποκρίνεται φωνάζοντας “Animals” ρυθμικά. Χωρίς να επηρεάζονται από το τεχνικό πρόβλημα, δείγμα της κλάσης τους, οι Animals As Leaders θα ξαναρχίσουν από την αρχή το “Arithmophobia” για να ακολουθήσει το “Ectogenesis”, ένα ακόμα κομμάτι από το “The Madness Of Many”.
Προσωπικά θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτή την εμπειρία surreal, καθώς έβλεπα μπροστά μου τον Tosin Abasi, έναν από τους guitar heroes μου, να αποδίδει με χαρακτηριστική ευκολία μέρη με tapping, slap και ένα σωρό ακόμα εντυπωσιακές τεχνικές. Το “The Woven Web” που ακολούθησε, ήταν ακόμα μια στιγμή που αναφώνησα “τι παίζουν;!”, με τον εξωγήινο Matt Garstka σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν να κάνει fill στα τύμπανα, που σε άφηναν με το στόμα ανοιχτό. Ο Tosin κάπου εκεί θα απευθυνθεί στο κοινό λέγοντας ότι είναι η πρώτη φορά που μας επισκέπτονται και πως απ’ ό,τι φαίνεται λατρεύουμε το progressive metal. Στη συνεχεία θα πάρει μια κλασσική κιθάρα στα χεριά του, ενώ ένα stand με μια ηλεκτρική θα τοποθετηθεί μπροστά του για να ακολουθήσει το “The Brain Dance”. Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα για το τελευταίο κομμάτι του σετ τους, που δεν ήταν άλλο από το “Cafo”, το οποίο ήταν αυτό που τους έβαλε στο χάρτη της σύγχρονης progressive σκηνής πριν μια δεκαετία, χάρη στα εντυπωσιακά καθαριστικά μέρη του. Με τον ήχο να μην είναι κρύσταλλο, αλλά τους ίδιους να προσφέρουν μια εμφάνιση σεμιναριακού επίπεδου παρά τις τεχνικές δυσκολίες (πράγμα που τους ανάγκασε να κόψουν ένα κομμάτι από το σετ τους) και τον περιορισμένο χρόνο, οι Animals As Leaders έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους και μας άνοιξαν την όρεξη για μια μελλοντική headline εμφάνιση.
Όπως είχε αναφέρει και ο Tosin Abasi νωρίτερα, οι Dream Theater είναι ο λόγος που ξεκίνησε να παίζει αυτό το είδος μουσικής, επίσης ήταν ο λόγος που τόσος κόσμος είχε μαζευτεί παρά τη ζεστή σε έναν κλειστό χώρο. Η ώρα είχε φτάσει και βάση προγράμματος στις 9: 30 οι θρύλοι του προοδευτικού ήχου έκαναν την εμφάνιση τους. Κάτω από κραυγές θαυμασμού από το πλήθος οι Dream Theater παρουσιάζουν το “Unethered Angel” από το τελευταίο πόνημα τους “Distance Over Time”, έναν δίσκο στον οποίο δεν είχα δώσει μεγάλη προσοχή, καθώς μετά το “A Dramatic Turn Of Events” ένιωθα ότι δεν μπορούσαν να προσφέρουν κάτι που να φτάσει τα αριστουργήματα του παρελθόντος ή έστω να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Ακολουθεί το 16λεπτό έπος “A Nightmare To Remember” με όλη τα μελή να είναι άψογα και τον James Labrie προς το παρόν να ερμηνεύει τα κομμάτια καλύτερα απ ό,τι περίμενα.
Επιστροφή στον τελευταίο δίσκο τους με το “Fallin Into The Light”, που θα έλεγα ότι δεν με εντυπωσίασε, με το κοινό επίσης να μένει κάπως αμέτοχο. Θα ακολουθήσει το “Peruvian Skies”, που πάντα ένιωθα ότι είναι αρκετά υποτιμημένο, σε μια εξαιρετική εκτέλεση, με τον John Petrucci να βοηθάει τον James Labrie στα φωνητικά, καθώς ήταν εμφανές πως είχε αρχίσει να κουράζεται. Το “Barstool Warrior” θα ξεσηκώσει το κοινό ξανά και δικαιολογημένα, γιατί πέρα από την πολύ καλή εκτέλεση, για εμένα πρόκειται, ίσως, για το καλύτερο τραγούδι των τελευταίων τριών δίσκων. O ενθουσιασμός εκτοξεύεται με το που αρχίζει το “In The Pressence Of Enemies Pt. 1” με τον James Labrie να ξεκουράζεται backstage στο πρώτο μισό του κομματιού, ενώ οι άλλοι τέσσερις δίνουν σεμινάριο. Βεβαία, από τη στιγμή που χαρακτήρισα σεμινάριο το παίξιμο τους στο “In The Pressence Of Enemies Pt. 1”, δεν ξέρω ποιος θα ήταν ο σωστός χαρακτηρισμός για την τετράδα Petrucci, Myung, Rudess, Mangini κατά τη διάρκεια του opus magnum των Dream Theater, “The Dance Of Eternity”. Από την ήρεμη δύναμη που λέγεται John Myung και το στιβαρό του παίξιμο, μέχρι τον Jordan Rudess και τα “παιχνιδιάρικα” μέρη στα πλήκτρα, όλοι τους ήταν άψογοι. Τα “Lie” από το “Awake” και “Pale Dot Blue” θα έρθουν να κλείσουν το κανονικό μέρος του σετ, με τον James Labrie να είναι πλέον εμφανώς κουρασμένος και με κάποια τεχνικά προβλήματα να μην τον βοηθάνε καθώς η φωνή του βγάλανε πολύ χαμηλά από το PA, ακόμα και σε σημεία που δεν έπαιζαν οι υπόλοιποι και μίλαγε μόνος στο κοινό, πράγμα που έφερε μερικές στιγμές αμηχανίας .
Παρόλα αυτά κανένας δεν πτοήθηκε και ζητούσαν όλοι κι άλλο. Έτσι οι πεντάδα ξανανέβηκε στη σκηνή, με ένα animation εμπνευσμένο από Game Of Thrones να εμφανίζεται πίσω τους, για να κλείσουν τη βραδιά με το “As I Am”. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάποιο πρόβλημα με τον Mike Mangini κατά τη διάρκεια του live, αλλά εκεί φάνηκε κάπως η φύση του ως session drummer στη καριέρα του και μου έλειψε λίγο το παίξιμο του Mike Portnoy. Βεβαία, όταν έχεις τον Petrucci μπροστά σου να παίζει ένα από τα καλύτερα σόλο της καριέρας του, αυτό περνάει κάπως στα ψιλά γράμματα.
Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που αφορά το διοργανωτικό κομμάτι και που, δυστυχώς, δεν μας επέτρεψε να δώσουμε τον χαρακτηρισμό “γιορτή του progressive metal” σε αυτή τη βραδιά με τα σπουδαία αυτά συγκροτήματα. Ήταν αρκετά εμφανές ότι ήταν υπεράριθμος ο κόσμος στην general admission περιοχή, με τις σκάλες προς την έξοδο να είναι μπλοκαρισμένες από τη στιγμή που έπαιζαν οι Animals As Leaders. Όλο αυτό, σε συνδυασμό με τη μη λειτουργιά του εξαερισμού στο σωστό επίπεδο και τη βλακεία του Έλληνα να καπνίζει σε κλειστούς χώρους, παρά τις προτροπές των ίδιων των Dream Theater (εγώ δεν θα ξανακάπνιζα ποτέ άμα μου έλεγε ο Labrie “στέλνω τον Petrucci να σε κανονίσει”), είχαν δημιουργήσει μια αποπνικτική ατμοσφαίρα, που έφερε πολλά άτομα στα πρόθυρα λιποθυμιάς. Άλλο ένα θέμα ήταν τα προβλήματα ήχου αν και σχετικά μπροστά, που βρισκόμουν, δεν ήταν τόσο έντονα σε σχέση με αλλά σημεία στο χώρο.
Μακάρι να καταφέρουμε να δούμε ξανά όλες αυτές τις απίστευτες μπάντες σε ένα λίγο πιο προσεγμένο περιβάλλον και με περισσότερο χρόνο στα set τους, γιατί τώρα έμεινα με το συναίσθημα πως χάθηκε η ευκαιρία για μια πραγματική εμπειρία ζωής .