Ναρκωτικά. Μόνο έτσι μπορεί να αρχίζει οτιδήποτε έχει σχέση με τους Dopethrone, και από ότι θα φανεί, μόνο έτσι μπορεί να τελειώνει. Τρία χρόνια πέρασαν από το φανταστικό “Hochelaga” των Καναδών Slutch μαστόρων (ναι, δεν είναι typo). Όσοι δεν γνωρίζετε ποιοί είναι οι Dopethrone, θα μοιραστώ μαζί σας την περιγραφή του δελτίου τύπου, μιας και νομίζω είναι η καλύτερη δυνατή: Dopethrone plays “Slutch Metal”, a foul Canadian mix of yellow snow, crackhead diarrhea, blood, tears and broken dreams. Σε λίγο ίσως πιο κατανοητά λόγια, sludge/doom από το πιο καταχωνιασμένο υπόγειο που μαγειρεύουν το πιο σάπιο stuff.
Αφού ξεμπερδέψαμε με τις τυπικούρες, ας πάμε στα της ουσίας, γιατί εδώ έχουμε ένα ιδιαίτερο δίσκο. Τόσο με το “III” (2012) όσο και με το “Hochelaga” οι Καναδοί είχαν στρώσει τον δρόμο για πολύ βρώμικο heavy rock sludge, με τις ταχύτητες να παραμένουν υψηλές για τα δεδομένα του είδους, και τα φωνητικά να αγριεύουν όλο και περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι αν κανείς ψάξει προσεκτικά θα ακούσει ψήγματα στο “Hochelaga” που οδήγησαν στο καινούριο “Transcanadian Anger” (τσεκάρετε σημεία του “Bullets” από το πρώτο ας πούμε).
Στο “Transcanadian Anger” οι ταχύτητες πέφτουν εμφανώς, με μόνο το “Killdozer” να φέρνει λίγο στους προηγούμενους δίσκους με το πιο στακάτο groove του. Ένας τρόπος για να περιγράψεις τον δίσκο ίσως είναι: ό,τι περνάει από το κεφάλι τριών τελειωμένων τύπων κάπου ανάμεσα στην τρίτη δόση meth και στο έκτο τσιγαριλίκι για τη χαρμάνα. Και τα σπάει! Το κατεβασμένο tempo έρχεται να βρει τα ακόμα πιο τραβηγμένα φωνητικά, που πλέον βρίσκονται χωμένα βαθιά στην παραγωγή, βγάζοντας την μουσική αρκετά πιο μπροστά. Το “Wrong Sabbath” έχει τον κατάλληλο τίτλο, μιας και αποτυπώνει την διαταραγμένη αντίληψη τους για το doom/sludge και περιέχει όλα τα στοιχεία που στήνουν τον δίσκο, χαωμένα φωνητικά, ναρκωτικά, βαριά ριφφ, και ναρκωτικά. Το εναρκτήριο “Planet Meth” δείχνει τον δρόμο για το απίστευτα δεμένο rhythm section της μπάντας, που βρίσκεται να οδηγεί το εκτροχιασμένο τρένο που ονομάζεται “Transcanadian Anger”. Δυνατές μπασογραμμές, παιγμένες πάνω σε πολύ εμπνευσμένα, αλλά καθόλου φλύαρα τύμπανα. Θεματικά η μπάντα δεν έχει αλλάξει καθόλου (ναρκωτικά σε περίπτωηση που δεν το είπαμε), και αυτό φαίνεται τόσο από τους ευφάνταστους τίτλους τραγουδιών όπως “Scuzzgasm”, “Snort Dagger” κ.α. Οι διάσπαρτοι στίχοι είναι αρκετοί για να σε βάλουν ακριβώς στο κλίμα της φάσης, όπως λέει και στο “Tweak Jabber”: You’re fucked / Tough luck.
Και αν δεν βγάλατε ακριβώς συμπέρασμα από αυτά που έγραψα δεν είναι και τόσο περίεργο. Ο ίδιος ο δίσκος είναι δύσκολος, στρυφνός, και σίγουρα ακούγεται καλύτερα με, καλά το μαντέψατε, ναρκωτικά. Αν ωστόσο παρακολουθείτε από κοντά τους Dopethrone, σίγουρα θα εκτιμήσετε αυτήν την κυκλοφορία. Το “Transcanadian Anger” είναι ουσιαστικά οι Dopethrone απογυμνωνέμνοι από οτιδήποτε περιττό, και συγκεντρωμένοι μόνο σε αυτά που γουστάρουν (μην τα ξαναλέμε). Εγώ τον απόλαυσα στο τέρμα, σίγουρα από τους δίσκους που θα ακούσω πολύ φέτος. Η επιλογή για το αν θα ανέβετε στην Killdozer δική σας.